Δημήτρης Λοττίδης
Όλοι μας μεγαλώσαμε με το όνομα «Ελλάδα» να ηχεί στα αυτιά μας και να χαμογελούμε στο άκουσμα της λέξης. Οι σημερινοί σαραντάρηδες δεν έζησαν τη χώρα μόνο στο απόγειο της δεκαπενταετίας 1995-2010, αλλά τη γνώρισαν και στη γένεση της μεταπολίτευσης, με το βλαχομπαρόκ του Αντρέα να νικά κατά κράτος την ξεπεσμένη αριστοκρατία του Καραμανλή. Εγώ έζησα και τις υποτιμήσεις της δραχμής και την πρωτόγονη Αθήνα του μπουζουκιού και της έλλειψης τηλεφώνων στα σπίτια, όχι πολύ μακριά, το 1990.
Οι σκηνές με τα παιδιά και τους ανθρώπους στις σειρές για συσσίτιο είναι εκκωφαντικές και δείχνουν τον πάτο ενός λαού που έζησε στο ψέμα. Στο ψέμα πως «λεφτά υπάρχουν», στο ψέμα πως μπορούν να κλέβουν εις αεί τους Ευρωπαίους στις επιδοτήσεις, στο ψεύτικο «Αθήνα 2004». Από το 2004 πέρασαν μόλις οκτώ χρόνια και η χώρα με τους ανθρώπους της έπεσαν από την κορυφή του Ολύμπου στο βόθρο της παγκόσμιας απαξίωσης.
Η δεκαετία 1990-2000 σημαδεύτηκε από τη θεοποίηση κενών ειδώλων της αρπακτής τύπου Μπαρμποκώστα, που λειτούργησαν ως συνέχεια των μπαλκονιών του Αντρέα και των ζεϊμπέκικων στην Κατερίνα Στανίση. Με μόνο μια μικρή παρένθεση από τον λογιστή Σημίτη, ο οποίος ούτε κι αυτός δεν μπόρεσε να αποτρέψει τις κληρώσεις στα μεγάλα έργα, η Ελλάδα κυβερνημένη από το βλαχομπαρόκ του Αντρέα και τον μπαϊρακτάρη του Κωστάκη Καραμανλή ζούσε στο όραμα πως οι θεοί του Ολύμπου δεν θα την εγκαταλείψουν ποτέ. Δυστυχώς, όμως, οι θεοί του Ολύμπου είναι μύθος και στην πραγματική ζωή οι μύθοι καταρρέουν αν δεν τους προστατεύσεις. Μαθαίνω πως κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα ελληνικά περιοδικά, τα εργαλεία ενός υπερτιμημένου star system που είχε μάθει στη βίζιτα και στη συνταγή λίγη δουλειά- πολλά λεφτά.
Σχεδόν να με πιάσει κατάθλιψη στο άκουσμα του κλεισίματος της IMAKO του Πέτρου Κωστόπουλου. Ο Κωστόπουλος είναι ο λόγος ύπαρξης των περιοδικών τόσο στην Ελλάδα τόσο και στην Κύπρο. Κανένας άλλος άνθρωπος στην ιστορία του Τύπου μας τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια δεν επηρέασε τη ροή της εκδοτικής ιστορίας, και όχι μόνο, όσο ο Πέτρος. Αυτός έκανε τις Ελληνίδες από βιζιτούδες cover girls, αυτός έφερε τις χριστοπαναγίες στα κείμενα των περιοδικών, αυτός απελευθέρωσε το σεξ και τα ταμπού σε μια συντηρητική μέχρι το 1987 χώρα. Με θλίβει η πτώση του Κωστόπουλου, αλλά την ίδια ώρα αντιλαμβάνομαι πως εδώ και καιρό αντιπροσωπεύει μια εποχή που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε.
Η εποχή της σπατάλης, των επιδοτήσεων, η εποχή χωρίς αξίες, στρατηγική και πλάνο τελείωσαν ανεπιστρεπτί για την Ελλάδα. Οι Έλληνες δε, αυτοί που ήταν για χρόνια φοροφυγάδες, αυτοί που διαβάζαν με τις ώρες μεγαλοφώνως το Nitro στα café, αυτοί που πήγαιναν δουλειά η ώρα δύο το μεσημέρι και έφευγαν στις έξι το απόγευμα, αυτοί που ήταν δημοσιογράφοι σε εφημερίδα, εκπρόσωποι των υπουργείων, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και δάσκαλοι δημοσιογραφίας, όλα μαζί, όλα χωρίς αποδείξεις φόρων και κοινωνικών ασφαλίσεων, είναι οι πρώτοι που έμειναν χωρίς δουλειά. Είναι αυτοί που τα παίρνουν τώρα από δύο-τρία μεγαλολαμόγια για να στήνουν blogs και να υποστηρίζουν την πτώχευση της Ελλάδας, την επιστροφή στη δραχμή, για να έρθουν τα μεγαλολαμόγια (που πτώχευσαν τις εταιρείες τους) με τα ευρώ από την Ελβετία να αγοράσουν τη χώρα στη φτήνια και να ζήσουμε πάλι τις εποχές της «πράσινης δραχμής». Η μάχη της Ελλάδας είναι μάχη όλης της οικουμένης.
Είναι η μάχη του 20ού αιώνα εναντίον του 21ου. Είναι η αντίθεση του αύριο με το παλιό, είναι η μάχη της σοβαρότητας από το περίπου. Αυτή η μάχη υπάρχει και στην Κύπρο. Σε πιο μικρή κλίμακα, αλλά υποβόσκει εδώ και τρία χρόνια. Είναι ο δρόμος του «μάγκα» Ζαχαρία Κουλία απέναντι από το δρόμο του ευρωπαϊστή Χρήστου Στυλιανίδη. Είναι η αντίθεση του Σταυράκη από τον Καζαμία, όπου ο ένας, αντί να δουλεύει, κατέγραφε τρία χρόνια κουτσομπολιά για να κατινέψει σε βιβλίο και ο άλλος αγωνίζεται να μας σώσει από την κατάρρευση. Αυτή η μάχη υπάρχει παντού, ακόμη και στις τράπεζες όπου το σύστημα έστειλε, ευτυχώς, σπίτι τους τα λαμόγια τραπεζίτες, στη μόδα όπου το ψεύτικο και το δήθεν είναι εναντίον του γούστου, αλλά και στους πλαστικούς χειρουργούς από τους οποίους κάποιοι σας έβαζαν στα βυζιά σιλικόνες του υδραυλικού. Αυτή η μάχη είναι και στην ενημέρωση, όπου καταρρέουν τα μαγαζιά που βάζουν την ατζέντα τους πάνω από την είδηση. Αυτή η καθημερινή μάχη υπάρχει στην Κύπρο και ήρθε η ώρα όλοι να τοποθετηθούμε, αν δεν θέλουμε να τραβήξουμε το δρόμο της Ελλάδας. Στην Ελλάδα, σε μια χώρα όπου κανείς δεν βγαίνει να πει ακόμη την πραγματικότητα, παίζεται ακόμη και το μέλλον το δικό μας, αλλά και της ίδιας της Ευρώπης. Ο Θεός να τους φωτίσει.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
