Δημήτρης Λοττίδης
Κάποια πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, κάποια άλλα ξέρεις από την αρχή πως όσο και να τους δώσεις δεν θα τον πάρουν. Ορισμένους ανθρώπους τους αγαπάει ο χρόνος, άλλους τους καταστρέφει. Ο χρόνος είναι όπως όλα τα πράγματα στη ζωή: Μπορείς να τον εκμεταλλευτείς και να γίνει δικός σου, μπορείς να τον πολεμήσεις σε μια άνιση μάχη που θα χάσεις ό,τι και να κάνεις.
Τα πιο πάνω ισχύουν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας που ζούμε. Στην οικονομική κρίση ο χρόνος είναι ευκαιρία για ανόρθωση και χτίσιμο από την αρχή. Στον θάνατο, γι’ αυτούς που μένουν πίσω, ο χρόνος είναι μια πραγματικότητα που σε ωθεί να συνεχίσεις. Στα παιδιά το μεγάλωμα και οι στιγμές μαζί τους είναι κάτι αξεπέραστο και διαφορετικό συνάμα σε κάθε ηλικία, σε κάθε χαρακτήρα. Ο χρόνος, η ηλικία, οι στιγμές καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Όταν τον ζεις δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, μόνο να πας μπροστά. Για τους παρορμητικούς, οξύθυμους ανθρώπους σαν εμένα, ο χρόνος είναι βάλσαμο, αλλά και τιμωρός. Μετανιώνεις για την παρορμητικότητά σου, αλλά την ίδια ώρα σού δίνει την ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σου. Και το μοναδικό όπλο του παρορμητικού είναι η ταπεινή συγγνώμη.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, κάποιο σκοπό: Τα λάθη και τα στραβοπατήματα για να ανακαλύψεις τον χαρακτήρα σου, να βελτιωθείς και να τα βολέψεις, ή για να μείνεις ο ίδιος και να τα επιβεβαιώσεις. Αυτό ισχύει και για τους γύρω σου. Όταν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος ο χρόνος είναι πλέον σύμμαχος και πρωταγωνιστής στη ζωή σου. Το ίδιο γίνεται και στη δουλειά. Στον ιδιωτικό τομέα ο επαγγελματίας που συμμαχεί με τον χρόνο είναι αυτός που αυτοβελτιώνεται, που διαβάζει, αλλάζει και σηκώνεται όταν πέσει χάμω. Κανένα λάθος δεν είναι μη αναστρέψιμο, φτάνει να μαθαίνεις από αυτό. Στη αντίπερα όχθη οι ανελαστικοί άνθρωποι είναι χωρίς ημερομηνία γέννησης, με γερασμένα μυαλά που τους ξεπερνά ο χρόνος. Πρόσφατα γνώρισα εβδομηντάρηδες που μπορώ να μιλώ με τις ώρες μαζί τους για τη νέα εποχή, την τεχνολογία και τη νέα οικονομία, ενώ την προηγούμενη πάσχιζα να εξηγήσω σε μια εικοσιπεντάχρονη πως η ζωή δεν είναι μόνο καφέ, τσιγάρο και Facebook. Βέβαια, ο χρόνος σταματά για πολλούς στο Instagram, ή, για να το θέσω καλύτερα, μπορεί να πηγαίνει πίσω με το Instagram. Είτε είναι #throwbackthursday είτε όχι, το ποστάρισμα μιας φωτογραφίας που έβγαλες στην Αίγινα ένα μήνα πριν δίνει την εντύπωση στους instalovers πως τώρα είσαι για μπαρμπούνια στον Σαρωνικό. Όταν δε αυτό συνδυάζεται και με μια φωτογραφία στη Ρώμη που έβγαλες πέρσι τον Σεπτέμβριο, το πεδίο εικονικής πραγματικότητάς σου σε ανεβάζει στο κοινωνικό status της Αθηνάς Ωνάση (πώς βρέθηκε η Μαρία από το Καϊμακλί με τα 1.000 ευρώ μισθό να πηγαίνει από την Αίγινα στη Ρώμη συζητούν οι φαν και πάει λέγοντας).
Γράφοντας, λοιπόν, για το Instagram, η εικονική πραγματικότητα μιας selfie με τη σωστή γωνία, τα σωστά «προσόντα» (πόδια, στήθος, πλάτη κτλ.) και τον σωστό φωτισμό, θα κάνει τους followers να αναφωνούν «θεάααα» και θα δώσει ονειρώξεις στους ματάκηδες της διπλανής πόρτας, ωστόσο, ο χρόνος θα φέρει αργά ή γρήγορα τα πράγματα στα ίσα τους. Θα πετύχεις τη Μαρία σε ένα γάμο ή βάφτιση και εκεί, στην καλύτερη περίπτωση, θα απογοητευτείς από το ύψος ή το πνεύμα της. Στη χειρότερη, θα καταλάβεις πόσα κιλά σιλικόνη έβαλε στα χείλη της κι έγινε σαν τον Nemo, ή και το πόσα μήλα έκοψε ο πλαστικός και της έβαλε στα μάγουλα για να ξεπεράσουν σε προέκταση τη μύτη της.
Τον χρόνο, λοιπόν, ούτε ο πλαστικός μπορεί να τον πάρει πίσω. Αλλά μπορεί πλέον να τον αλλάξει, δηλαδή να σας αλλάξει κεφάλι. Κι εδώ όμως ο χρόνος δεν θα είναι υπέρ σας, επειδή τον πολεμάτε χωρίς τακτική, αντίθετα είναι υπέρ του πλαστικού, μιας και θα τον χρειάζεστε σε όλο το υπόλοιπο της ζωής σας για «συντήρηση» του νέου προσώπου.
Πάνω από όλα ο χρόνος μάς δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε με άλλους ανθρώπους. Να πάρουμε, να δώσουμε, να δείξουμε, να καταλάβουμε. Να τον δίνετε απλόχερα στους δίπλα σας και μόνο καλό κάνετε σ’ αυτούς και τον εαυτό σας. Αν τον πάρουν καλό γι’ αυτούς, αν όχι, καλύτερα για εσάς που θα τον δώσετε σε άλλους οι οποίοι, ίσως, αξίζουν περισσότερο.
