Δημήτρης Λοττίδης
Σκηνή πρώτη. Στον δρόμο δεν μπορεί κάποιος να με χαρακτηρίσει αργό οδηγό, λίγο αφηρημένο ίσως, αλλά αργό όχι, μιας κι έχουμε και μια προϊστορία με τους 4Τροχούς βρε παιδί μου... Στα φανάρια, λοιπόν, όπου ολοένα και περισσότερο ακούγονται κορναρίσματα και ένταση χωρίς λόγο, πριν λίγες μέρες μόλις άναψε το πράσινο, έφαγα κορνάρισμα από το πίσω αυτοκίνητο. Ενστικτωδώς, σήκωσα τα χέρια με απορία «τι έγινε;». Η κυρία άνοιξε την πόρτα, ήρθε στο παράθυρό μου να με ρωτήσει ευγενικά «τι θες ρε μαλάκα»; Ήταν τριανταπεντάρα με τα τακούνια της, μαλλί ανεμοδαρμένα ύψη κι έδειχνε πως τρέχει χωρίς να ξέρει πού. Σας προκαλώ να κάνετε το εξής κουίζ: Όταν ανάψει το πράσινο στα φανάρια, μην ξεκινήσετε για πέντε δευτερόλεπτα. Αν σας κορνάρουν, υπάρχει 80% πιθανότητα να είναι γυναίκα. Ή μάλλον, έτσι έδειξε το δικό μου τεστ σε δέκα περιπτώσεις όπου οι οκτώ ήταν γυναίκες.
Σκηνή δεύτερη. Στο Market, ένα βράδυ μεσοβδόμαδα, παρέα με δυο φίλους για φαγητό και κους-κους δουλειάς. Γύρω στις δέκα, ο ένας φίλος σήκωσε το κεφάλι στη στάση «περισκόπιο» και ρώτησε «Βρε παιδιά έχει ποδόσφαιρο σήμερα; Είμαστε οι μοναδικοί άντρες στο μαγαζί!». Αμέσως, ανοίξαμε τα κινητά και τις ατζέντες, αλλά μπα, δεν έπαιζε κάτι. Όλα τα τραπέζια του μαγαζιού, που δεν είναι λίγα, ήταν κατειλημμένα από γυναικοπαρέες. Γυναίκες εικοσάχρονες, τριαντάχρονες, σαραντάρες, πενηντάρες… Όλες ατημέλητα σενιαρισμένες, απορροφημένες στην παρέα τους, ούτε γύριζαν να κοιτάξουν τα αρσενικά που περπατούσαν έκθαμβα από το θέαμα της μάζωξης. Κάποιες, μάλιστα, πρώην ασήμαντες MILFS και τώρα «designers» τάχα μου, είχαν και ύφος λες και βρισκόντουσαν στο L’Avenue στην Avenue Montaigne τις ημέρες του γαλλικού fashion week. Υπό αυτές τις περιστάσεις γυρίσαμε και εμείς κεφάλια και πιάσαμε κουβέντα για τον Αναστασιάδη. Ηow boring…
Σκηνή τρίτη. Διάβαζα προχτές στο πολύ πετυχημένο #politicsblog της Καθημερινής ένα χιουμοριστικό σχόλιο του «Ονασαγόρα», πως η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη πρέπει να αποφασίσει τι θα λέει με την κόρη της για τον Βγενόπουλο όταν τρώνε μαζί μπιφτέκια, γιατί η ίδια έχει συγκρουόμενα συμφέροντα που έχουν αξία πολλών δις. Στα σχόλια κάτω από το κείμενο όλοι οι άντρες εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους (άλλοι κόσμια, άλλοι όχι τόσο) για την προφανή διαπλοκή της διοικήτριας της Κεντρικής Τράπεζας. Φευ! Οι αναγνώστριες (όχι πολλές, δυο-τρεις) σχολίασαν το κείμενο ως «σεξιστικό» και προκλητικό ενάντια στις γυναίκες γενικά!
Διαβάζοντας τα σχόλια στη συγκεκριμένη στήλη, πέρασαν από μπροστά μου οι πρώτες δύο σκηνές αλλά και τα αποτελέσματα της μίνι έρευνας του κορναρίσματος. Γυναίκες, ιδιαίτερα τριαντάχρονες και πάνω, βρίζουν σαν νταλικέρηδες, βγαίνουν έξω μόνες σαν νομάδες, έχουν γίνει ευαίσθητες σε άσχετα πράγματα, «μούττη του θκυόσμου», όπως έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, βλέπουν τα πάντα από διαφορετική γωνία και πάνε να χάσουν την ουσία. Ποια είναι η ουσία; Μα ότι είναι γυναίκες (!), είναι εκλεπτυσμένα θηλυκά όντα, έχουν ανάγκη και πρέπει να επιζητούν το φλερτ, πως η ζωή χρειάζεται χιούμορ και πως μόνο η εικόνα και η πόζα δεν αρκούν.
Μάλλον θα φταίει η έλλειψη αντρών, ή μάλλον, η έλλειψη αντρών με «Α» κεφαλαίο, αλλά η αντίδραση αυτή και η στάση της γυναίκας όλα-τα-σφάζω όλα-τα-μαχαιρώνω, φέρνει πολλές ανατροπές, οι περισσότερες αρνητικές. Δεν έφτανε αυτό, καθόμουν λίγες μέρες μετά σε ένα καφέ και η διπλανή γυναικοπαρέα (σύμπτωση!) μιλούσε μεγαλοφώνως για τα ερωτικά της. «Μα να θέλει να με πηδήξει ο χοντρός; Είναι δυνατόν;», φώναξε η μια για να απαντήσει η άλλη «αν μου έδινε προαγωγή, εγώ τον πηδούσα τον χοντρό». Μετά το σοκ γι’ αυτά που άκουγαν τα (συντηρητικά δεν τα λες) αυτάκια μου, συνάντησα ενστικτωδώς το έκπληκτο βλέμμα άλλων αντρών σε διπλανά τραπέζια. Άρα, δεν ήμουν ο μόνος που κουφάθηκα με τα λεγόμενα. Το πλέον σημαντικό, πως με αυτή την ατζέντα συζήτησης, ενώ λογικά οι άντρες θα πλησίαζαν για να ακούσουν περισσότερα, τους είδα (και τον εαυτό μου μέσα) να απομακρύνονται από αμηχανία.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, ούτε θα σχολιάσω τα αίτια αυτών που σας περιγράφω. Ως γυναίκες όμως δείτε τον εαυτό σας μέσα από τις πιο πάνω αληθινές καταστάσεις. Πάντως, το ότι μια από τη γυναικοπαρέα του καφέ είπε πριν φύγω «θα πάω να φάω μαζί του χωρίς βρακί και ό,τι θέλει ας κάτσει», το θεωρώ ως μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση…
