Έλενα Αποστόλου
Είναι μυρωδιά γιασεμιού και λεμονανθού και γεύση δροσερή τέτοια όπως αυτήν του παγωμένου καρπουζιού. Σου είπα ότι δεν ξέρω και πολλά πώς να σου το περιγράψω μα ίσως να είναι η μοναδική φορά που δεν έχω πολλά. Μπορεί να είναι κι αυτό το τραγούδι που σκέφτηκες τώρα. Τελικά έχει τόση ηρεμία η ευτυχία; Δεν συγκρίνεται, δεν μετριέται, είναι το σπάνιο. Θα σου τα πω απ’ την αρχή.
Ήταν Παρασκευή και είχε ετοιμαστεί με όλη την όρεξη που δεν ξέρει γιατί είχε. Είχε όμως όλη την αυτοπεποίθηση που μάζεψε τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Χωρίς λόγο. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό ότι τα ρούχα της ήταν μια χαρά (βασικά τα θεωρούσε πολύ καλά, ενώ ήταν ρούχα για καφέ), ότι η ίδια ήταν πολύ όμορφη και ήταν σίγουρη για τα 5 λεπτά που αφιέρωσε για να δει το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Ακόμη και τα μαλλιά της. Κι αυτά τα θεωρούσε πολύ ωραία. Στη διαδρομή ένιωθε πολύ ήρεμη. Σίγουρη.
Με το που μπήκε σκέφτηκε ότι το τραπέζι ίσως να μην είναι και τόσο καλό. Ωστόσο δεν ταλαντεύτηκε στο πού θα καθόταν. Έκατσε κατευθείαν και περίμενε. Έβλεπε και ήταν σε στάση αναμονής. Είχε προσέξει το δίπλα τραπέζι και σκέφτηκε ότι θα ήταν κάποιοι γνωστοί στους ιδιοκτήτες αυτοί που θα καθόντουσαν στην πρώτη σειρά. Μπήκε, τον είδε. Πριν την δει. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε χωρίς να την δει. Δεν κατάφερε να φάει τίποτα, όχι γιατί δεν ήξερε τι να διαλέξει αλλά γιατί ένιωθε ότι την είχε περικυκλώσει. Για λίγα λεπτά διερωτήθηκε αν την έβλεπε όπως τον έβλεπε αυτή.
Μπορεί να μην έγινε ποτέ «γνωστό» ότι τον έβλεπε και αυτή, αλλά είχε προλάβει να δει τα βασικά για να δώσει την αναφορά στον στύλο που είχε δίπλα της. Φυσικά και ήταν σίγουρη ότι θα χόρευε και θα την έβλεπε. Φυσικά και είχε κάνει τα πάντα για να την δει όταν χόρευε. Πρόλαβε να μου ψελλίσει δυο τραγούδια που θα ήθελε να παίζουν στον γάμο της. Τον οποίο πάντα φοβόταν να περιγράψει αν και ήξερε τα πάντα για το πώς ήθελε να γίνει. 5 λεπτά ήταν αρκετά για να της μιλήσει. Και της μίλησε παντού. Δεν είχε κανένα ενδοιασμό αν τον ήξερε ή όχι. Τον ήξερε. Δεν μιλούσε το ποτό. Της μιλούσε μόνο αυτός.
Δεν θυμάται κανένα τραγούδι που έπαιζε εκείνη την ώρα. Ίσως να έπαιξαν κι αρκετά. Είχε καταφέρει να κλέψει 2 λεπτά για να μου πει ότι αυτός ήταν και επέστρεψε σ’ αυτόν. Ήταν ο μαέστρος του μυαλού και της καρδιάς της. Είχε βεβαιωθεί ότι έγραψε σωστά το τηλέφωνό του πριν την διπλοεπιβεβαιώσει ότι θα του έκανε αναπάντητη.
Χρειάστηκαν 24 ώρες για να συνειδητοποιήσει τι έγινε μέχρι να τον ξαναδεί. Δεν κατάλαβα όμως τι ακριβώς έγινε. Η σιωπή έκρυβε όλη την ευτυχία που έψαχνε να βρει. Και ήταν μεγάλες οι παύσεις. Το μυαλό και η καρδιά σε απόλυτη αρμονία χωρίς να ψάχνει ποιος, τι, πού, γιατί και πώς. Ήταν όλα άρτια σαν μια παρτιτούρα. Δεν σκεφτόταν να κάνει πλάνα μαζί του. Τα έκανε αυτός αφού πρώτα διάβαζε μες το μυαλό της όλα όσα είχε γράψει με ανεξίτηλο μελάνι τόσα χρόνια.
Είναι στην αγκαλιά του και δεν έχει ρολόι. Ούτε σκέψεις. Πώς γίνεται αυτό; Δεν θα μάθει ποτέ. Πάντα θα βλέπει αυτά τα παιδικά του μάτια και θα χάνεται μέσα ενώ αυτός θα της χαμογελάει και θα της λέει τι σκέφτεται. Περίμενε ο ένας τον άλλον. Και συναντήθηκαν. Ας είναι κάρμα. Ας είναι τύχη. Ας είναι ευλογία ή θαύμα. Είναι αυτό που έπρεπε να ήταν. Κι αν ρωτάς αν η καρδιά μεγαλώνει για να φιλοξενήσει νέους ένοικους μην έχεις έγνοια.. αυτός είχε τον χώρο του και φώλιασε εκεί.
