Jenna Ortega: «Μετά τη Wednesday ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος»

Μπορεί η Jenna Ortega να έφερε έναν ολόκληρο πλανήτη στα... σκοτεινά χνάρια της Wednesday Addams, όμως πίσω από το επιτυχημένο look της μαθήτριας με τις πλεξούδες, υπήρχε κάτι βαθύτερο: ένα κορίτσι που ένιωσε να χάνεται μέσα στην εικόνα που οι άλλοι ήθελαν να δουν.

Η ηθοποιός που μετατράπηκε σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη σε παγκόσμιο φαινόμενο, άνοιξε την καρδιά της σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στη «Harper’s Bazaar», αποκαλύπτοντας πως η επιτυχία του Wednesday δεν συνοδεύτηκε από προσωπική ευτυχία. Αντίθετα, την οδήγησε σε μια εσωτερική κρίση ταυτότητας.

«Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος», παραδέχεται χωρίς φίλτρα. «Η προσοχή, η πίεση, το να με παρακολουθούν διαρκώς... ήταν υπερβολικό. Ειδικά για έναν εσωστρεφή άνθρωπο όπως εγώ».

Αν και ο ρόλος της Wednesday της άνοιξε πόρτες και της χάρισε την απόλυτη αναγνώριση, η Ortega δεν ένιωσε απελευθέρωση, αλλά περιορισμό. Η στολή της μαθήτριας, το ύφος του χαρακτήρα και η εμπορική ταυτότητα της σειράς έγιναν βάρος: «Νιώθεις ότι σε κοιτάζουν αφ’ υψηλού. Είναι υποτιμητικό να σε βλέπουν μόνο ως το “κοριτσάκι με τη στολή”... Είμαι και μια νέα γυναίκα, και θέλω να εκφράζομαι με ρόλους που δείχνουν ποια πραγματικά είμαι».

Κι ενώ η φήμη της εκτοξεύτηκε, η ίδια αισθάνθηκε παρεξηγημένη, έρμαιο μιας υπερπροσωποποιημένης εικόνας που δεν άφηνε χώρο για αυθεντικότητα. Με επίγνωση της επιρροής της αλλά και της προσωπικής της ανάγκης για εξέλιξη, η Jenna Ortega παίρνει τον έλεγχο της καριέρας της στα χέρια της.

Προχωρά με στρατηγική, επιλέγοντας ταινίες που ξεφεύγουν από το κλισέ:

Death of a Unicorn (A24): Μια αντισυμβατική προσέγγιση με indie χαρακτήρα.

Hurry Up Tomorrow με τον The Weeknd: Ένα τολμηρό βήμα στον πιο ώριμο κινηματογράφο.

Klara and the Sun του Taika Waititi: Σινεμά που μιλά στην ψυχή.

The Gallerist με τη Natalie Portman: Μια συνεργασία που αναδεικνύει την καλλιτεχνική της ωριμότητα.

Η Ortega δηλώνει πλέον αποφασισμένη να βρει την ισορροπία: ανάμεσα στην αναγνώριση του κοινού και στη δική της ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση.

«Θέλω να κάνω ρόλους πιο ώριμους, πιο τολμηρούς, πιο διαφορετικούς. Θέλω να βλέπω σε κάθε ρόλο ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού μου».