Μαρία Καραμάνου
Η Charlize Theron δεν υποδύθηκε απλώς την κατά συρροή δολοφόνο Aileen Wuornos στο «Monster», έγινε η Aileen. Ξύρισε τα φρύδια της, πήρε 15 κιλά, φόρεσε προσθετικά δόντια και εξαφάνισε κάθε ίχνος της εκθαμβωτικής σταρ που το Hollywood ήθελε να βλέπει στα κόκκινα χαλιά. Ήταν η πρώτη φορά που μια γυναίκα τόσο ταυτισμένη με τη «λαμπερή εικόνα» τόλμησε να την καταστρέψει συνειδητά και δικαιώθηκε.
Το «Monster» της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου το 2004 και άλλαξε για πάντα τον τρόπο που το Hollywood βλέπει τις γυναίκες, όχι ως όμορφα πρόσωπα, αλλά ως φορείς αλήθειας. «Πιθανότατα θα έλεγες όχι», είπε κάποτε για τον ρόλο. «Αλλά δεν ήμουν εκεί για να παίξω καλά με το σύστημα».
Η δέσμευση της Theron να ζει μέσα στους ρόλους της έγινε σήμα κατατεθέν. Στο «Tully» (2018) πάχυνε ξανά, ενσάρκωσε μια μητέρα εξαντλημένη και απομονωμένη, με ρεαλισμό που συγκλόνισε. Δεν έπαιζε τη μητρότητα, την ένιωθε. Η ίδια έχει πει: «Η σιωπηλή, κουρασμένη μητέρα που βλέπετε στο ''Tully'' ήμουν εγώ, χωρίς make-up, χωρίς φίλτρα». Στο «North Country» και στο «Young Adult», αμφισβήτησε τι σημαίνει «γυναικείος χαρακτήρας» άλλοτε σκληρή, άλλοτε εύθραυστη, πάντα ειλικρινής.
Όταν οι περισσότερες γυναίκες ηθοποιοί απομακρύνονται από τις ταινίες δράσης, η Theron τις έκανε δικές της. Από την Imperator Furiosa στο «Mad Max: Fury Road» έως τη Lorraine Broughton στο «Atomic Blonde», απέδειξε ότι η δράση μπορεί να έχει γυναικείο βλέμμα χωρίς να χάνει τη δύναμή της. Προχώρησε ακόμα και στο «Fast & Furious» και μπήκε στο MCU ως Clea, επεκτείνοντας τη δυναμική της σε blockbuster σύμπαντα.
Πέρα από τη δύναμη και τη σοβαρότητα, η Charlize έχει και μια πλευρά με χιούμορ και pop κουλτούρα. Λατρεύει το «Elf», βλέπει «Real Housewives» με τα παιδιά της, και, όπως έχει πει: «Πάντα τους λέω δείτε τα όλα. Αυτή είναι η ισορροπία».
Η ίδια μεγάλωσε δύο παιδιά, τον Τζάκσον και την Όγκαστ, και έχει γίνει πιο επιλεκτική με τα πρότζεκτ της. Το «The School for Good and Evil» ήταν επιλογή «μητέρας», μια ταινία που ήθελε να δουν και να απολαύσουν τα παιδιά της.
Ανατρέχοντας στην καριέρα της, η ίδια παραδέχεται: «Στα 20 και 30 μου, έπρεπε να είμαι μια θορυβώδης σκύλα μόνο και μόνο για να βρω λίγο χώρο στο δωμάτιο». Αυτόν τον χώρο, όμως, τον έκανε σκηνή για όλες τις γυναίκες που τόλμησαν να είναι αυθεντικές.
