Δημήτρης Λοττίδης
«Εάν δίνεις προσοχή στην κοινή γνώμη και στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε δεν κυβερνάς, υπακούς.» Η ατάκα της Maggie δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ πιο επίκαιρη από την εποχή μας στην Κύπρο. Εδώ και δέκα χρόνια όλη η μπουρζουαζία της Λευκωσίας έχει άποψη για την υπό κατασκευή πλατεία Ελευθερίας. Τι κι αν ήρθε ένα από τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά γραφεία στον κόσμο να τη σχεδιάσει; Τι κι αν τον επικεφαλής αρχιτέκτονα, Χρήστο Πασσά, ενώ θα έπρεπε να έχουμε το όνομά του σε δρόμους και αίθουσες πανεπιστημίων, εμείς τον χλευάζαμε μέρα-νύχτα για το «έκτρωμα» της πλατείας που «δεν έχει πράσινο», που «δεν συνάδει με τα τείχη», με συγκεκριμένη εφημερίδα εργολαβικά να προσπαθεί να αποδομήσει το έργο του; Όχι μόνο αυτό όμως το έργο, αλλά και ό,τι συνέβαινε στην πόλη, από τις πεζοδρομήσεις, τις αναπλάσεις μέχρι και τα πιο μικρά.
Τώρα που τελειώνουν τα έργα, άρχισε το γαϊτανάκι για το κόστος τους. Χωρίς να υποτιμώ τα οικονομικά και τις ευαισθησίες του λαού μας στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, θυμάται κανείς σήμερα στην Ελλάδα πως το μουσείο της Ακρόπολης καθυστέρησε σαράντα χρόνια να ολοκληρωθεί και κόστισε εκατό φορές (!) περισσότερα από τον αρχικό του προϋπολογισμό; Όχι. Όλοι μιλούν σε όλο τον κόσμο για ένα από τα πλέον σημαντικά μουσεία της ανθρωπότητας. Θυμάται κανείς το κόστος και τις αντιδράσεις για τη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου; Όχι βέβαια. Θυμάται κανείς το ότι η «γέφυρα που ξεκινά από το πουθενά και τελειώνει στο πουθενά» όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Economist, αυτή του Ρίου – Αντιρρίου στην Πάτρα, κόστισε επτακόσια εκατομμύρια και ολοκληρώθηκε σε είκοσι χρόνια, χωρίς να υπάρχουν αυτοκινητόδρομοι να ενωθούν πάνω της; Όχι. Όλοι μιλούν σήμερα για τη γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης» ως ένα θαύμα της μηχανικής που συνδέει τη μισή Ελλάδα.
Θυμίζω τις κραυγές από τα ίδια μέσα, αλλά και από τους κατ’ επάγγελμα «οικολόγους» για το «κόψιμο κυπαρισσιών» στην οδό Κυριάκου Μάτση, αλλά και για το περίφημο κλάδεμα των φίκων στο κέντρο της πρωτεύουσας. Όλοι τώρα έχουν κρυφτεί στην τρύπα τους βλέποντας το πόσα επιπλέον δέντρα φυτεύτηκαν στην πόλη.
Σε αντιπαραβολή με το success story της Λευκωσίας όπου δήμαρχος, δημοτικοί σύμβουλοι και κυβέρνηση έγραψαν στα παπάρια τους για χρόνια τις κραυγές των προπονητών της κερκίδας, έχουμε το σχέδιο του Ακάμα για δημιουργία εθνικού δασικού πάρκου. Για ένα έργο και ένα σχεδιασμό που θα έπρεπε να τελειώσει σε έξι μήνες, πόσο χρόνο χρειάζεται για να μπουν μπάρες εισόδου – εξόδου, προστατευτικά κιγκλιδώματα, αποχωρητήρια, δασικός σταθμός και ένα αναψυκτήριο; Τρία χρόνια μετά τις εξαγγελίες και δεν το βλέπω ούτε να ξεκινά. Ακόμη βολοδέρνει, μαθαίνω, μεταξύ υπηρεσιών που τσακώνονται αν οι αγροτικοί δρόμοι πρέπει να είναι τέσσερα μέτρα ή πέντε και αν θα στρώσουν χαλίκια, τσιμέντο, ή άσφαλτο. Σε αντίθεση με τη Λευκωσία, στο υπουργείο Γεωργίας μόλις γραφτεί μια γραμμή για τον Ακάμα από τους επιτήδειους που θέλουν να μείνει η σημερινή αναρχία, αμέσως όλα σταματάνε. Όπως και το νέο πολεοδομικό σχέδιο Ακάμα, το οποίο αν και μπλοκάρει για πάντα την όποια ανάπτυξη εντός του εθνικού πάρκου, γίνεται πάλι πλατφόρμα πολιτικής εκμετάλλευσης, με ατάκες που είτε θα μπλοκάρουν τα πάντα για πάντα είτε θα ξεχαστούν ως κούφια λόγια αν γίνει αυτό που πρέπει. Και όλο αυτό εις βάρος του τόπου, της ζωής των ανθρώπων της περιοχής που σίγουρα αγαπάνε τη γη περισσότερο από τους γραφιάδες της Λευκωσίας.
Μου λένε πως πρωτοστατώ σε ένα άτυπο fan club της Λευκωσίας. Απαντώ πως πρωτοστατώ και θα συνεχίσω να το κάνω απέναντι στους αφελείς δημαγωγούς που μας κρατάνε πίσω εδώ και δεκαετίες. Αφελείς γιατί κάνουν πολέμους που πριν ξεκινήσουν γνωρίζουν πως θα τους χάσουν στο τέλος. Δημαγωγούς γιατί εκμεταλλεύονται την άγνοια των πολιτών και τη ροπή τους στην καχυποψία για να χτίζουν μύθους που, αν βρεθεί κάποιος απέναντί τους να λειτουργήσει όπως τη Thatcher, στο τέλος καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Η ζημία των πράξεών τους, όμως, αν βρεθεί απέναντί τους ο ευθυνόφοβος πολιτικός, είναι ανυπολόγιστη.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
