Δημήτρης Λοττίδης
Οι Κύπριοι είμαστε λαός βολεμένος, αλλά και εργασιομανής, αφελής αλλά και πονηρός, υποτακτικός αλλά και παρορμητικός. Μέσα σ’ αυτά τα σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά, τα οποία πηγάζουν από τις ιστορικές καταβολές μας από το 1950 και εντεθέν, υπάρχει ένα φιλότιμο το οποίο όταν θιχτεί, όταν δηλαδή μας πιάσουν ολοκληρωτικά τον κώλο, δεν έχει επιστροφή. Αυτή τη στιγμή το σύστημα της μετριότητας που μας διοικούν είναι σε έναν γενικό πανικό. Ποιο είναι το σύστημα της μετριότητας; Το γαϊτανάκι «κράτα με να σε κρατώ». Το λέει ο Ομήρου στον Καρογιάν και ο Αναστασιάδης στον Χριστόφια. Ο ένας στηρίζεται στον άλλο και όλοι μαζί λειτουργούν το σύστημα σαν το κονκλάβιο της Αγίας Έδρας, όπου είναι όλοι τους εν αναμονή πολιτειακοί άρχοντες. Έτσι ήταν πάντα βέβαια. Ο Κληρίδης περίμενε 15 χρόνια για να γίνει Πρόεδρος (αλλά έγινε), ο Λυσσαρίδης περίμενε 20 χρόνια αλλά έγινε πρόεδρος της Βουλής, ο Σπύρος κληρονόμησε την Προεδρία από τον γιο του Αχιλλέα. Ο Χριστόφιας έγινε Πρόεδρος στη σειρά του, αφού έκανε Πρόεδρο τον «παλιοσειρά» του 3%, που τον είχαν αφήσει οι άλλοι απ’ έξω, Τάσσο Παπαδόπουλο. Ήρθε η σειρά του Ομήρου (πάτησε τα 65 το αγόρι) και τον «έσασε» ο Αναστασιάδης για να κρατήσει σκάμνο στη σειρά του.
«Αφού όλοι έγιναν, εγώ εν αξίζω σιορ»; Αυτό σου λένε οι εν αναμονή πρόεδροι, όταν τους ποτίσεις και κανένα ουισκάκι (πράγμα καθόλου δύσκολο).
Λόγω δουλειάς, αλλά και ενδιαφέροντος, παρακολουθώ ποιοτικές δημοσκοπήσεις για τη συμπεριφορά των Κυπρίων εδώ και είκοσι, σχεδόν, χρόνια. Παρακολουθώ δηλαδή τις απόψεις και τις συμπεριφορές μας ως λαός σε ό,τι πιο παλαβό ή και σοβαρό μπορείτε να φανταστείτε. Από το τι πιστεύουν οι Κύπριες για τις Ρωσίδες, μέχρι το αν θα έπρεπε να έρθουν οι S300. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια αρχίζει να κτίζεται μια τάση αμφισβήτησης του χόρτου. Ποιο είναι το χόρτο; Αυτό που μας σερβίρουν και πηγαίνουμε σε άλλη… διάσταση. Το χόρτο της δημιουργίας αντιπαλοτήτων χωρίς λόγο: Δεξιά (imish) – Αριστερά (imish), Ναιναίκοι – Οχιάδες, Λευκωσιάτες – Λεμεσιανοί, Πρόσφυγες – μη Πρόσφυγες, Πραξικοπηματίες – Αντιστασιακοί και πάει λέγοντας. Θα μείνω λίγο στο πρώτο, Δεξιά – Αριστερά. Οι δεξιοί και κεντροδεξιοί στην Κύπρο απαρτίζουν κατά ένα μεγάλο μέρος τη δημόσια υπηρεσία και ειδικότερα τους ημικρατικούς και είναι αυτοί που δεν θέλουν να ακούσουν για ιδιωτικοποιήσεις και νόμους της αγοράς. Οι δε αριστεροί πολλοί είναι ή ιδιώτες ή ελεύθεροι επαγγελματίες ή μικρομεσαίοι. Παλαβό; Πού φτάνει όμως αυτή η αμφισβήτηση; Μέχρι ποιου σημείου;
Βεβαίως, υπάρχει και ο πάνσοφος κανόνας ο οποίος είναι πιο σημαντικός και από τις θεωρίες του Αϊνστάιν, πως ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Θυμίζω σε όλους μας πως δύο μήνες παρά κάτι πριν από την έκρηξη που τα ισοπέδωσε όλα, είχαμε βουλευτικές εκλογές. Εκεί δώσαμε ως λαός «ψήφο εμπιστοσύνης» στο σύστημα των μετρίων που μας κυβερνά, δίνοντας αύξηση σε ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ και επιβεβαίωση της σπουδαιότητάς τους σε Καρογιάν και Ομήρου. Την ίδια ώρα στη μάχη των σταυρών επιβεβαιώσαμε εν πολλοίς τις μετριότητες, πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων. Άρα, γιατί φταίμε εμείς ως λαός τον Χριστόφια; Ποιος τον έβγαλε; ΕΜΕΙΣ τον βγάλαμε, όταν είχε απέναντί του τον Κασουλίδη, και δεν το λέω επειδή είναι γνωστό πως ο τελευταίος με τιμά με την προσωπική του φιλία. Το λέω ως μια πραγματικότητα. Και είναι επίσης πραγματικότητα πως ως λαός το ’98 για 2.000 ψήφους θα βγάζαμε Πρόεδρο τον Γιώργο Ιακώβου, τώρα είναι και αυτός στο Προεδρικό, τρώγοντας πίττες σουβλάκια. Η ζωή μπορεί να εξελιχθεί σαν φάρσα, αν ο Θεός βαρεθεί να μας τη χαρίζει. Και προφανώς βαρέθηκε, μιας και στις τελευταίες βουλευτικές προτιμήσαμε ως λαός να στείλουμε στη Βουλή τη Ρούλα Μαυρονικόλα αντί τον Δημήτρη Παπαδάκη, στείλαμε επίσης στη Βουλή τον Πιτσιλίδη αντί των Σοφοκλέους ή Νουρή. Βγάλαμε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, η οποία από τότε έχει χάσει τη λαλιά της (ήθελα να ξέρω τι της λέει πλέον ο κόσμος στον δρόμο). Και μην ακούσω κανέναν πως είχαμε «αυξημένη αποχή» γιατί δεν υπάρχει πιο μεγάλη μαλακία επιχείρημα. Στην Ευρώπη το 25% αποχή είναι το λιγότερο που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε μη υποχρεωτικές ψηφοφορίες.
Επειδή τους βγάζουμε κάθε φορά αυτούς, την ώρα της κρίσης και της ανάγκης κρύβονται στο πετσί τους και ρίχνουν πασιέντζες, για το αν θα πρέπει να μιλήσουν ή όχι και ζητούν δημοσκοπήσεις για το τι θα πουν.
Σόρρυ που θα το πω, γιατί κάποιοι είναι και φίλοι μου, αλλά την ώρα της κρίσης, την ώρα της έλλειψης ηγεσίας, όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης πάει για Spa στην Τσεχία και on his way ρίχνει ένα: «να παραιτηθούν Χριστόφιας και Καρογιάν», τότε δεν έχουμε υπόθεση! Όταν την ιδία ώρα ο τρομερός Νικολάκης κάνει γαργάρες και ο κολλητός του Αβέρωφ κόβει σταφύλια στην Αργάκα, ποιος θα μιλήσει στον λαό να του δείξει πως κάποιος ηγείται; Ο Ομήρου; Ποιος θα δείξει του λαού πως αν και δεν ηγείται κάνεις στο Προεδρικό, υπάρχουν άλλοι που μπορούν; Αυτοί όμως αντί να δουν τη μεγάλη εικόνα του δάσους που καίγεται, κοιτάνε για ακόμη μία φορά πως να σώσουν το δέντρο του πολίτικου τους μέλλοντος.
Από την κατάρρευση του Χριστόφια έχουν βγει στην επιφάνεια πολλά, με πρώτο το ότι το κράτος μας, όπως είναι στημένο, και λειτουργώντας καθετοποιημένα με βασιλεία χωρίς στέμμα, δεν μπορεί να το λειτουργήσει ένας μετρίων ικανοτήτων Πρόεδρος. Όπως επίσης δεν μπορεί να το λειτουργήσει και ένας αμφιβόλου χαρακτήρα τυπάς (οι Αμερικάνοι το έχουν ονομάσει εδώ και χρόνια ως «character issue»). Με λίγα λόγια δεν μας φτάνει ούτε ένας μέτριος καλός άνθρωπος, αλλά ούτε και ένα έξυπνο λαμόγιο. Γιατί τα γράφω αυτά; Το σύστημα είναι σε σύγχυση. Οι μεν θεωρούν πως όποιος από την αντιπολίτευση και αν κατεβεί θα κερδίσει, οι δε ετοιμάζονται για δούρειους ίππους για να κλέψουν την εμπιστοσύνη του λαού το 2013.
Όποιος θεωρεί πως θα αναλάβει λόγω επετηρίδας ή επειδή κατέρρευσε ο αντίπερα πόλος που κρατούσε πάνω την ύπαρξή του, πλανάται πλάνην οικτρά. Θα την πάθει όπως την έπαθε ο μακαρίτης ο Τάσσος, που νόμιζε πως έφτανε το χόρτο του δημοψηφίσματος. Ελπίζω, όμως, να υπάρχει κάπου και κάποια επιλογή με ικανότητες και καθαρότητα. Η Κύπρος πλέον χρειάζεται κάποιον με αρχίδια και καθαρή ψυχή. Αν υπάρχει τέτοιος υποψήφιος σε 18 ή λιγότερους μήνες, οι καλύτερες μέρες για όλους μας είναι μπροστά μας. Αν όχι, πρέπει οι πολίτες να τον ανακαλύψουμε. Αν όχι και πάλιν, μαύρη μαρμάγκα που θα μας φάει. Βεβαία, τους πρώτους που θα φάει η μαρμάγκα είναι τους πολιτικούς, αλλά who cares?
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
ΥΓ Κάποιους τους πείραξε το προηγούμενο κείμενο και άρχισαν τις απειλές. Τα σκουλήκια είναι καιρός να πάνε πίσω στο χώμα.
