Δημήτρης Λοττίδης
Στους παλιούς καιρούς, στα ένδοξα ’80s και ’90s, υπήρχε η μουρμούρα για τους πολιτικούς. Σε Ελλάδα και Κύπρο. Ότι επικρατούσαν η οικογενειοκρατία, η διαφθορά, οι ημέτεροι, το ρουσφέτι, τα τζάκια των βιομηχάνων, οι κολλητοί του Μακαρίου στην Κύπρο, η αυλή των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου στην Ελλάδα. Αν και δεν πέρασαν πολλά χρόνια, τα σκεφτόμαστε σαν παλιά ελληνική ταινία, μαυρόασπρη. Μαυρόασπρη γιατί ο χρόνος ισοπεδώνει τα κακά και τα καλά κάθε εποχής μέσα από φίλτρο νοσταλγίας. Μία μερίδα ανθρώπων ήταν τότε στο περιθώριο: Οι κουμουνιστές. Ηττημένοι από τον ελληνικό εμφύλιο, νομιμοποιημένοι από τον Καραμανλή, ιστορικά ουδέτεροι στην Κύπρο, όπου έκτιζαν για χρόνια ένα παράλληλο σύμπαν με επιχειρήσεις, σωματεία και κοινωνική ζωή. Οι κουμουνιστές σε Ελλάδα και Κύπρο για δεκαετίες επέλεγαν να έχουν το ένα πόδι μέσα στο σύστημα και το άλλο εκτός, για να το πολεμά. Είχαν κομματικές επιχειρήσεις στον καπιταλισμό και την ίδια ώρα πολεμούσαν την ελεύθερη οικονομία με κάθε τρόπο. Δεν επεδίωκαν τη συνεννόηση με τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις και ζούσαν στις δικές τους γειτονιές, συνήθως παντρεύονταν μεταξύ τους και όσοι παρακολούθησαν κηδεία κομουνιστικού στελέχους του εσωτερικού κύκλου, αντιλαμβάνονται πως υπήρχε μια συντροφικότητα στα όρια της μασονίας και του μυστικισμού. Η κατάρρευση του Σοβιέτ έφερε αμηχανία, έσπασαν τα ταμπού, πολλά αρνιά βγήκαν από το μαντρί και χάθηκαν μέσα στις πολυκατοικίες και την ανωνυμία. Οι σπουδές των κόκκινων παιδιών δεν γινόντουσαν πλέον σε Μόσχα και Σόφια και οι παλιοί σύντροφοι Ρώσοι και Ουκρανοί έγιναν οι μεγαλύτεροι εχθροί των ΚΚ Κύπρου και Ελλάδας. Όμως ο σπόρος υπήρχε και περίμενε να ποτιστεί.
Ύστερα ήρθαν οι χρυσές εποχές, όπου ο ουρανός έβρεχε ευρώ για δέκα χρόνια. Τη δεκαετία των ’00s. Η συγκεντρωτική διαχείριση του πλούτου και της ευμάρειας στις δύο χώρες αντικαταστάθηκε από τον νεοπλουτισμό του χρηματιστηρίου των επιδοτήσεων από την ΕΕ, τη φούσκα της τεχνολογίας, τη φούσκα των ακινήτων και τα παιδιά της μεσαίας τάξης των ’90s είχαν επιτέλους πρόσβαση στο όνειρο: Σπίτι με πισίνα, διακοπές στη Μύκονο και τις Μαλδίβες, Louis Vuitton τσάντα, ιδιωτικά σχολεία και πάει λέγοντας. Τότε είναι που σε Ελλάδα και Κύπρο φτάσαμε να εκδίδουμε περισσότερα περιοδικά από την Αμερική - μάλιστα στην Ελλάδα η διαφήμισή τους είχε ξεπεράσει αυτήν της τηλεόρασης. Τα παιδιά των κουμουνιστών; Τα περισσότερα ζούσαν κι αυτά την ευμάρεια, κάποιοι έγιναν ντιβέλοπερ, κάποιοι χρηματιστές, εταιρείες μπήκαν στο χρηματιστήριο με φοβερά κέρδη, όπως ο Γερμανός που ανήκε στο ΚΚΕ και η ΔΗΜΗΤΡΑ στην Κύπρο.
Όμως, γιατί πάντα υπάρχει ένα «αλλά» στις όμορφες ιστορίες, τα γνήσια παιδιά του συστήματος των ’00s δεν μπόρεσαν ποτέ να έχουν το ανάστημα και τη σοφία των «πατεράδων» τους όσον αφορά στη διαχείριση της κοινωνίας; Ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο Κωστάκης Καραμανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Μάρκος Κυπριανού, ο Δημήτρης Χριστόφιας (ως παιδί του Εζεκία), οι Κληρίδηδες και οι Παπαδόπουλοι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων στη διαχείριση της ευμάρειας. Άφησαν το κράτος και τα λαμόγια να πέσουν με τα μούτρα στο φαγητό, τους τραπεζίτες να ελέγχουν την πολιτική και όχι το ανάποδο, όπως συνέβαινε επί δεκαετίες, άφησαν τη δικαιοσύνη να διαφθαρεί με το υπόλοιπο σύστημα και δεν επέλεξαν την ανάδειξη πολιτικών, ικανών και σοβαρών, αλλά κενών τηλεοπτικών προϊόντων. Αυτό ήταν κρίσιμο λάθος που θα πλήρωναν στη συνέχεια.
Ο καημός της κατάληψης της εξουσίας από τους κουμουνιστές, είτε με τον ορθόδοξο μανδύα του ΑΚΕΛ είτε με το παρδαλό καμουφλάζ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, δεν είχε φύγει ποτέ και ήταν η ώρα να γίνει πραγματικότητα. Από τη μια, λόγω της άγνοιας κινδύνου από τον Τάσσο στην Κύπρο και από την άλλη, λόγω της βίαιης κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Πώς όμως βάζεις ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο σύστημα να το διαχειριστούν; Και μάλιστα στην πιο δύσκολη φάση κρίσης της λειτουργίας του; Πώς μπορεί να φτιάξει κάποιος ένα αυτοκίνητο χωρίς να ξέρει πώς λειτουργεί η μηχανή του; Ο Τσίπρας και ο Χριστόφιας επέλεξαν δίπλα τους εξίσου άσχετους με το πρόβλημα και τη διαχείρισή του, ανθρώπους, σαν να πετά ακυβέρνητο ένα αεροπλάνο και προσπαθούν άσχετοι επιβάτες να το πετάξουν και να το προσγειώσουν. Η συντριβή είναι αναπόφευκτη. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Yianis Varoufakis ως διεφθαρμένους. Αρκεί όμως αυτό για να είναι επικεφαλής τέτοιου έθνους;
Όλο το πρόβλημα της κατάντιας μας συνοψίζεται στην έκφραση της «κακιάς» για τους κουμουνιστές Margaret Thatcher: Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Κάποιος πάντα πληρώνει.
