Δημήτρης Λοττίδης
Το editorial του Δημήτρη Λοττίδη για το τεύχος Απριλίου.
Ο κόσμος αλλάζει, που έλεγε και το παλιό μας σλόγκαν. Αλλάζει η διασκέδαση με τα κοκτέιλ μπαρ και τα εστιατόρια με comfort food, αλλάζει με ταξίδια στους πιο απίθανους προορισμούς, αλλάζει με την τεχνολογία και το scroll στο κινητό, αλλάζει με τα fake news, όπου οι δέκτες έγιναν πομποί στα social media, αλλάζει με τη διατροφική αλυσίδα που γίνεται πιο πολύπλοκη και απαιτητική. Αλλάζει όμως κυρίως γιατί η γη είναι ολοένα και πιο μικρή για να μας χωρέσει. Παλιά λέγαμε για την τρύπα του όζοντος, τώρα λέμε για την ατμόσφαιρα.
Η Κύπρος, και κυρίως η Λευκωσία, είναι πλέον μια χώρα περιβαλλοντολογικά επιβαρυμένη, με καυσαέρια και σωματίδια να προκαλούν εκατοντάδες θανάτους κάθε χρόνο (700 λέει η ΕΕ) και χιλιάδες άλλους συνανθρώπους μας να αρρωσταίνουν και να ταλαιπωρούνται σ’ έναν τόπο με ένα από τα ψηλότερα ποσοστά καρκίνου στην Ευρώπη. Κι όμως, λίγους απασχολεί το θέμα και λιγότερο τους έχοντες την εξουσία να αποφασίζουν. Την ώρα που τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα κατακλύζουν τον κόσμο και επιδοτούνται από τις χώρες ως μια ασφαλής επένδυση για το μέλλον, εμείς ακόμη παράγουμε ηλεκτρισμό από μαζούτ, δηλαδή τεχνολογία του 1900, τα σπίτια μας πληρώνουν μηνιάτικο στην ΑΗΚ και οι επιχειρήσεις αντί να πληρώνουν φόρους, πληρώνουν την ξεροκεφαλιά ενός από τα μεγαλύτερα κατεστημένα της χώρας που λέγεται Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου.
Μάλιστα, οι Ευρωπαίοι θεωρούν πως «υπερβάλλουμε» για τις προοπτικές μας ως εν δυνάμει νέο Κατάρ, μέλλοντες σεΐχηδες του φυσικού αερίου. Θεωρούν πως όταν βγει το αέριό μας θα είναι πολύ πιο ακριβό, αλλά και άνευ σημασίας με την εξέλιξη των τεχνολογιών παραγωγής ηλεκτρισμού από τον αέρα και ειδικά από τον ήλιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ρυθμιστές, αρχές, επόπτες, γραμματείς και φαρισαίοι ρίχνουν την μπάλα στο κόρνερ, όταν θα πρέπει να δοθούν κίνητρα για μαζική παραγωγή ηλιακής ενέργειας. Μα γιατί πρέπει να συντηρούμε τους υπαλλήλους της ΑΗΚ και τα κατεστημένα των πετρελαίων ενός ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού κι ενός δικτύου απαρχαιωμένου;
Μέσα σε αυτό, ο έξω κόσμος προχωρά. Το κόστος παραγωγής ηλιακής ενέργειας αναμένεται από χρόνο σε χρόνο να πέσει κάτω από το κόστος της ίδιας παραγωγής από ορυκτά, ενώ η τεχνολογία αποθήκευσης έχει κάνει τόσα άλματα, που το ερώτημα πλέον είναι αν θα υπάρχει αρκετή παραγωγή μπαταρίας για να υποστηρίξει αυτή τη δραματική μετεξέλιξη. Είναι κάτι σαν το κινητό σας. Δέκα χρόνια πριν μπορούσατε να φανταστείτε πως θα ψωνίζατε ρούχα μέσω αυτού, ή θα κλείνατε ξενοδοχεία και αεροπλάνα; Όχι βέβαια. Όπως μας πήρε by storm εκείνη η επανάσταση, έτσι θα μας πάρει και αυτή.
Είναι κάτι σαν το Airbnb. Μπορούσατε, επίσης, να φανταστείτε πέντε χρόνια πριν πως θα νοικιάζατε το σπίτι του παππού σας στο χωριό και θα παίρνατε SMS μόλις έμπαιναν τα χρήματα στον λογαριασμό της τράπεζας; Ή μπορούσατε να φανταστείτε πως με 8 ευρώ τον μήνα θα είχατε όλο τον κόσμο (του Netflix) σε όποια οθόνη σας επιθυμείτε; Και πως θα σας έστελνε η Apple μηνύματα στο κινητό σας, για να σας προωθήσει τις δικές της σειρές και ταινίες; Ή πως θα παραγγέλνατε τα έπιπλα του σπιτιού σας από την Amazon και θα έφταναν σε μια βδομάδα στην πόρτα σας;
Μέσα σε αυτή την παράνοια της αλλαγής ξεκίνησα να οδηγώ ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ναι, υπάρχουν στην Κύπρο, είναι λίγο ακριβούτσικα, αλλά έχουν ενδιαφέρον ως warm up αν είστε αυτό που λένε «early adopters». Πρώτα μου έδωσε η αντιπροσωπεία της Mercedes ένα ηλεκτρικό smart. Πρέπει να πω πως με εντυπωσίασε. Καταρχάς, όταν μπαίνεις μέσα και το οδηγείς δεν νιώθεις πως είσαι σε τόσο μικρό αυτοκίνητο. Έχει εμβέλεια γύρω στα 120 χλμ. με μια φόρτιση και είναι πολύ ερωτεύσιμο. Μεγάλη οθόνη με ίντερνετ, χάρτες της Κύπρου σε συνεχή λειτουργία και... φοβερή επιτάχυνση μέχρι τα 60 χιλ. Σε μια κανονική μέρα στη δουλειά εντός πόλης η μπαταρία δεν σε αγχώνει, όπως αυτή του κινητού. Το φόρτισα στις δύο μέρες ένα βράδυ, και ο φορτιστής είναι κάτι σαν αυτόν του κινητού σε μεγέθυνση. Τις πρώτες μέρες παθαίνεις έναν εθισμό να βλέπεις συνεχώς την μπαταρία, όπως κάνεις με το κινητό σου, αλλά στην πορεία το συνηθίζεις. Όπως και να έχει, το κόστος ενέργειας που κατανάλωσα για δύο μέρες ήταν περίπου 2 ευρώ. Not bad at all. Αν βέβαια για εσάς είναι σημαντικό οι χώροι του αυτοκινήτου να υποστηρίζουν ολόκληρη την οικογένεια, τότε βολευτείτε ως οικολόγοι με το επόμενο που δοκιμάζω τώρα. Το Nissan Leaf έχει τέσσερις πόρτες και χώρους για αποσκευές που δεν θα γεμίσουν με το μηνιαίο σας ψώνισμα στο σουπερμάρκετ. Δεν θα το έλεγα όμορφο, αν και είναι θέμα γούστου, όμως είναι μια ολοκληρωμένη επιλογή ηλεκτροκίνησης. Κι αυτό ακριβούτσικο, ωστόσο και εδώ δεν θα πληρώσετε φόρους, αλλά 1-2 ευρώ ρεύμα τα 100 χιλ. Αν, μάλιστα, έχετε και ηλιακά πάνελ στο σπίτι, αντιλαμβάνεστε πως τις μισές μέρες του χρόνου θα είναι εντελώς δωρεάν η ενέργεια της μετακίνησής σας. Σας γράφω αυτό το κείμενο από το αεροπλάνο για ταξίδι προς Αθήνα. Ήρθα με το Leaf, το οποίο δείχνει πως έχει ακόμη 43% μπαταρία. Το πάρκαρα στον φορτιστή της ΑΗΚ σκεπτόμενος πως, όπως γίνεται και στο εξωτερικό, θα έβαζα τον φορτιστή και θα το άφηνα να φορτίζεται.
Εκεί ανακάλυψα ότι η ΑΗΚ θέλει να προπληρώσεις με κάποια κάρτα -που πρώτη φορά άκουσα πως υπάρχει- για να σε αφήσει να το φορτίσεις. Αν θα τα καταφέρω να πάω σπίτι μου αύριο στην επιστροφή, θα σας ενημερώσω στο επόμενο κείμενό μου. #excited
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
