Δημήτρης Λοττίδης
Ο Elon Musk, ο σημαντικότερος επιχειρηματίας-εφευρέτης της εποχής μας, ο οποίος αλλάζει την καθημερινότητά μας με τις κατακτήσεις του, λέει και γράφει παντού πως η Αμερική είναι η πιο σπουδαία χώρα από καταβολής κόσμου. Τι κάνει όμως ένα Νοτιοοαφρικανό, που σπούδασε και ανδρώθηκε στον Καναδά, να γίνεται πατριώτης του αμερικανικού ονείρου; Η παιδεία της χώρας φυσικά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής δεν είναι τυχαία super power. Είναι η χώρα που προσκαλεί τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας να ζήσουν και να δημιουργήσουν στο έδαφός της, προστατεύοντας το περιβάλλον ζωής και γνώσης των δημιουργών.
Υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που λειτουργούν ως μικρογραφία των ΗΠΑ στην παραγωγή γνώσης και υπεραξιών. Η Μεγάλη Βρετανία, το Ισραήλ, η Νότια Κορέα και η Γερμανία είναι κάποια παραδείγματα. Υπάρχουν βέβαια και οι χώρες αυτές που ωθούν τα σπουδαία ταλέντα τους να φύγουν και να καταλήξουν αλλού, «δωρίζοντας» φαιά ουσία στους ισχυρούς. Αυτές είναι η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Νότια Αφρική, η Ρωσία και πολλές άλλες.
Αυτό που κάνει όμως μια χώρα να ξεχωρίζει και να επενδύει στο μέλλον είναι η παιδεία. Η παιδεία όχι ως συνδικαλιστικό βήμα, ούτε ως φωλιά κατεστημένου, δυσκίνητη και δυσκοίλια μηχανή καταστροφής των ιδεών και της γνώσης. Ούτε η παιδεία ως εύκολο σύνθημα για να παίζουμε με τις ευαίσθητες χορδές των ανήσυχων γονιών. Γράφω για την παιδεία ως πλατφόρμα αμφισβήτησης, γνώσης, δημιουργικότητας και ώθησης στο επιχειρείν. Δεν γράφω για την παιδεία της παραγωγής μόνο λογιστών, δικηγόρων, δασκάλων, δημοσίων υπαλλήλων και τραπεζικών. Χωρίς βέβαια να σημαίνει πως τα πιο πάνω επαγγέλματα δεν είναι χρήσιμα ή και αναγκαία. Είναι όμως υποστηρικτικά της παραγωγής αξίας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο παρακολουθώ με στωικότητα να με λοιδορεί προσωπικά η βουλευτής Ειρήνη Χαραλαμπίδου, ως τον «εκδότη» που σταμάτησε να κερδίζει εκατομμύρια από το πρόγραμμα ψηφιακής βιβλιοθήκης «Αριστοτέλης». Αν θυμάστε, το πρόγραμμα «Αριστοτέλης» ήταν μια πρωτοβουλία μας για ψηφιοποίηση των σχολικών βιβλίων σε περιβάλλον τελευταίας τεχνολογίας, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμα στους μαθητές. Τι κάναμε δηλαδή; Αυτό που θα έπρεπε να κάνει κάθε σύγχρονο κράτος που θέλει να κρατήσει τα ταλέντα στη χώρα. Έχουν ήδη περάσει τρία χρόνια από την προσπάθειά μας, και το Υπουργείο Παιδείας δεν έκανε καμία δική του σοβαρή προσπάθεια ψηφιοποίησης της εκπαίδευσης. Οι μαθητές συνεχίζουν να διαβάζουν από το χαρτί, οι καθηγητές συνεχίζουν να μην έχουν εκπαίδευση στη νέα εποχή, την ώρα που σε Αμερική, Γερμανία, Αγγλία και Νότια Κορέα οι μαθητές δημοτικού πάνε σχολείο με tablet, με τη γνώση δέκα σχολικών τσαντών προεγκατεστημένη με άπειρες επιπλέον δυνατότητες εκπαίδευσης που δεν θα φανταζόταν ποτέ ο νους.
Τα σχολικά βιβλία της Κύπρου είναι ψηφιοποιημένα χωρίς κανένα κόστος για το κράτος από την ομάδα του «Αριστοτέλη», και περιμένουν δωρεάν το κράτος να τα διδάξει στους μαθητές. ΔΩΡΕΑΝ. Εμείς, σε αντίθεση με το κόμμα της Χαραλαμπίδου, δεν δώσαμε καμία «προσφορά» σε πολιτικό ούτε πήραμε καμία «επιδότηση» από κρατικά ταμεία. Προφανώς γι’ αυτό μας την έπεσε η κυρία Χαραλαμπίδου, για τα... πνευματικά δικαιώματα των βιβλίων (που δεν υπάρχουν βέβαια). Σπάσαμε την πρακτική του συστήματος, πήραμε μια πρωτοβουλία να βοηθήσουμε τη χώρα μας χωρίς να μας λαδώσουν, χωρίς να λαδώσουμε. Αυτό κι αν ήταν λάθος!
Θα μπορούσα να βγω και να της πω της κυρίας Χαραλαμπίδου πως, σε αντίθεση με το κόμμα της, εμείς δεν πήραμε ούτε ένα ευρώ «επιδότηση», ούτε «προσφορά», ούτε και είχαμε δοσοληψίες με εργολάβους, σκουπίδια, αποχετευτικά και πλατείες που δεν τελείωσαν ποτέ. Θα μπορούσα, επίσης, να γράψω στο αγαπημένο Facebook της κυρίας Χαραλαμπίδου και της κάθε Χαραλαμπίδου της απερχόμενης Βουλής, πως αν ήμασταν βουλευτές και πτώχευε η χώρα μας «επειδή δεν διαβάσαμε» τις πεντακόσιες σελίδες για τον ELA της Λαϊκής, ΕΜΕΙΣ θα αυτοκτονούσαμε στην πλατεία Ελευθερίας από τις τύψεις μας τα βράδια. Θα μπορούσα, ακόμη, να βγω και να πω στην κυρία Χαραλαμπίδου πως πρέπει να μάθει να δέχεται την κριτική, όπως την δεχόταν και ο πολιτικός της πατέρας, Δημήτρης Χριστόφιας, ο οποίος παρά το ότι του έχουμε σούρει (δικαίως) τα ακατονόμαστα για το πώς μας κατάντησε με τα πέντε χρόνια προεδρίας του, αυτός προς τιμήν του ποτέ δεν πήρε τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθεί ούτε κλαψούρισε στα social media, ρίχνοντας λάσπη σε όσους τον κατέκριναν. Τέλος, θα μπορούσα να πω στη βουλευτή του ΑΚΕΛ πως οι κραυγές και οι ατάκες αντί σώφρονος πολιτικής σκέψης, είναι αυτές που δίχασαν και κατέστρεψαν αυτό τον τόπο.
Αντί των πιο πάνω, της λέω από εδώ πως θα λογοδοτήσει η ίδια στις επόμενες γενιές, όταν θα φτάσουμε στο 2020 και δεν θα υπάρχει ψηφιακό πρόγραμμα μάθησης επειδή μετά από όσα μας λοιδόρησε κρυμμένη πίσω από τη βουλευτική της ασυλία, κανείς ιδιώτης δεν τόλμησε μετά τον «Αριστοτέλη» να προτείνει στο Υπουργείο Παιδείας ιδέα εισαγωγής νέας τεχνολογίας για πιστοποίηση στην κυπριακή εκπαίδευση.
Οι βουλευτές (σε όλα τα κόμματα) σαν την Ειρήνη Χαραλαμπίδου είναι ένας από τους βασικούς λόγους της καταστροφής μας. Είναι αυτοί που αντιμάχονται το νέο, αυτοί που έμαθαν μια ζωή να ζουν με κρατικά λεφτά, που έχουν μεγάλη γλώσσα για την επιφάνεια και όχι για την ουσία. Είναι αυτοί που, ενώ οδεύαμε την τριετία 2010-2013 στην καταστροφή, αυτοί προσπαθούσαν να μας πείσουν πως όλα ήταν ανθηρά. Είναι αυτοί που, ενώ έχουν τεράστιο μέρος της ευθύνης, φωνάζουν πως φταίνε οι άλλοι.
Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουν και να παράγουν γνώση στον τόπο τους, να δημιουργήσουν κάνοντας τις ιδέες τους πράξεις. Να μιλούν λίγο και να πράττουν πολλά, να ταπεινώνονται και να στέκουν στα πόδια τους.
Η παιδεία και η γνώση είναι το μέλλον αυτού του τόπου και με τη νέα Βουλή πρέπει να μπει στο επίκεντρο ο εκσυγχρονισμός και η (πραγματική) εισαγωγή των νέων τεχνολογιών σ’ αυτές. Χωρίς μίζες, χωρίς συνδικαλισμούς, χωρίς γραφειοκρατίες. Στέκομαι στην ατάκα του Πρύτανη του Πανεπιστημίου: Η μέρα της διάλυσης αυτής της Βουλής ήταν μια καλή μέρα για την Κύπρο.
