Δημήτρης Λοττίδης
Στη θεωρία, θα έλεγε κανείς πως και ο τελευταίος άνθρωπος πλέον μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη star. Ζούμε στην εποχή όπου όποιος τραγουδά ωραία στο μπάνιο του ή έχει σχολή χορού στη Λεμεσό για τα καρναβάλια, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί στο X-Factor ή στη Ζέτα και να γίνει γνωστός στο πανελλήνιο. Ευτυχώς, όμως, τα μπουζουκο-realities δεν βγάζουν stars. Το αντίθετο θα έλεγα. Όλο αυτό το overdose από βαμμένη ξανθή τρίχα και σφιχτά κορμιά από το pilates, αναδεικνύει τα πραγματικά αστέρια και, δυστυχώς, αυτά είναι λίγα εδώ και πολλά χρόνια.
Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό από πρόσωπα, σταρλετίστες, τραγουδιστές, χορευτές, μέσα στην πενία του θεάματος, κυριολεκτική και μεταφορική, σε πιάνει μια κατάθλιψη. Bλέπεις τραγουδιστές με πραγματικό λαρύγγι, όχι της κονσόλας δανεισμένο, που έβγαζαν μεροκάματο €30.000 (υπερβολικό, αλλά αληθινό), τώρα να ψωμοζούν τραγουδώντας σε μπιραρίες και σκυλάδικα. Και διερωτάσαι: Όταν έβγαζαν σ’ ένα βράδυ όσα βγάζουμε εμείς σε όλο το χρόνο, δεν προνόησαν για την επόμενη μέρα; Έχουν πραγματική ανάγκη και παίρνουν σβάρνα τις μπιραρίες και τα clubs τραγουδώντας playback για τρία χιλιάρικα τη βραδιά; Αυτοί οι άνθρωποι που ξήλωναν κάποτε ένα ανθοπωλείο το βράδυ, πώς νιώθουν άραγε στην μπιραρία να τους πετούν απαξιωτικά χαρτομάντηλα κάποιες κυρίες του πρώην ανατολικού μπλοκ φορώντας τα λαμέ τους και συνοδεύοντας τους (τυχερούς) μελαψούς κυρίους που μιλούν βαριά κυπριακή προφορά; Είναι τόσο μεγάλη η οικονομική ανάγκη του Βασίλη Καρά, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του Μητροπάνου να γυρίζουν δίσκο στην Κύπρο καταστρέφοντας την εικόνα που έκτιζαν με κόπο για είκοσι χρόνια;
Την καταστρέφουν, όχι απλά επειδή τραγουδούν στην «επαρχία» μας, αλλά επειδή πριν δεν καταδέχονταν να ακούσουν για Κύπρο αν δεν έπαιρναν δύο φορές τα ευρώ που ζητούσαν για να πάνε στη Λάρισα. Τώρα παίρνουν τρεις φορές όσα τους δίνουν στη Λάρισα και στα ξενυχτάδικα της Εθνικής Οδού, γιατί πολύ απλά εκεί δεν έχουν να τους δώσουν σχεδόν τίποτα. Τώρα έρχονται Κύπρο, εδώ δηλαδή που απαξιούσαν αν δεν ήταν για αρπαχτή, όχι μόνο για τα χρήματα αλλά και για να φύγουν από τη μαραζωμένη Ελλάδα, την κατάθλιψη και τα σκυθρωπά πρόσωπα των Ελλήνων. Πλέον λένε «πάμε εξωτερικό», πριν έλεγαν «πάω Κύπρο». Τώρα, όμως, τα πραγματικά αστέρια λάμπουν περισσότερο από ποτέ. Αυτοί κι αυτές που δεν έτρεξαν στις μπιραρίες, αυτοί κι αυτές που δεν εμφανίζονται πολύ, οι πρωταγωνιστές της ζωής μας που δεν έγιναν σαμπουάν τρία σε ένα.
Αυτό τον καιρό εκτιμώ ακόμη περισσότερο την Άννα Βίσση που απέσυρε την προσωπική της ζωή από το προσκήνιο, που δεν βγάζει πλέον κάθε λίγο και λιγάκι σχέδια για «καριέρα στο εξωτερικό», που έχει να κάνει εξώφυλλο δύο χρόνια, που δεν κυκλοφορεί πολύ αλλά επιλεκτικά, που χαλάρωσε και είναι ακόμη πιο ανθρώπινη. Επίσης, εκτιμώ τη Δέσποινα Βανδή που μετεξέλιξε τον εαυτό της σε style icon, που δεν τραγουδά σε μπιραρίες, που ακόμη κάνει χιτάκια, που παρουσιάζει την εικόνα της Κυρίας και μεγαλώνει παιδιά. Αυτή την περίοδο μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το respect μου για τις τρεις κυρίες του έντεχνου, Πρωτοψάλτη, Αλεξίου, Αρβανιτάκη, οι οποίες επειδή δεν έριξαν ποτέ τον πήχη, στην κρίση το κασέ τους ανέβηκε παρά να πέσει! Σε όλο αυτό το μπουρδέλο και την καταχνιά της κρίσης, επιβραβεύονται επίσης οι τολμηροί, όπως ο «δικός μας» Μιχάλης Χατζηγιάννης, που δεν κώλωσε και έριξε στην αγορά καινούργια CDs πουλώντας σ’ ένα μήνα 70.000 αντίτυπα, την εποχή του download και της πειρατείας παρακαλώ!
Στην εποχή της κρίσης ο κόσμος μασουλά και αποβάλλει εύκολα γλειφιτζούρια με ημερομηνία λήξης, αλλά την ίδια ώρα επιστρέφει στους πραγματικούς αστέρες για έμπνευση, τραγουδάκι και ξεγνοιασιά. Ο κόσμος τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, επέστρεψε στις βασικές αξίες της ζωής αλλά και της διασκέδασης. Άλλη αξία έχει πλέον το ταξιδάκι στο εξωτερικό, άλλη αξία έχει η επώνυμη τσάντα, άλλη αξία έχει η μουσική. Όταν βλέπεις την Ελπίδα και τον Πανταζή να τραγουδούν σε reality και τον Γερολυμάτο να χορεύει με τη Μελέτη, λες «όπα, κάπου το χάσαμε». Οι άνθρωποι θα έχουν πραγματική ανάγκη. Σαν να βλέπω τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Βάσο Λυσσαρίδη να κατεβαίνουν ξανά εκλογές. Κι αυτοί έχουν ενδεχομένως ανάγκη, αλλά μπροστά στο να ξεφτιλιστούν, καλύτερα να τους πυροβολήσεις στο κεφάλι. Οι συγκεκριμένοι ήταν πάντα stars της πολιτικής και καλό θα ήταν να μάθουν από αυτούς πότε είναι η ώρα να αποχωρήσουν διακριτικά και οι τωρινοί που θέλουν να είναι στα 70 τους στη Βουλή ή και πρόεδροι της Δημοκρατίας.
Επιστροφή, λοιπόν, στους απόλυτους stars, κάτι σαν το κλισέ απόφθεγμα πως για να πάμε μπροστά πρέπει να δούμε πίσω αυτό το πράγμα συμβαίνει σήμερα. Οι παλιές ελληνικές ταινίες είναι στο φόρτε τους και ο Χατζηδάκις πούλησε τρία εκατομμύρια αντίτυπα με την ελληνική «Καθημερινή», αφήνοντας τούς κάθε λογής «ειδικούς» των μεσημεριανών μιξομπλέντερ με ανοικτό το στόμα. Την ίδια ώρα και σ’ εμάς, ο Θεοδωράκης γίνεται sold out κάθε Κυριακή με την «Καθημερινή» της Κύπρου, μέχρι τις 11 το πρωί. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
