Δημήτρης Λοττίδης
Με μεγάλωσαν σ’ ένα σπίτι όπου σηκωνόμασταν στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου, γαλουχήθηκα σ’ ένα περιβάλλον εξιδανίκευσης της Ελλάδας ως ιδέα αλλά και ως αξία, σε μια εποχή μάλιστα όπου στην Κύπρο, λόγω πραξικοπήματος, για κάποιους η γαλανόλευκη ήταν απαγορευμένο σύμβολο. Μεγαλώνοντας και σπουδάζοντας εκεί στην Αθήνα, έμαθα πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Ελλάδα είναι συναρπαστική ως ιδέα για τους απέξω, αλλά είναι φτυσμένη από τους ίδιους τους κατοίκους της, ένα περίεργο κράμα αρχαίου Έλληνα ως προς την περηφάνια και τη δημιουργικότητα, μαζί με το DNA του ραγιά που αναπτύχθηκε στο βαλκανικό περιβάλλον της αρπαχτής και της λαμογιάς. Κύριο χαρακτηριστικό τους, το οποίο ευτυχώς δεν έχουμε εμείς οι Κύπριοι, είναι η αγάπη τους στο δράμα. Οι Ελληνάρες δεν μπορούν χωρίς δράμα στη ζωή τους και αυτό ξεκινά από το θέατρο, τη μουσική και πάει στην πολιτική, τις επιχειρήσεις, αλλά και στην προσωπική τους ζωή.
Οι Ελληνάρες ζουν πρώτα απ’ όλα για να μην περνούν απαρατήρητοι, είτε αυτό είναι στο Χίθροου όπου θα ακούς μόνο αυτούς να φωνάζουν στο check in, είτε είναι στο γήπεδο που νομίζουν πως η ομάδα τους είναι supersonic ασχέτως πως οι παίκτες δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, είτε βρίσκονται στον Πύργο του Άιφελ και τους ξεχωρίζεις όταν περιγράφουν μεγαλοφώνως τα οπίσθια της Γαλλίδας μπροστά τους. Γι’ αυτούς το ότι έχουν όλα τα ΜΜΕ του κόσμου να τους αποκαλούν λαμόγια δεν είναι ντροπή, είναι μαγκιά. Όπως μαγκιά ήταν όταν το 1989 ο Αντρέας έπεσε μέσα στα βυζιά της Δήμητρας, αφήνοντας γυναίκα και παιδιά (λέμε τώρα). Οποιοσδήποτε άλλος λαός που θα απασχολούσε επειδή πτώχευσε τα παγκόσμια ΜΜΕ για δυο ολόκληρα χρόνια, θα ένιωθε άσχημα στην καθημερινότητά του. Οι Έλληνες χαμογελούν το βραδάκι μετά το ρεπορτάζ καταγραφής των σημαντικών δημοσιευμάτων των ξένων ΜΜΕ, φωνάζουν τη γυναίκα τους, βάζουν ένα ουζάκι και λένε «στην υγειά μας».
Οι Ελληνάρες τρελαίνονται για δράμα και σημασία. Ποτέ δεν κάνουν κάτι με τον ορθόδοξο τρόπο, ποτέ δεν τελειώνουν κάτι στην ώρα τους. Είναι η χώρα που ένα μήνα πριν τους Ολυμπιακούς έβαζε στέγη πάνω από το στάδιο, είναι το κράτος που δύο βδομάδες πριν κατεβούν οι πρώτοι αθλητές το 2004 έστρωνε άσφαλτο νυχθημερόν στο δρόμο έξω από το αεροδρόμιο, είναι οι τύποι που μπογιάτιζαν τα δωμάτια του Πόρτο Καράς την ημέρα που θα έκαναν check in οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πήγαν φυλακή κάποιοι για εκείνη τη μίζα), είναι όμως και ο λαός που προτίμησε το δράμα του πολέμου με τους Ναζί, ενώ ο πόλεμος ήταν από πριν χαμένος, παρά να ανοίξουν τα σύνορα όπως έκαναν Πολωνία, Αυστρία, Τσεχία, Τουρκία και η μισή Ευρώπη.
Οι Ελληνάρες είναι οι ψηφοφόροι που θα στείλουν στον ψυχίατρο τη Merkel και τον Schäuble, που θεωρούν πώς είναι δυνατόν οι Έλληνες να σκέφτονται με τη λογική, όπως σκέφτονται οι Γερμανοί. Αμ δε! Τώρα συναρπάζονται από ένα ομορφονιό που μιλάει όπως τους παπατζήδες της Ομόνοιας και ο οποίος θα τους ρίξει στην Άβυσσο της φτώχειας, νομίζοντας πως έτσι θα εκβιάσει για περισσότερα «δανεικά κι αγύριστα». Και αν ρωτήσεις τους αμέριμνους στο Da Capo στο Κολωνάκι, ακόμη και σήμερα, θα σου πουν «έλα μωρέ, σιγά μην μας βγάλουν από το ευρώ».
Εγώ πιστεύω πως θα τους βγάλουν από το ευρώ. Η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι έχουν φάει φέσι που δεν το περίμεναν ποτέ. Δεν είναι τώρα τα ομόλογα, ούτε τα δάνεια, ούτε τα 200 δις. Το πρόβλημα είναι πως για τριάντα χρόνια οι Ελληνάρες απορροφούν τα λεφτά των Ευρωπαίων φτιάχνοντας δρόμους, εργοστάσια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία και ό,τι άλλο φανταστεί ο ανθρώπινος νους, με υπερτιμολογήσεις στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Με αυτά τα λεφτά αγόραζαν Cayenne, έβαζαν βυζιά στις γυναίκες τους, αγόραζαν διαμερίσματα στις γκόμενες και σουλάτσαραν σαν μεγιστάνες με sushi και champagne στην Ψαρρού, με τους Κύπριους να αντιγράφουν την καθημερινότητά τους για μια βδομάδα το χρόνο. Οι Ευρωπαίοι τούς βαρέθηκαν, είναι πολύ απλό, και δεν θέλουν πλέον να έχουν σχέση μαζί τους. Το κόστος του να έχουν την Ακρόπολη στα αστέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ πιο μεγάλο από την αξία της. Και να σας πω και κάτι; Δεν θα είναι και τόσο άσχημα μεσοπρόθεσμα,, τουλάχιστον για μας.
Οι Έλληνες Κύπριοι είμαστε δουλευταράδες, θα σκύψουμε κεφάλι, θα δουλέψουμε ένα-δυο χρόνια και θα βγούμε πάλι πάνω από το νερό. Θα μας σώσουν τις τράπεζες οι Ευρωπαίοι, θα μπούμε σε μηχανισμό στήριξης, θα κοπούν οι κακές συνήθειες που είχαμε και θα φτιάξουμε μια οικονομία στο ευρώ πολύ πιο υγιή. Η Ελλάδα της δραχμής θα παραμείνει ο καλύτερος προορισμός για διακοπές κι ακόμα καλύτερος για αγορές. Με λίγα λόγια, όπως στρώσει ο καθένας θα κοιμηθεί. Είμαι σκληρός; Ίσως το δικαιούμαι γιατί είμαι προδομένος. Προδομένος από την εξιδανίκευση μιας ιδέας που δεν είχε αντίκρισμα στην πράξη. Προδομένος γιατί από αυτή τη στήλη για δέκα χρόνια σας παραμύθιαζα για το πόσο σπουδαίοι είναι οι καλαμαράδες.
Έχω, όμως, μια ελπίδα: Πως θα βαρεθούν το overdose του δράματος και αφού κάνουν το κομμάτι τους και δουν πως δεν έχει να πάρουν άλλα, στο παρά ένα θα στρίψουν και θα αποφύγουν τον τοίχο, όπως ξέρουν να κάνουν καλά τη στραβοτιμονιά της τελευταίας στιγμής. Δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες γι’ αυτό, αλλά κάποιες τις έχω.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter:@dlottides
