Μαρία Καραμάνου
Καλησπέρα, αγαπημένες μου!
Το Πάσχα στο χωριό, όπως και να το κάνουμε, έχει τη δική του χάρη. Είναι σαν να παγώνει ο χρόνος, να ξαναβρίσκεις τα ίδια σοκάκια, τις ίδιες φωνές, και – αν είσαι αρκετά τυχερή ή άτυχη – και το ίδιο ερωτικό παρελθόν να σου χτυπάει την πλάτη και να σου λέει «Χριστός Ανέστη».
Εγώ, αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στο χωριό μου. Έχω κρεμάσει ήδη το maxi φόρεμα μου έξω από την ντουλάπα, κάθομαι στο μπαλκόνι, και περιμένω την Ανάσταση. Όχι τόσο για το Άγιο Φως, όσο για να δω τις κακοντυμένες ξαδέρφες, τις παλιές συμμαθήτριες με το ίδιο μαλλί από το λύκειο και – αν είμαι τυχερή – κάποιον παλιό έρωτα που δεν έχει παντρευτεί ακόμα και δεν έχει παχύνει τραγικά.
Η Στεφανία, 28 ετών, μας χάρισε μια εξομολόγηση που θα μπορούσε να είναι σκηνή από ελληνική ερωτική ταινία με soundtrack από Πάριο και ελαφριά μυρωδιά τσουρεκιού στον αέρα.
Στεφανία, 28
«Μιας που είναι Πάσχα ας πω και εγώ τα δικά μου. Πέρυσι γύρισα στο χωριό για την Ανάσταση. Ίδιο σκηνικό, ίδια πρόσωπα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να τον δω εκεί. Τον πρώην. Μικρό χωριό, μεγάλη αμηχανία. Ανταλλάξαμε ένα βλέμμα. Μετά από λίγα λεπτά, ήρθε και μου έδωσε το φως. Το βράδυ συνεχίστηκε με τσούγκρισμα αυγών, άβολες ματιές και μια βόλτα ''για να χωνέψουμε''. Φιληθήκαμε. Φέτος θα ξαναπάω στο χωριό. Και για κάποιον λόγο, ήδη αγχώνομαι αν θα τον δω».
Αν με ρωτάτε, το Πάσχα είναι η νέα Πρωτοχρονιά – γεμάτο ευχές, νέα ξεκινήματα και λίγο περισσότερο αλκοόλ απ’ όσο χρειάζεται. Και κάπου ανάμεσα σε μαγειρίτσες και λαμπάδες, τα φαντάσματα των πρώην επιστρέφουν… με μία λαμπάδα στο χέρι.
Η Στεφανία μας θυμίζει πως υπάρχουν έρωτες που δεν καίγονται και λιώνουν μαζί με τη λαμπάδα, αλλά παραμένουν. Και αν υπάρχει ένα μέρος όπου όλα γίνονται πιο έντονα, αυτό είναι το χωριό στις γιορτές. Εκεί που το gossip ζει και βασιλεύει, και κάθε βόλτα μπορεί να κρύβει ένα πισωγύρισμα.
Αγαπητή Στεφανία, πάρε το Άγιο Φως με ευλάβεια… αλλά κράτα και μία πισινή για παν ενδεχόμενο. Γιατί, ξέρεις, το φως μπορεί να το δώσει κι ένας πρώην, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να του δώσεις και την καρδιά σου – ξανά. Ναι, ήταν γλυκός, ναι, κρατούσε λαμπάδα και είπε το «Χριστός Ανέστη» με λίγο παραπάνω συναίσθημα, αλλά ας μην μπερδεύουμε το πασχαλινό θαύμα με ένα επαναλαμβανόμενο λάθος που απλώς φοράει πουκάμισο και μυρίζει άρωμα Armani επί δέκα.
Αν θέλει να επιστρέψει, να το κάνει με λόγια ξεκάθαρα και πράξεις σταθερές – όχι με φιλί στο σκοτάδι του προαυλίου της εκκλησίας, ανάμεσα σε μια θεία που φωνάζει «Αναστήθηκε!» και έναν ξάδερφο που τσουγκρίζει αυγά από πίσω σας.
Και για εσάς, αγαπημένες μου, σας έχει συμβεί ποτέ να ξαναδείτε πρώην σε γιορτές και να αναρωτηθείτε: «Μήπως…;». Στείλτε μου τις εξομολογήσεις σας – εδώ, ακόμα και τα πασχαλινά flashbacks είναι καλοδεχούμενα.
Μοιραστείτε την ιστορία σας ΕΔΩ.
