Της Ελεάνας Παπαχαραλάμπους
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, διαπιστώνουμε πως αρχικά ο ρόλος της γυναίκας ήταν αποκλειστικά και μόνο να είναι καλή σύζυγος και μητέρα. Οι γυναίκες περνούσαν την ημέρα τους μέσα στο σπίτι φροντίζοντας τα μέλη της οικογένειας. Η δουλειά της γυναίκας ήταν να είναι σύζυγος και κυρίως μητέρα.
Όλα αυτά μέχρι και τα τέλη του 20ου αιώνα, όταν οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται, να βγαίνουν από το σπίτι, οπότε και η ανατροφή των παιδιών μοιράστηκε στα δύο, στη μητέρα και στον πατέρα. Ωστόσο, η μητέρα ήταν και παραμένει πάντα ο άνθρωπος που νιώθει βαθύτερα τα τέκνα της. Οι μητέρες ανέκαθεν ήταν κοντά στα παιδιά τους προσπαθώντας να τα καταλάβουν, να τα βοηθήσουν να τους συμπαρασταθούν.
Είμαι απόλυτα βέβαιη πως δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό, δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να φέρει μια γυναίκα ένα παιδί στον κόσμο και για αυτό κάθε μελλοντική μανούλα θα πρέπει να το ζήσει, να το χαρεί, να το απολαύσει. Ας δούμε την εγκυμοσύνη σαν μια ευκαιρία να απαλλαγούμε από ανόητες σκέψεις, από άσχημα συναισθήματα και ας χαλαρώσουμε. Όταν θα σας συμβεί θα καταλάβετε πως κάθε άσχημη στιγμή, κάθε κακή σκέψη θα ανήκει ουσιαστικά και οριστικά στο παρελθόν.
Η μητέρα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και το παιδί της. Μπορώ να καταλάβω μέσα από καθημερινές πρακτικές πως ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται τελείως, παραμένει μια σύνδεση. Για εμένα, όλο αυτό το δέσιμο ενός παιδιού με τη μητέρα φαντάζει σχεδόν εξωπραγματικός, αλλά δεν είναι και το ξέρω καλά, καθώς το βιώνω αισθητά μέσα από τη δική μου κόρη και εγγονή και τη σχέση μου μαζί τους. Η δική μου κόρη μου μαθαίνει καθημερινά πως είναι να αγαπάς ανιδιοτελώς, πως είναι να δίνεις δίχως να ζητάς ποτέ να πάρεις κάτι πίσω, πως είναι να καταργείς πολλές φορές τον ίδιο σου τον εαυτό, δίχως να υποφέρεις, απλά και μόνο επειδή το κάνεις για το παιδί σου.
πηγή papelle.gr
