Μαρία Καραμάνου
Είμαι 23 ετών και βρέθηκα σε μια αίθουσα γεμάτη μεγαλύτερους θεατές – ανθρώπους που γέλαγαν δυνατά, αναγνώριζαν στιγμές από τη δική τους ζωή, από τους γάμους τους, τις σχέσεις τους, τις φθορές τους. Κι εγώ, ανάμεσά τους, καθόμουν με τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Γιατί;
Γιατί φοβήθηκα. Φοβήθηκα το μετά. Φοβήθηκα τον χωρισμό που δεν είναι εκρηκτικός, αλλά σιωπηλός και αργός. Τον χωρισμό που έρχεται όταν σταματάς να προσπαθείς. Φοβήθηκα την ιδέα ότι κάτι τόσο δυνατό όσο η αγάπη μπορεί να ξεθωριάσει. Ότι δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ μπορούν να απομακρυνθούν τόσο... απλά. Χωρίς φωνές, χωρίς δράμα – απλώς, μέσα στον χρόνο.
Όντας ρομαντική, έχω μεγαλώσει πιστεύοντας πως η αγάπη τα ξεπερνά όλα. Πως το πάθος μπορεί να κρατήσει για πάντα. Και αυτή η παράσταση, όσο κι αν είχε στιγμές χιούμορ, μου έδειξε την άλλη πλευρά: την αγάπη όταν κουράζεται, όταν ξεχνιέται, όταν χρειάζεται να θυμηθεί ποια ήταν στην αρχή.
Η δύναμη του «Sexy Laundry» είναι ότι δεν σε καθησυχάζει – σε ταρακουνάει. Δεν σου λέει «όλα θα πάνε καλά», αλλά σου δείχνει τι χρειάζεται να κάνεις για να πάνε καλά. Σου ψιθυρίζει πως η αγάπη δεν είναι δεδομένη, και πως το πιο τολμηρό πράγμα σε μια σχέση είναι να μείνεις και να παλέψεις. Να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια, μετά από χρόνια, και να ρωτήσεις: «Ποιοι είμαστε τώρα; Και θέλουμε ακόμα να είμαστε μαζί;»
Και η απάντηση – αν έρθει – είναι μια μικρή νίκη μέσα στην καθημερινότητα.
Ίσως γι’ αυτό συγκινήθηκα τόσο. Γιατί όσο ρομαντική κι αν είμαι, ξέρω πως η ζωή δεν είναι παραμύθι. Αλλά και πως, αν υπάρχει κάτι που αξίζει να παλέψεις γι’ αυτό, είναι εκείνος ο άνθρωπος που σε κάνει να ξαναθυμηθείς γιατί ξεκίνησες.
Δεν ξέρω πώς θα είναι οι δικές μου σχέσεις στο μέλλον. Αλλά ξέρω πως θέλω να μπω σ’ ένα δωμάτιο σαν αυτό της Άλις και του Λάρι, και να προσπαθήσω. Με χιούμορ, με δάκρυα, με αλήθεια. Και αυτό, για μένα, ήταν το πιο συγκινητικό σημείο της βραδιάς: το ότι σε μια ξεκαρδιστική παράσταση, βρήκα κομμάτια του εαυτού μου που ούτε ήξερα ότι ψάχνω.
Μπήκα μέσα, κάθισα στην κόκκινη καρέκλα του θεάτρου. Η μουσική άρχισε να παίζει και μπροστά μου απλώθηκε ένα σκηνικό δωματίου – λιτό αλλά αμέσως οικείο. Και, ενώ περίμενα μια απλή βραδιά γέλιου, συνειδητοποίησα από τα πρώτα λεπτά ότι αυτή η κωμωδία θα με άγγιζε πολύ πιο βαθιά απ’ όσο φανταζόμουν.
Το «Sexy Laundry» δεν είναι απλώς μια αστεία ιστορία για έναν γάμο. Είναι ένας καθρέφτης. Ένα στιγμιότυπο από εκείνο το σημείο σε μια μακροχρόνια σχέση όπου δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, να φύγεις ή να παλέψεις. Και αυτό ακριβώς κάνουν οι ήρωες της παράστασης, η Άλις και ο Λάρι – τους οποίους ερμηνεύουν σπαρακτικά αληθινά η Ρένια Λουιζίδου και ο Σπύρος Παπαδόπουλος.
Παρόλο που ξεκαρδιζόμουν σε πολλές στιγμές, η συγκίνηση παραμόνευε πίσω από κάθε ατάκα. Γιατί βλέπαμε δυο ανθρώπους που παλεύουν για τον γάμο τους, για τη χαμένη επιθυμία, για την ανάγκη να νιώσουν ξανά επιθυμητοί, ζωντανοί, μαζί. Ήταν σχεδόν αδύνατο να μη σκεφτείς: «Αν δεν το προσέξουμε, κι εμείς εκεί μπορεί να καταλήξουμε».
25 χρόνια γάμου, παιδιά, ρουτίνα, παχάκια, κούραση, ξεχασμένα σ’ αγαπώ. Και μέσα σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, με ένα βιβλίο «ΣΕΞ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ» ανά χείρας, αυτό το ζευγάρι επιχειρεί να θυμηθεί ποιοι είναι. Και ποιοι ήταν όταν ερωτεύτηκαν.
Η σκηνοθεσία, οι φωτισμοί, το απλό αλλά λειτουργικό σετ – όλα συντελούν στο να μη χαθεί η ουσία: οι ερμηνείες και οι λέξεις. Οι διάλογοι είναι τόσο φυσικοί, τόσο κοντά στην πραγματική ζωή, που νομίζεις πως βλέπεις δύο ανθρώπους που ξέρεις προσωπικά. Κι όταν οι ηθοποιοί δίνουν τους μονόλογους τους – είτε μιλώντας για την επιθυμία, είτε για την απογοήτευση, είτε για το τι δεν ειπώθηκε ποτέ – η αίθουσα παγώνει.
Αυτό το έργο μιλάει για σχέσεις, αλλά δεν περιορίζεται στην κρεβατοκάμαρα. Αγγίζει τα συναισθήματα, τις αποστάσεις που δημιουργούνται χωρίς να το καταλάβουμε, τις σιωπές που μαζεύονται σαν λογαριασμοί που δεν πληρώθηκαν ποτέ. Και μέσα από όλα αυτά, γεννιέται και η ελπίδα.
Η παράσταση απευθύνεται κυρίως σε ένα πιο ώριμο κοινό – ανθρώπους που έχουν ζήσει σχέσεις με φθορά και αγάπη μαζί. Αλλά θα έλεγα πως είναι πολύτιμη και για τους νεότερους: ως μια μικρή υπενθύμιση ότι ο έρωτας δεν πεθαίνει, απλώς θέλει δουλειά. Θέλει φροντίδα. Και μερικές φορές, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και δυο ψυχές που είναι πρόθυμες να προσπαθήσουν ξανά.
Βγαίνοντας από το θέατρο, δεν σκεφτόμουν μόνο πόσο γέλασα. Σκεφτόμουν πόσο με άγγιξε. Πόσο με τρόμαξε. Και πόσο με παρηγόρησε. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αγάπη, όσο μπερδεμένη κι αν είναι, δεν χάνει ποτέ την αξία της.
