Δέσποινα Άσπρου
Εδώ και αρκετές μέρες, σε όποια παρέα και αν βρεθώ, πέφτει -σχεδόν πάντα- η συζήτηση στο Survivor 3 ή καλύτερα για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στο Survivor Ελλάδα – Τουρκία. Κι εγώ, χωρίς να θέλω να κρίνω κανέναν, αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχει κόσμος που εξακολουθεί να βλέπει με τόσο πάθος realities και ποιος είναι ο ουσιαστικός λόγος που όλοι αναμένουν την «μεγάλη πρεμιέρα». Θα μου πείτε, η παρακολούθηση αντίστοιχων προγραμμάτων είναι ένας καλός τρόπος για να χαλαρώνεις στο τέλος της ημέρας. Η επανάληψη των sets λειτουργεί πάνω σου άκρως χαλαρωτικά και ενίοτε εντελώς αποχαυνωτικά. That’s true. Μέχρι πέρσι μάλιστα, δεν είχε σημασία ποιος κέρδιζε ή ποιος έχανε, σημασία είχε μόνο το παιχνίδι. Είτε οι «διάσημοι» κέρδιζαν, είτε οι «Μαχητές», εσύ πάλι θα πήγαινες με την ίδια «όρεξη» το πρωί στην δουλειά. Φέτος όμως, μάλλον τα πράγματα θα είναι διαφορετικά… και ο λόγος; Όλοι μαζί – Ελλάδα και Κύπρος- «παλεύουμε» τον «αιώνιο εχθρό», την Τουρκία. Κάτι που δεν σου κρύβω ότι με προβληματίζει, αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Με πόσα χρήματα θα αμείβεται ο Κυριάκος Πελεκάνος για τη συμμετοχή του στο Survivor 3;
Στην παραδοσιακή αγροτική κοινωνία, η «δημοσιοποίηση» περνούσε μέσα από το «καφενείο», το οποίο ήταν ο κατεξοχήν χώρος για να «δικτυωθεί» κάποιος στην συγκεκριμένη κοινωνία. Στο καφενείο έβρισκε κανείς: νέα, διασκέδαση, ξεκούραση, ιστορίες, ίντριγκες, κουτσομπολιά, πολιτικά και άλλα. Ήταν ο «δημόσιος χώρος» μιας συγκεκριμένης μικρής κοινωνίας, όπου σύχναζαν όλοι οι «πολίτες».
Στο σημείο αυτό θα αναρωτιέστε γιατί τα λέω αυτά, σωστά; Επειδή θα ήθελα να δούμε την τηλεόραση ως το «καφενείο» της σύγχρονης εποχής. Η τηλεόραση είναι η μόνη δραστηριότητα που συμμερίζονται όλες οι κατηγορίες, όλες οι ηλικίες και όλα τα περιβάλλοντα. Τα προγράμματα της τηλεόρασης επιτρέπουν να ανακαλύψει κανείς τα απαραίτητα στοιχεία της κοινωνικής συνύπαρξης, ενώ την ίδια στιγμή η τηλεόραση αποτελεί το μέσο που χρειάζεται κάποιος για να είναι μέλος της κοινωνίας μας. Και κάπως έτσι... η τηλεόραση διοχετεύει τη λεγόμενη «μαζική κουλτούρα». «Όλοι» παρακολουθούμε το ίδιο και αντιδρούμε όμοια – πόσο μάλλον αν πρόκειται για μια πάλη ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Την δύναμη βέβαια της παραπάνω πρότασης, ο Τούρκος παραγωγός Ατζούν Ιλίτζαλι την γνώριζε πολύ καλά… και σαφώς οραματιζόταν τα -δεδομένα μάλλον- ψηλά νούμερα τηλεθέασης και από τις τρεις χώρες (Ελλάδα – Κύπρος – Τουρκία).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Survivor 3: Αυτές είναι οι έξι Ελληνίδες παίκτριες!
Μήπως όμως κρύβεται και κάτι άλλο; Γιατί σαφώς πίσω από το ωραίο περιτύλιγμα του «αγώνα», βρίσκεται μια «αιώνια κόντρα» και αυτό δεν μπορούμε να το παραλείψουμε. Μπορεί οι σχέσεις Κύπρου - Τουρκίας σήμερα να είναι βελτιωμένες συγκριτικά με το παρελθόν, αλλά κανένας δεν θα τις χαρακτήριζε απόλυτα φιλικές. Ας μην ξεχνάμε πως μόλις λίγες μέρες πριν, με αφορμή την Σύνοδο των επτά μεσογειακών κρατών MED7 που πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο, η Άγκυρα επιχείρησε να στείλει μηνύματα τόσο προς την Αθήνα και τη Λευκωσία όσο και προς τα κράτη, εταιρείες των οποίων δραστηριοποιούνται σε θαλασσοτεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ και για άλλη μια φορά να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην περιοχή. Το μεσημέρι μάλιστα της Δευτέρας 28 Ιανουαρίου η Άγκυρα ανήγγειλε την διεξαγωγή ασκήσεων για σχεδόν ολόκληρο τον Φεβρουάριο σε θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής ΑΟΖ δίπλα ακριβώς στην περιοχή που θα κινείται το Barbaros. Και αυτά είναι απλώς τα πιο πρόσφατα... Είναι λοιπόν δυνατόν να δει κάποιος –και από τις δυο πλευρές- το Survivor Ελλάδα vs Τουρκία ως ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό προϊόν; Από την στιγμή μάλιστα που κανένας δεν μπορεί –μάλλον- να αμφισβητήσει το ότι οι δυο χώρες διακατέχονται από αισθήματα εθνικισμού. Και το χειρότερο μέσα σε όλα αυτά είναι ένα: ότι αυτή την φορά δεν πρόκειται για πολιτικές κινήσεις, αλλά για ψυχαγωγία... την στιγμή που οι άνθρωποι των εν λόγω χωρών διακατέχονται ήδη από αισθήματα "μίσους".
Τι λοιπόν με προβληματίζει με αυτή την εκδοχή του reality; Η «ωραιοποιημένη» και fun καλλιέργεια του εθνικισμού – φανατισμού, και από την δική μας πλευρά, και από την πλευρά της Τουρκίας. Ο «δικός μας» Κυριάκος Πελεκάνος, λίγο πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες του για Άγιο Δομίνικο, δήλωσε πως χρέος του είναι να εκπροσωπήσει επάξια την Κύπρο. Γιατί όμως να κάνει τέτοια δήλωση; Μήπως πάει σε πραγματικό πόλεμο; Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω, ούτε βέβαια έχω και απάντηση. Απλώς προβληματίζομαι. Στόχος μας όμως δεν είναι να βρεθεί μια δίκαια λύση όσο αφορά το Κυπριακό; Εδώ και χρόνια «υποτίθεται» γι’ αυτό παλεύουμε. Τι γίνεται τώρα; Μπαίνουμε με χαρά σε «πόλεμο»; «Παλεύουμε»; Πού πήγε η έννοια της ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης; Χάθηκαν μπροστά στην αποχαύνωση και στην πλάκα; Μου είναι δύσκολο να το χωνέψω. Και όχι, δεν λέω να «παραδοθούμε». Ούτε αγνοώ τις ρίζες μου, ούτε και το «κακό που αναπάντεχα μας βρήκε». Αλλά εσείς θεωρείτε ότι με την ημιμάθεια και τον φανατισμό θα πάμε μπροστά; Αμφιβάλλω. Όσο και να θέλω να πάρω τον χρόνο πίσω και να μην επέτρεπα σε κανέναν να εισβάλει στην χώρα μας, είναι ανέφικτο. Ό,τι έγινε, δυστυχώς έγινε. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να κάναμε κάτι πιο ουσιαστικό «όλοι μαζί» και όχι απλώς να περιμένουμε αγωνιωδώς -στην άνεση του καναπέ μας- την πρεμιέρα της «μεγάλης μάχης»; Μήπως λοιπόν να δίναμε τόπο στην οργή και να παύαμε να ήμασταν μια φανατική «μάζα» ή καλύτερα «μαριονέτες» που απλώς παρακολουθούν; Ίσως. Δεν γνωρίζω.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα ήθελα να μπω στον κόσμο της πολιτικής… ούτε και προσπαθώ με αυτό το κείμενο να σας πείσω για κάτι. Είναι απλώς η άποψή μου και θα ήθελα να την μοιραστώ. Δεν μπορώ να αγνοήσω τις πολιτικές προεκτάσεις του εν λόγω reality, μιας και πάντα θα υποστηρίζω περίτρανα την ειρήνη και τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής και φύλου… κάτι που προσωπικά πιστεύω ότι είναι μακριά από τον κόσμο της πολιτικής. That’s all.
