Σε σκηνοθεσία Mike Flanagan και σε σενάριο που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Shirley Jackson η σειρά «Ηaunting of Hill house» αποτελεί την καλύτερη horror σειρά του Netflix: ένα οικογενειακό δράμα, με μεταφυσικές αναφορές που ενσωματώνει όλα τα στερεοτυπικά στοιχεία μιας ταινίας τρόμου σε δέκα απολαυστικά επεισόδια. Καλοκαίρι 1992, ο Hugh και η Olivia Crane μαζί με τα πέντε παιδιά τους μετακομίζουν σε μια έπαυλη, με σκοπό, αφού την ανακαινίσουν, να την πουλήσουν και να φτιάξουν το δικό τους dream house. Οι βλάβες που συνεχώς προκύπτουν, ωστόσο, στο σπίτι καθυστερούν την επισκευή της έπαυλης, με αποτέλεσμα η οικογένεια να παρατείνει την παραμονή της και τα μέλη της οικογένειας να αρχίσουν ένα προς ένα να γίνονται μάρτυρες μεταφυσικών καταστάσεων.
Πρόκειται στην ουσία για μια σειρά – δίπτυχο ως προς τη μακροδομή της με δύο ενδιαφέρουσες τομές, τόσο χρονικά όσο και μορφολογικά. Αφενός, το παρόν διανθίζεται διαρκώς από αναδρομικές αφηγήσεις που ξεδιπλώνουν τον εφιάλτη του παρελθόντος, αφετέρου, τα πρώτα πέντε επεισόδια είναι αφιερωμένα στην προσωπική «Οδύσσεια» του καθενός από τα αδέλφια της οικογένειας και στον τρόπο με τον οποίο το καθένα διαχειρίστηκε το τραυματικό παρελθόν του, γεγονός που χαρίζει στα πρώτα επεισόδια μια σχετική θεματική αυτονομία. Αυτό δεν λειτουργεί πάντα θετικά: τα κομμάτια του παζλ ενώνονται μεν επαρκώς και με σαφήνεια, ωστόσο η «δασκαλίστικη» πρακτική του διαχωρισμού σε ενότητες στο πρώτο μισό στερεί από το τελικό αποτέλεσμα το στοιχείο μιας πιο απρόβλεπτης διευθέτησης που θα ενέπλεκε περισσότερο τον τηλεθεατή. Στο δεύτερο μισό η σειρά οδεύοντας προς τη λύση της πλοκής αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και κορυφώνει το απόκοσμο στοιχείο του μυστηρίου (δίχως κι εκεί να απουσιάζουν ορισμένες άστοχες επιβραδύνσεις). Πρόκειται για μια «καλοντυμένη» παλιάς κοπής σειρά μυστηρίου και τρόμου που ξεδιπλώνει με υπομονή (περισσότερη από όση ενδεχομένως διαθέτουμε) την ιστορία της και ευτυχώς δεν επαναπαύεται στη βολική αγκαλιά των 80s (έχουμε μπουχτίσει!), όπου η απουσία κινητών τηλεφώνων και διαδικτύου φαντάζει ευκολότερο όχημα αληθοφάνειας για το genre.
Μπορεί το θέμα «στοιχειωμένη απομονωμένη έπαυλη στην εξοχή στην οποία μετακομίζει οικογένεια με μικρά παιδιά» να έχει ταλαιπωρηθεί από παρόμοιες ταινίες του είδους, μπορεί η δυσπιστία των γονιών στις ανησυχίες των μικρών παιδιών να αποτελεί άλλο ένα κλισέ στην εξίσωση, το ενδιαφέρον, όμως, στη συγκεκριμένη ιστορία είναι πως η μελλοντική τροπή της υπόθεσης χαρίζει μια πλήρως εκσυγχρονισμένη ματιά στα πράγματα, που δίνει στον θεατή την ευκαιρία να παρακολουθήσει όσα έπονται μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας. Η σειρά τολμά σε σημεία που άλλες ομοειδείς προσπάθειες διστάζουν: παρουσιάζει μια αρκετά αληθοφανή εξέλιξη των πραγμάτων με ψυχολογικές αναφορές και κοινωνικές διαστάσεις.
Υποκριτικά το ensemble cast που συγκεντρώνει η σειρά κινείται σε υψηλά επίπεδα, με την παρουσία, ασφαλώς, του Ηuisman να κλέβει κατά αβίαστο τρόπο την παράσταση, υποδυόμενος τον πιο χλιαρό χαρακτήρα της σειράς, σε βαθμό που δεν σου επιτρέπει σε κανένα σημείο να διακρίνεις την προσπάθειά του. Εν αναμονή για τον δεύτερο κύκλο της ανθολογίας, εάν δεν έχετε παρακολουθήσει τους… δαίμονες του Χιλ Χάουζ, ρίξτε μια ματιά… Με παρέα πάντοτε και κατά προτίμηση με τα φώτα ανοιχτά.
Η δεύτερη σεζόν, με τίτλο ''The Haunting of Bly Manor'' έρχεται στο Netflix στις 9 Οκτωβρίου
