Δημήτρης Λοττίδης
Στις ανέμελες στιγμές της όμορφης δεκαετίας 1998-2008, ήταν ώρες που αναρωτιόμουν πότε θα ζήσουμε καταστροφή και πώς θα ήταν. Μαύρη γάτα είμαι; Όχι, είναι στατιστικό στοιχείο της ιστορίας της ανθρωπότητας πως στη ζωή ενός ανθρώπου έχεις τουλάχιστον μια καταστροφή ή και δυο, αν είσαι και πολύ άτυχος ζεις και τρεις όπως έζησαν όσοι γεννήθηκαν το 1890 και άντεξαν και πέθαναν μετά το 1944. Αυτές τις σκέψεις είχα αραιά και πού την εποχή των παχιών, όμορφων αγελάδων του χρηματιστηρίου, του Real Estate, των Ρώσων και λοιπών «επενδυτών». Βέβαια η σκέψη που πήγαινε με τη λέξη «καταστροφή» ήταν αυτή του «πολέμου», και ήταν πάντα ο εφιάλτης που κάποτε θα επέστρεφε μετά το 1974. Ευτυχώς (μέχρι στιγμής), η καταστροφή που ζούμε είναι νέας κοπής, νέας προσέγγισης και όπως όλες οι καταστροφές συμβαίνουν εκεί που λες «αποκλείεται να γίνει…». Μπορεί το «ισχυρό μας τραπεζικό σύστημα» να ρίξει όλη τη χώρα στον όλεθρο; Όχι θα έλεγε κανείς. Μπορεί οι πολιτικοί μας να είναι τόσο ανίκανοι να οδηγήσουν το τρένο στον γκρεμό; Όχι θα έλεγε κανείς.
Εγώ αναπολώ τους πολιτικούς μας της παλιάς κοπής, τον Κληρίδη, τον Βασιλείου, τον Τάσσο. Αναπολώ την ψυχραιμία και τη στωικότητα των πολιτικών που είχαμε, οι οποίοι μπορούσε να καταρρέει ο κόσμος γύρω τους, και αυτοί να έπαιζαν το κομπολόι τους με ψυχραιμία. Σας θυμίζω την Κοπεγχάγη και τον εκβιασμό προς Κληρίδη, και το Μπούρκενστοκ και το σκληρό ροκ προς τον Τάσσο. Αυτό δεν σημαίνει πως θέλουμε πολιτικούς που να λένε «όχι», αλλά θέλουμε πολιτικούς με ψυχραιμία, αυτοπεποίθηση και δημιουργικότητα, που μπορούν να εμπνέουν σεβασμό στους ξένους και όχι να νιώθουν οι τρίτοι πως μπορούν να μας κάνουν πειραματόζωα. Θέλουμε, επίσης, ηγέτες προμηθείς και όχι επιμηθείς. Δηλαδή που να μπορούν να προβλέπουν τις καταστροφές και να είναι δύο βήματα μπροστά στο σκάκι. Όχι να ξέρουν πως η Λαϊκή είναι το βαρίδι που μπορεί να πάρει όλη τη χώρα στον πάτο και να μην τολμούν να κόψουν το σχοινί μ’ αυτό. Θέλουμε πολιτικούς που να μπορούν να λειτουργήσουν με ομάδα γύρω τους, που να έχουν την ικανότητα να διαλέγουν τους πεφωτισμένους και όχι τους πιστούς, που να μπορούν να δώσουν ευθύνες και να κατευθύνουν ταλέντα, να έχουν τη σοφία να δημιουργήσουν την επόμενη ηγεσία, κι όχι να είναι συκιές που δεν βλαστά τίποτε γύρω τους.
Μου λεν αυτή τη μέρα που γράφω και δεν ξέρω τι θα ξημερώσει, να φύγουμε από τους Ευρωπαίους και να τα δώσουμε όλα στους Ρώσους για να μας σώσουν. Ζούμε μέρες ιστορικές, και σαν τέτοιες που είναι οφείλουμε να προστρέξουμε στην ιστορία. Η ιστορία λέει πως η βραχονησίδα Κύπρος βρίσκεται στο οικόπεδο των δυτικών, όπως τα χώρισαν τα οικόπεδα οι μεγάλοι μεταξύ τους πριν πενήντα χρόνια. Καλά θα ήταν να μπορούσαμε να είχαμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον γεωπολιτικό χάρτη, δυστυχώς όμως είναι κάπως δύσκολο. Και είναι κάπως δύσκολο και επικίνδυνο συνάμα επειδή τα λεφτά είναι πολλά από κάτω από το φουστάνι μας, άρα δικαιολογούν τους μεγάλους να παίξουν με τα παιχνίδια τους, ξέρετε εσείς, αεροπλανάκια, πυραύλους κ.λπ. Επίσης, ποιος είναι ο πολιτικός που θα αλλάξει εκ μέρους μας τους παγκόσμιους χάρτες; Την τελευταία φορά που δοκίμασε κάποιος ήταν ένας χαρισματικός γενειοφόρος που έλεγε πως θα μας κάνει «Κούβα της Μεσογείου». Θυμάστε όλοι τι έγινε μετά.
Επιστρέφω στο πρώτο ερώτημα. Το πρόβλημά μας ξεκίνησε όπως πάντα από την απληστία μας. Είπαμε να γίνουμε «επιχειρηματικό κέντρο», και γίναμε για πολλά χρόνια ένα τεράστιο πλυντήριο Candy. Είπαμε πως έχουμε δυνατές τράπεζες, και θεώρησαν κάποιοι πως θα έκαναν την Κύπρου Citibank και τη Λαϊκή Barclays. Είπαμε να μπούμε στο ευρώ, και στείλαμε έναν τύπο να μας αντιπροσωπεύει για πέντε χρόνια ο οποίος δεν ήθελε να μπούμε. Ήθελε η HSBC να φύγει από το κεφάλαιο της Λαϊκής επειδή τους έγραφε στα αρχίδια του ως μετόχους ο Λαζαρίδης, και έφερε ο ίδιος τον Βγενόπουλο για αντιπερισπασμό στους ξένους. Είπαμε να αναπτύξουμε το Real Estate και νόμισαν οι developers πως τα χωράφια της Πάφου έγιναν πετρελαιοπηγές. Γενικά, είπαμε να χέσουμε και ξεκωλωθήκαμε. Αυτό το ξεκώλωμα πληρώνουμε τώρα, και το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούν να μας δώσουν λύση αυτοί που τους κόβονται τα εκατομμύρια. Δεν μπορούμε να ψάχνουμε λύσεις από τραπεζίτες, λογιστές και δικηγόρους. Οι λύσεις θα έρθουν μόνον όταν δώσουμε δύναμη και εξουσία να τις βρουν άτομα που δεν έχουν συμφέροντα από τη χρηματοπιστωτική αγελάδα που άρμεγαν για χρόνια. Αυτήν, δυστυχώς, την έσφαξαν και την έφαγαν με Bordoux το 2008 οι κύριοι Νταϊσελμπλούμ και Σόιμπλε. Καλή χώνεψη σε όλους μας.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter:@dlottides
