Αγαπημένο μου ημερολόγιο... έμεινα έγκυος τι να κάνω;

Καλησπέρα αγαπημένες μου!

Υπάρχουν μερικές στιγμές που είναι τόσο σημαντικές, τόσο έντονες, που περιμένεις πως ό,τι κι αν πεις, θα μείνει χαραγμένο για πάντα. Όπως το πρώτο «Σ’ αγαπώ», το πρώτο φιλί… και φυσικά, το «Είμαι έγκυος».

Η Κατερίνα, 34 ετών, είχε αυτή τη στιγμή. Και η απάντηση που πήρε θα μπορούσε να γραφτεί σε manual με τίτλο «Τι να μην πεις ποτέ όταν σου ανακοινώνουν εγκυμοσύνη».

Κατερίνα, 34

«Του είπα ότι είμαι έγκυος και έμεινε σε σοκ. Μετά από ένα λεπτό σιωπής, το μόνο που βρήκε να πει ήταν “Ε και πώς έγινε αυτό;”. Δεν ξέρω αγάπη μου, μάλλον από την προσευχή μας πριν το φαγητό. Άντρες… τελικά δεν ξέρω τι θα κάνω».

Λοιπόν, αγαπημένες μου, αν η ανακοίνωση εγκυμοσύνης ήταν σκηνή από ταινία, αυτή δεν ήταν το «Nine Months». Ήταν πιο πολύ «The Hangover meets reality». Το βλέμμα σοκ, η αμήχανη σιωπή και το μυθικό follow-up «Πώς έγινε αυτό;» είναι η επιτομή της ανωριμότητας σε μία φράση.

Κάπου εδώ, αναρωτιέμαι: Πόσες γυναίκες έχουν ακούσει παρόμοιες απαντήσεις όταν απλά περίμεναν μια αγκαλιά, μια λέξη στήριξης, ένα «θα το αντιμετωπίσουμε μαζί»; Αντ’ αυτού, ακούμε κάτι μεταξύ αμηχανίας και συναισθηματικού ghosting… on the spot.

Αγαπημένη μου Κατερίνα, αν η πρώτη του αντίδραση ήταν σοκ και ερώτηση του τύπου «Μα πώς;», τότε μάλλον είσαι πιο μόνη σε αυτή την κατάσταση απ’ όσο σου αξίζει. Σκέψου καθαρά, ζύγισε τις επιλογές σου, και –κυρίως– βάλε σε προτεραιότητα το δικό σου καλό. Δεν κάνουμε παιδιά με άντρες που αντιμετωπίζουν την ενηλικίωση σαν επιστημονική φαντασία.

Αν χρειάζεσαι χρόνο, πάρε τον. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, ζήτα τη – όχι απαραίτητα από εκείνον. Ένα παιδί θέλει αγάπη, σταθερότητα και κάποιον που δεν θα παγώνει στην πρώτη δυσκολία. Και να θυμάσαι: καλύτερα μόνη με δύναμη, παρά με κάποιον που απλά… δεν ξέρει «πώς έγινε». Γιατί εσύ ξέρεις πολύ καλά ποια είσαι – και θα βρεις τον τρόπο να σταθείς. Με ή χωρίς αυτόν.

Και για εσάς, αγαπημένες μου, σας έχει τύχει ποτέ να πείτε κάτι σημαντικό και η αντίδραση να ήταν… κάτω από κάθε προσδοκία; Ελάτε, ξέρω πως έχετε ιστορίες που θα έπρεπε να διδάσκονται σε σεμινάρια συναισθηματικής νοημοσύνης (ως αρνητικά παραδείγματα). Στείλτε μου τις εξομολογήσεις σας – εδώ, ακόμα και οι πιο απογοητευτικές αντιδράσεις βρίσκουν χώρο να ακουστούν. Και ναι, μπορείτε να βρίσετε. Λίγο.