Δημήτρης Λοττίδης
Όταν έγραφα πριν ένα, δύο ή και τρία χρόνια πως η κρίση έχει και τα καλά της και τις ευκαιρίες της για όλους, δεν πίστευα πως ένα χρόνο μετά την καταστροφή αυτό θα ήταν τόσο εμφανές.
Πρώτα απ’ όλα ο κόσμος. Βλέπω παντού χαρούμενα πρόσωπα, ανθρώπους με θετική ενέργεια, μάθαμε να εκτιμούμε βασικά πράγματα στη ζωή που τα θεωρούσαμε δεδομένα. Η υγεία είναι και ακριβό αγαθό και πολύτιμο, οι φίλοι οι πραγματικοί, οι συνάδελφοι και γενικά ο διπλανός μας αξίζει τον σεβασμό μας περισσότερο από πριν γιατί είμαστε όλοι στο ίδιο λούκι. Το σημαντικότερο είναι πως η ανεργία κτίζει μια γερή γενιά. Τους βλέπω ατρόμητους τους μικρούς, με θετική ενέργεια και αποφασιστικότητα πως θα βρουν δουλειά και θα φτιάξουν τη ζωή τους. Βλέπω παντού start ups, καφέ που βάζουν τους φίλους τους να κάνουν τα γκαρσόνια, σουβλακερί με Κύπριους όπως παλιά πάνω από τη φουκού, υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους να τραβάνε σύρματα και σωλήνες. Μικρές εταιρείες των δύο-τεσσάρων ατόμων να γράφουν κώδικες και να φτιάχνουν apps. Ναι, δεν είναι εύκολο και δεν θα τα καταφέρουν όλοι, αλλά η ενέργειά τους είναι πολύ σημαντική για την κοινωνία, για όλους μας.
Η νέα κατάσταση πραγμάτων είναι πολύ διαφορετική από πριν. Λες και από το 2010 πέρασε ένας ολόκληρος αιώνας. Η ζωή πλέον δεν είναι μισθός, να κτίσω σπίτι, να δανειστώ, να ανταγωνιστώ, να τσακωθώ και να μην με νοιάζει για τίποτε άλλο εκτός από το σπίτι μου. Η ζωή είναι Facebook, κινητό, apps, Instagram, Twitter, push alerts, Ονασαγόρου, Σαριπόλου, Μακένζι. Με λίγα λόγια, συζητάμε στα social πού θα πάμε, σκάμε μύτη εκεί, βγάζουμε φωτό, τις κάνουμε upload και πάλι από την αρχή. Στην πορεία έρχεται ένα push στο κινητό μας, ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει (ποιος βλέπει άραγε πλέον ειδήσεις;) και αν περάσουμε από ένα παλιό καφενείο βλέπουμε πώς ήταν η ζωή το 2010 με εφημερίδα στα χέρια και τις κυπριακές σειρές να παίζουν στο background την 36η επανάληψη σε ΑΝΤ1 και Sigma.
Την ίδια ώρα, παραδίπλα από το καφενείο, ένα καφέ παίζει στην οθόνη το MAD, οι θαμώνες όλων των ηλικιών διαβάζουν τα νέα στα κινητά και τις ταμπλέτες τους, πίνουν espresso (αν και ο κυπριακός είναι αγαπημένος και της νεολαίας) και συζητούν από άλλες οπτικές γωνιές τα ίδια θέματα που συζητά το παραδίπλα καφενείο: Την γκομενίτσα που πέρασε και ξέχασε να βάλει φούστα, τον Αναστασιάδη και την οικογένειά του, τον Νικόλα και αν η Γιώτα άνοιξε και άλλο το μαλλί, αν θέλει τον Πελεκάνο η Χριστιάνα…
Οι διαφορές του παραδοσιακού καφενείου με τα καφέ είναι πως στο καφενείο θα συζητούν ακόμη το τάδε «σκάνδαλο» που έβγαλε ο Φιλελεύθερος, ενώ στο καφέ θα συζητούν τη φωτογραφία της γκόμενας στο διπλανό τραπέζι που ανέβασε στο Instagram. Μικρές διαφορές θα πείτε, πλην όμως σημαντικές.
Στον νέο κόσμο που ήρθε, όποιος δεν δει τις νέες πραγματικότητες, οικονομικές, μιντιακές και lifestyle, απλά σ’ ένα χρόνο από σήμερα δεν θα υπάρχει. Είτε αυτός είναι ξενοδόχος και ζει στο παράλληλό του σύμπαν, είτε είναι συνδικαλιστής της ΟΕΛΜΕΚ, είτε είναι απλός υπάλληλος σε μια εταιρεία που προσπαθεί να βρει τον δρόμο της. Η δουλειά δεν έχει ωράριο ούτε και η διασκέδαση έχει καλούπια. Θα δουλέψεις στο κινητό ή στην ταμπλέτα η ώρα 8:00 το βράδυ αν χρειαστεί να απαντήσεις σ’ ένα mail, ενώ την ώρα της δουλειάς θα ξεκλέψεις για να χαζέψεις μόδα στο must.com.cy και να σχολιάσεις την τάδε στο Facebook. Και τα δύο ήταν αδιανόητα το 2010, ή τουλάχιστον δεν ήταν ανεκτά.
Μετά το προηγούμενό μου κείμενο για τις παραλίες του Πρωταρά και το άθλιο σέρβις, με έκπληξη ανακάλυψα γαμάτα beach bars, απομονωμένα, με φοβερή εξυπηρέτηση και καλές τιμές σε Λάρνακα, στο Μαρώνι, έξω από την Πάφο, στο Λατσί. Προφανώς αυτοί που δεν έχουν τη θάλασσα του Πρωταρά γίνονται δημιουργικοί και σέξι στους ανθρώπους σαν κι εμένα που δεν τους ενδιαφέρει μόνο η ξανθή άμμος. Η Κύπρος μας φέτος έχει ίσως για πρώτη φορά τόσα πολλά να εξερευνήσετε και είναι κρίμα να συνεχίσετε την πεπατημένη των γέρων του καφενείου. Βγείτε από τον δρόμο σας, ανακαλύψτε τις νέες προσπάθειες και στηρίξτε τα παιδιά που βάζουν την ψυχή τους για ένα καλό αποτέλεσμα. Αυτό ισχύει και για τα beach bars, ισχύει και για τα καταστήματα ρούχων, ισχύει και για το σουβλακερί, ισχύει και για τα apps του κινητού σας. Μία νέα γενιά παίρνει τον τόπο πάνω της και χρειάζεται τη στήριξη όλων μας, γιατί έχω την αίσθηση πως είναι πολύ καλύτερη από τους σημερινούς καμένους πενηντάρηδες και εξηντάρηδες. Οι σαραντάρηδες σαν εμένα, τώρα θα κριθούν αν θα δώσουν χέρι στους εικοσάχρονους και τριαντάχρονους που έχουν τη φρεσκάδα και τον χαρακτήρα.
