Δημήτρης Λοττίδης
Μπήκα φουριόζος στη σύσκεψη για τα Mad Awards. Μία από τις δεκάδες συζητήσεις με την ομάδα για λεπτομέρειες και οργανωτικά θέματα, τα οποία σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη και κάνουν τη δουλειά σου τόσο αγχωτική, αλλά και τόσο ξεχωριστή. Μέσα στη συζήτηση για φώτα, πρόβες, κάμερες και χορευτικά σόου, είδα μια λάμψη! Ένα πρόσωπο απέναντί μου, γνωστό αλλά διαφορετικό.
«Τι έκανες καλέ στο πρόσωπό σου;», ρώτησα. «Τίποτα», μου απάντησε κοκκινίζοντας και βάζοντας το χέρι μπροστά στα χείλη. «Τι έκανες στα χείλη σου βρε, είκοσι πέντε χρονών παιδάκι;». «Ό,τι θέλω κάνω», η απάντηση. Εννοείται πως η συζήτηση είχε ήδη ξεφύγει όπως ξεφεύγετε οι περισσότερες με τις παρεμβάσεις στο πρόσωπό σας.
Στους άντρες αρέσουν οι περιποιημένες γυναίκες, όπως επίσης και οι σέξι γκόμενες. Οι περισσότεροι τρελαίνονται με το μεγάλο στήθος, τους σφριγηλούς γλουτούς και την κοιλιά μάρμαρο. Για όλα τα πιο πάνω οι πλαστικές συγχωρούνται, μιας και έτσι κι αλλιώς η θέασή τους με γυμνό μάτι προνοεί προσπάθεια και θέληση και από τις δύο πλευρές. Δεν γνωρίζω όμως άντρα που να του αρέσουν τα χείλη-Νέμο, το τατουάζ σε πρόσωπο- φρύδια-χείλη, δεν γνωρίζω αρσενικό που να τρελαίνεται για τις μπάλες του πινγκ-πονγκ, τις οποίες βάζετε κάποιες κάτω από τα μάγουλά σας. Αυτά έχω την εντύπωση πως δεν τα κάνετε για να αρέσετε στους άντρες, αλλά στους εαυτούς σας.
Το κακό με τις αισθητικές παρεμβάσεις στο πρόσωπο είναι πως γίνονται για να αλλάξετε πρόσωπο επειδή δεν σας αρέσει αυτό που έχετε. Δεν ρωτάτε όμως αν αυτό που έχετε αρέσει στους τρίτους; Ή για να το θέσω καλύτερα: Δεν διερωτάστε αν το νέο σας πρόσωπο θα αρέσει περισσότερο σ’ αυτούς που το βλέπουν σε σύγκριση με το παλιό; Δεν λέω, αρκετές φορές η «συντήρηση» του προσώπου από τον πλαστικό γιατρό είναι πετυχημένη και δίνει την αίσθηση πως δεν άλλαξε κάτι δραματικό, αλλά υπάρχει μια φρεσκάδα. Όταν όμως φουσκώσουν τα χείλη, ανέβουν τα φρύδια στον ουρανό και τα «μήλα» γίνουν μηλόπιτα, τότε μιλάμε για νέο πρόσωπο που τις περισσότερες φορές είναι κέρινο, ανέκφραστο και αντιαισθητικό.
Το πρόσωπό μας, σε αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα μας, δεν μπορούμε να το κρύψουμε και είναι αυτό που βλέπουν όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Πιστεύω λοιπόν κυρίες μου ότι χρειάζεται προσοχή όταν αγγίζουν άλλοι το πρόσωπό σας. Γιατί μπορεί να υπάρχει μια «ομερτά» μεταξύ σας, όπου «δεν μιλάμε, δεν βλέπουμε αλλαγές στις άλλες γυναίκες», αλλά οι άντρες πλέον αντιλαμβάνονται το υαλουρονικό οξύ, το μπότοξ και τη σιλικόνη στα χείλη από τα είκοσι μέτρα.
Όταν ο Jack Nicholson έπαιζε τον Joker στην ιστορική ταινία του Batman το 1989, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως είκοσι έξι χρόνια μετά πολλές γυναίκες θα ζήλευαν το χαμόγελό του και θα ήθελαν να το αντιγράψουν πληρώνοντας χιλιάδες ευρώ σε γιατρούς. Το πλέον βέβαια δραματικό είναι πως αυτό είναι προσιτό στη μέση Ευρωπαία, η οποία μεταξύ ενός ταξιδιού, μιας τσάντας Chanel και μιας επίσκεψης στον γιατρό ομορφιάς, θα προτιμήσει το τελευταίο.
Για μένα το πιο σημαντικό σε μια γυναίκα είναι το γέλιο της, η έκφραση και ο τρόπος που μιλά και βλέπει. Αν αυτά γίνουν άγαλμα βγαλμένο από τη Madame Tussauds, τότε χέσ’τα Χαράλαμπε. Και το ερώτημα γίνεται πιο εξειδικευμένο: Προτιμάς τη Βίκυ Κουλιανού που άφησε τον εαυτό της να γεράσει ή την Τζένη Μπαλατσινού που στα σαράντα κάτι της έχει κάνει επεμβάσεις που της άλλαξαν το πρόσωπο;
Θεωρώ ως άντρας, όχι ως ειδικός, ότι όλα βρίσκονται στο μέτρο. Δεν μου αρέσουν οι όμορφες γυναίκες που γερνούν άσχημα και χωρίς προσπάθεια να κρατήσουν γοητεία, απεχθάνομαι όμως περισσότερο -όπως ήδη ανέφερα πιο πάνω- εκείνες που μοιάζουν προοδευτικά σαν δίδυμες με τις άλλες πελάτισσες του ίδιου γιατρού. Πού βρίσκουμε δηλαδή το μέτρο; Και πάλι ως άντρας και όχι ως ειδικός, πιστεύω ότι η κλίμακα της υπερβολής βρίσκεται στο χαμόγελο. Όταν χαμογελάτε και κάνετε ρυτίδες είστε ακόμη σε λογικά επίπεδα, δηλαδή ερωτεύσιμη. Αν γελάτε ή κλαίτε και δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει ποιο από τα δύο κάνετε, θα καταλήξετε απλά να αρέσετε μόνο στις άλλες με το ίδιο πρόσωπο με εσάς. Το οποίο ίσως να μην είναι και τόσο κακό για σας (περί ορέξεως), αλλά είναι κακό για το περιβάλλον.
