Δημήτρης Λοττίδης
Όλη αυτή την παράνοια με την κρίση πρέπει να ομολογήσω πως άρχισε να με βολεύει ως άνθρωπο, που παρατηρώ τους άλλους. Όχι, βέβαια, επειδή κάποιοι γύρω μας μένουν χωρίς δουλειά, ούτε επειδή όλα τα περιοδικά χάνουν πωλήσεις και η διαφήμιση μαζεύεται γενικώς. Δεν είμαι τόσο μαζόχας. Την ώρα που κάποιοι χάνουν τη δουλειά τους, κάποιοι άλλοι σφίγγουμε τα ζωνάρια με τις δόσεις στις τράπεζες και κάποιες εταιρείες, δυστυχώς, κατεβάζουν ρολά. Αυτή την ώρα συνειδητοποιείς πόσο μη ανθρώπινοι ήμασταν όλοι την τελευταία δεκαετία, πόσο άπληστοι και αππωμένοι γίναμε μπροστά στα συνεχόμενα «θέλω». Πόσο μαλακισμένα συμπεριφερθήκαμε ως ημίθεοι στους γύρω μας για ασήμαντες αιτίες. Ναι, η κρίση μου αρέσει πλέον σε πολλά πράγματα που φέρνει μαζί της. Προσγείωσε τους ανθρώπους και τους έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Όπως έβγαλε και η δημοσκόπηση της Κάθης (έτσι λέμε στο γραφείο την «Καθημερινή»), ένας στους τρεις συνανθρώπους μας φοβάται πως θα μείνει άνεργος. Ο φόβος, δυστυχώς ή ευτυχώς, φέρνει το φιλότιμο, κατεβάζει το «εγώ» και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Ο φόβος περιορίζει τις σπατάλες και λιγοστεύει τα σκουπίδια, η ανασφάλεια σε κάνει να θέλεις να στηριχθείς στον δίπλα, η διάλυση του ονείρου για τη «μεγάλη ζωή» σε κάνει να στρέφεσαι στα βασικά («μεγάλη ζωή» είναι αυτή που δεν έχουμε, όσα και να έχουμε). Σε κάνει να εκτιμάς αυτά που έχεις και όχι μόνο αυτά που θέλεις.
Η κρίση φέρνει πίσω στο προσκήνιο τις παρέες, αναζωογονεί τις φιλίες και τις παλαβοκουβέντες και μαζεύει τον κόσμο σπίτι μετά το ξεπόρτισμα πολλών χρόνων. Είμαι σίγουρος πως η κρίση θα μειώσει τα διαζύγια (πού να τρέχεις σε δικηγόρους, διατροφές και δώρα για νέα γκόμενα), φέρνει πίσω το σεξ και τη χαρά στα σπίτια (κλείνουν τα καμπαρέ) και επιβάλλει το σωστό natural smart style στις γυναίκες που έχασαν το μέτρο φορώντας catwalk outfits για να πάνε κομμωτήριο. Η κρίση, επίσης, έχει ήδη προσγειώσει κάποιους αμπάλατους developers που κυκλοφορούσαν όλο τον χρόνο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο με χρυσές λίρες κρεμασμένες στο λαιμό. Η κρίση έχει μειώσει τα Porsche 911 στο Αλφαμέγα, όχι επειδή οι MILFs δεν τα έχουν πλέον, αλλά επειδή είναι πρόκληση η συμπεριφορά που προηγουμένως θεωρείτο ως καθημερινότητα. Η κρίση σ’ εμάς, στην εταιρεία, και φαντάζομαι στις περισσότερες εταιρείες, έφερε χαμογελαστά πρόσωπα μιας και σταμάτησαν οι μουρμούρες για αυξήσεις ολοχρονίς, επειδή ήθελαν κάποιοι αυτοκίνητο ή εξοχικό στον Πρωταρά από τα τριάντα τους (η «μεγάλη ζωή» που λέγαμε). Τώρα χαίρεσαι που έχεις την υγεία σου και τη δουλειά σου, τη γυναίκα σου, το σπίτι σου. Χαίρεσαι που έχεις την περσινή LV στο ερμάρι έτοιμη για φέτος, χαίρεσαι που είναι καλές συλλογές του Mango, χαίρεσαι που η αισθητικός λογίκευσε τις τιμές και κάνει και καλά espresso πλέον. Χαίρεσαι που τα εστιατόρια άρχισαν να μαζεύουν τις τιμές τους σιγά-σιγά, που οι σερβιτόροι γίνονται πιο ευγενικοί, που τα ξενοδοχεία σε καλούν σχεδόν δωρεάν για σαββατοκύριακα. Χαίρεσαι που οι μπουτιξούδες σφάζονται στα πόδια σου, σου στέλνουν SMS για τη νέα παραλαβή και πριν τους μιλήσεις ξεκινάνε τις εκπτώσεις.
Στην κρίση χαίρεσαι, επίσης, να βοηθάς. Αφήνεις tips στο delivery boy, μαζεύεις ρούχα για τις φτωχές οικογένειες και στέλνεις παιχνίδια στα ορφανά παιδιά. Στην κρίση βλέπεις τα λαμόγια με τις Ferrari και τα φτύνεις, ενώ πριν ήθελες να τους μοιάσεις. Στην κρίση οι γυναίκες είναι πιο ναζιάρες και θηλυκές εκεί που πήγαν να χάσουν το μέτρο, έχοντας μεταμορφωθεί σε σνομπ αιμοσταγείς αφέντρες. Η κρίση, επιπλέον, ξεγυμνώνει πρόσωπα και προσωπικότητες και από τώρα και στο εξής ξέρεις ποιους δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Με την ξεφτίλα του λαϊκισμού στη Βουλή, μουντζώνεις τον (καημένο) Σταυράκη, καταγράφεις την ανεπάρκεια Χριστόφια και υποβαθμίζεις στα ratings σου τους Αβέρωφ και Νικόλα επειδή τελικά κώλωσαν. Η κρίση, επίσης, ξεφτιλίζει το σύστημα του Κυπριακού. Όπως είπε και ο Σταύρος Ζένιος πρόσφατα «το Κυπριακό είναι το άλλοθι των πολιτικών». Η κρίση συνθλίβει το άλλοθί τους μέρα με την ημέρα και μένουν σαν ρομποτάκια να μιλούν για συνομιλίες και χρονοδιαγράμματα, ενώ τους ακούν κάθε μέρα και λιγότεροι.
Γι’ αυτά μου αρέσει η κρίση. Κι ας έχω κάθε μήνα να ταΐσω 150 οικογένειες που δουλεύουν μαζί μας. Αυτές νιώθω πως πλέον σέβονται πολύ περισσότερο πού βρίσκονται, πού δουλεύουν και τις αξίες της ανθρωπιάς και του μέτρου για τις οποίες προηγουμένως τους μιλούσα αλλά δεν ήθελαν να ακούσουν. Αγαπούν περισσότερο τη δουλειά τους επειδή δεν απολύθηκε κανείς συνάδελφός τους λόγω της κρίσης και ξέρουν πως με την πρώτη ανάσα, θα πάρουν και αυξήσεις. Γι’ αυτό, μου αρέσει η κρίση. Επειδή κι εγώ έχω προκλήσεις και γόρδιους δεσμούς να λύσω κάθε μέρα, επειδή μπροστά στο φόβο και την ανασφάλεια περνώ την πλέον δημιουργική μου φάση. Στις καλές εποχές βαριέμαι τόσο εύκολα και γίνομαι ένα οκνηρό σνομπ γαϊδούρι.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
