Είναι μια από τις θρυλικές και τραγικές μορφές της χρυσής εποχής του Hollywood. Ανήκει στην κατηγορία των… καταραμένων αστέρων, που όσο λαμπερή και γεμάτη μαγεία ήταν η ζωή τους, άλλο τόσο θλιβερή ήταν και η κατάληξή τους. Η Judy Garland του «A star is born», του «Over the rainbow», των λαμπερών σόου, των πέντε γάμων, των ναρκωτικών, του χαμένου Oscar, της οικονομικής εξαθλίωσης και του πρόωρου «τέλους» της στα 47 της, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη μέσα από την ερμηνεία της Renée Zellweger. Η ταινία μάς ταξιδεύει στην τελευταία περίοδο της ζωής της, όταν καταρρακωμένη από οικονομικές δυσκολίες αποφασίζει να μετακομίσει στο Λονδίνο για μια σειρά από εμφανίσεις που θα της χάριζαν την οικονομική άνεση ώστε να μπορεί να συντηρήσει τα τρία της παιδιά. Mπορεί η βραβευμένη με Oscar κόρη της Garland, Liza Minnelli, να… αναθεμάτισε την ταινία, αναφέροντας, μάλιστα, πως δεν έχει καμία ανάμειξη με την παραγωγή και πως δεν ήρθε ποτέ σε επαφή με τη Zellweger για να συζητήσουν την προσέγγισή της στην ταινία, ωστόσο πρόκειται για μια ιστορία που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τρεις λόγους: καταρχάς, για την επιστροφή της Renée Zellweger στον κινηματογράφο σε έναν ρόλο που, επιτέλους, θα της δώσει τη δυνατότητα να επιστρέψει σε έναν ρόλο αξιώσεων, έπειτα για το γεγονός πως η ταινία μάς μεταφέρει στη χρυσή εποχή του Hollywood, συντονισμένη με τη θεματολογία της εποχής – βλ. «Once upon a time in Hollywood» του Tarantino, και, τέλος, επειδή η πρόσφατη ερμηνεία της Lady Gaga στο «A star is born» «υποχρέωσε» και τις νεότερες γενιές να έρθουν σε επαφή με την εξαιρετική ερμηνεία της Garland στην εκδοχή του 1954. Μπορεί, επομένως, τα βιογραφικά δράματα (biopics) να είναι η τάση της εποχής, με το χαρακτηριστικό παράδειγμα του «Bohemian Rhapsody» να έρχεται πρώτο στο μυαλό μας, ωστόσο η ζωή της Garland - η άνοδος, η πτώση, οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, η αμφισβήτηση και η προσπάθεια για ανασύνταξη - παρέχει αρκετό υλικό για να δημιουργηθεί ένα καλοστημένο δράμα με λόγο και ουσία. Η ταινία είναι ελαφρώς βασισμένη στο θεατρικό έργο «The end of the Rainbow» του Peter Quilter, ο οποίος δήλωσε, μάλιστα, πως η ταινία έχει εμπλουτιστεί με περισσότερα στοιχεία αληθοφάνειας σε σχέση με την παράσταση, έπειτα από επιθυμία του Tom Edge, ο οποίος ανέλαβε και τη διασκευή του σεναρίου. Τη σκηνοθεσία της ταινίας έχει αναλάβει ο Rupert Goold, ο οποίος ομολογουμένως δεν μας έχει χαρίσει και σπουδαία δείγματα γραφής, οπότε διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας ως προς το τελικό αποτέλεσμα.
Από την αρχή…
Δείγμα ωριμότητας; Εσωστρέφεια; Θαυμασμός; Θεματικό αδιέξοδο; To Hollywood ενηλικιώθηκε, ωρίμασε, έκλεισε για πολλούς έναν επιτυχημένο κύκλο, σφράγισε την κλασική του εποχή, μηδένισε και συνεχίζει. Το γεγονός πως σημαντικοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες αντλούν την έμπνευσή τους πλέον από την ίδια την ιστορία του Hollywood με ταινίες που έχουν μάλιστα εισπρακτική επιτυχία είναι σαφώς δείγμα μιας νέας τάσης που αφενός καταξιώνει την κινηματογραφική βιομηχανία ως κομμάτι της ιστορίας του πολιτισμού – που αξίζει κανείς να το διηγηθεί – κι αφέτερου χαρίζει μια άλλη διάσταση στο μέσο. Πλέον οι ταινίες μιλούν για ταινίες, για ηθοποιούς, για τους θρύλους, το παρασκήνιο, τις σκοτεινές πτυχές και τα σκάνδαλα. Αγαπημένοι ηθοποιοί ενσαρκώνουν άλλους κλασικούς ηθοποιούς, μελετούν τις ταινίες τους και τις ερμηνείες τους και μας χαρίζουν λίγη από τη λάμψη της χρυσής εποχής.
