Έξυπνη, δραστήρια, με άφθονο χιούμορ και σαρκασμό, η Ρίκα Βαγιάννη ήταν μια από τις πιο αγαπημένες παρουσιάστριες της ελληνικής τηλεόρασης που άφησε ιστορία με την πορεία της.
Ο θάνατός της σκορπισε θλίψη σε όσους την γνώριζαν ή την παρακολουθούσαν τηλεοπτικά, αφού η παρουσιάστρια έδωσε άνιση μάχη με τον καρκίνο και δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Γεννήμένη στο Παγκράτι το 1962, αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου το 1982.
Από το 1979 άρχισε να εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έπαιξε στο Εθνικό, στο Θεσσαλικό, σε αρκετές ταινίες, αλλά και σε σήριαλ, όπως το Μινόρε της Αυγής, ενώ χαρακτηριστική είναι και η συμμετοχή της στο ''Κυνήγι για καμάκωμα'' με τον Πάνο Μιχαλόπουλο.
Παράλληλα εργαζόταν σε περιοδικά και εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Διετέλεσε διευθύντρια σύνταξης στα περιοδικά «Cosmopolitan» και «Colt», ενώ αρθρογραφούσε στα περιοδικά «Ένα» «Και», «Τέταρτο» και από το 1994 με καθημερινή στήλη στην Απογευματινή και από το 2005 στο Έθνος.
Επίσης είχε εργαστεί ως παρουσιάστρια σε τηλεοπτικές εκπομπές του Μega, το Star, το Seven Χ, το Κανάλι 5 και από το 1997 συνεργαζόταν σταθερά με ΕΡΤ στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2012.
Ηταν επίσης ιδρυτικό στέλεχος του Protagon, ενώ έχει γράψει και δύο παιδικά βιβλία.
Η δημοσιογράφος είχε φύγει στις αρχές του 2011 για το Περθ της Αυστραλίας, μαζί με τον πανεπιστημιακό σύζυγό της, Νίκο Στεφανή.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε τηλεοπτική εκπομπή το 2013, μίλησε για την εκεί εμπειρία της, λέγοντας: ''Περνούσαμε τις μέρες σαν σίριαλ. Τρίτο νεκροταφείο. Εδώ είναι διαφορετικά...Και μόνο να πας να πιεις μια μπύρα και να φας ένα σουβλάκι, ξαφνικά πάει δύο...Το δύο εκεί που ήμασταν ήταν η ώρα του δράκουλα, έχουν άλλους ρυθμούς.''
Ακομπλεξάριστη και χαλαρή μίλησε και για την εμφάνισή της λέγοντας πως δεν μετράει ρυτίδες, ενώ παραδέχθηκε πως το μπότοξ ήταν ''ο κολλητός της''.
Γυναίκα δυναμική και με προσωπικότητα, η Ρίκα Βαγιάννη είχε στείλει το δικό της μήνυμα σχετικά με τη μητρότητα, αφού η ίδια απέκτησε τον γιο της Οδυσσέα μέσω εξωσωματικής.
Δείτε το συγκινητικό κείμενο που είχε γράψει στο protagon με τίτλο ''Άδεια μου αγκαλιά: μαμά από την πίσω πόρτα''
Μου φέρνει ο σπόρος ένα φιλάκι, ένα λουλούδι και μια ζωγραφιά. Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, Γιορτή της Μητέρας. Δέχομαι τα φιλάκια με ενθουσιασμό, το λουλούδι με συγκίνηση, και τη ζωγραφιά γελώντας (είναι ένα μουρλοκούκου ορνιθοσκάλισμα). Αλλά μέσα μου δεν νιώθω εκατό τοις εκατό ότι «γιορτάζω». Αισθάνομαι σαν να ήρθα κάπου απρόσκλητη. Σαν να μπήκα στην γιορτή από την πίσω πόρτα.
Βλέπετε, δεν είμαι μια «κανονική» μαμά. Είμαι από…τις άλλες. Το παιδάκι μας το αποκτήσαμε με εξωσωματική. Όχι απλώς δεν έχω κανένα πρόβλημα μ΄αυτό, αλλά αν χρειαζόταν να ανέβω στα Τουρκοβούνια με μια ντουντούκα και να το φωνάζω, ευχαρίστως θα το έκανα, από ευγνωμοσύνη στη μέθοδο που με βοήθησε να αποκτήσω το γιό μου. Χιλιάδες Έλληνιδες νιώθουν τα ίδια συναισθήματα μ΄εμένα, αν φυσικά αφαιρέσουμε τη ντουντούκα και την αντικαταστήσουμε με σιγαστήρα. Διότι η εξωσωματική είναι μεν απολύτως αποδεκτή ως μέθοδος απόκτησης παιδιού, αλλά, περιέργως, είναι ακόμα κάτι «κρυφό». Το ξέρει το ζευγάρι, η άμεση οικογένεια (όχι πάντα), ελάχιστοι φίλοι, κι αν είναι δυνατόν να μην το ξέρουν ούτε εκείνοι. Ούτε καν που θα συζητιούνταν το θέμα, αν οι παιδικές χαρές και τα σχολεία δεν ήταν τίγκα στα δίδυμα. Τι μύγα με τσίμπησε σήμερα και ανοίγω την κουβέντα; Ε, να, είναι που με πήραν λίγο οι αναμνήσεις, και θυμόμουν τα σκληρά χρόνια που προσπαθούσα, και ξαναπροσπαθούσα, (κι έτρωγα τα μούτρα μου, τις σάρκες μου και τη ζωή μου). Ερχόταν η γιορτή η σημερινή και για χρόνια, αντί για το λουλουδάκι και τη ζωγραφιά, το μόνο που είχα ήταν φάρμακα, ενέσεις, εργαστήρια, πυρετώδεις αναμονές, και μετά μια άδεια κοιλιά, και μια αγκαλιά ακόμα πιο άδεια.
Δεν παιζόταν, σας λέω, η δεύτερη Κυριακή του Μάη. Ήταν σαν μαχαιριά, σαν ντροπή, ή σαν χαστούκι. Και μετά πέτυχε. Πέτυχε, που να με πάρει και να με σηκώσει, σε πείσμα κάθε στατιστικής, που από τότε την έχω, και να με συγχωρείτε, εντελώς χεσμένη ως επιστήμη. Και πιέστηκα κι εγώ, από τις γενικές συνθήκες, να μη βγω στα Τουρκοβούνια με τη ντουντούκα. Να το κρατήσω, αν όχι μυστικό, πάντως σε διακριτική σιωπή, το πώς φτάσαμε και γίναμε, ο άντρας μου κι εγώ, από ζευγάρι, οικογένεια. Δεν είναι παράξενο που η Γιορτή της Μητέρας γύρισε, όλο τσαντίλα, και με δάγκωσε στον πισινό. «Μήπως είναι κάτι που ξεχνάς;» ψιθύριζε, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη. Δεν είναι ανεξήγητο ότι όλα αυτά τα χρόνια ένιωθα λιγάκι «λαθρεπιβάτης» της γιορτής. Έπαιρνα τα φιλάκια, τα λουλουδάκια και τις ευχές, αλλά δεν έδινα κάτι χρωστούμενο πίσω: μια κουβέντα ξεκάθαρη για το πώς ήρθε στον κόσμο ο μπόμπιρας. Έτσι λοιπόν, ποστάρω το σημερινό κείμενο: για όλες τις υποψήφιες μαμάδες που περιμένουν στην ουρά των εργαστηρίων υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε δευτερόλεπτο. Για όλα τα ζευγάρια που περιμένουν να γίνουν γονείς, κρυφά, αμήχανα, «από την πίσω πόρτα». Για τις γυναίκες με τις άδειες αγκαλιές. Για όσες αυτή τη στιγμή είναι εκεί έξω, και νιώθουν αυτή την Κυριακή σαν μαχαιριά, σαν ντροπή ή σαν χαστούκι, είναι το κείμενο αυτό. Για να σας πω «Χρόνια Πολλά», κορίτσια, για τη σημερινή γιορτή. Την αξίζετε εξ ίσου με τις «κανονικές» μαμάδες, μπορεί και λίγο παραπάνω. Και για πάρτη μου, φυσικά: επειδή τελειώνοντας αυτές τις χρωστούμενες γραμμές, ίσως να καταφέρω να γιορτάσω τη μέρα αυτή ολόκληρη, επιτέλους κι εγώ.
