«Οι Κύπριοι είμαστε σαν τις καλαμιές στον κάμπο, φυσάει ο αέρας λυγίζουν αλλά δεν σπάζουν και ξανασηκώνονται». Αυτά τα λόγια τα πρωτάκουσα στην τάξη του δημοτικού κάπου στη δεκαετία του 80΄στην παράδοση ενός μαθήματος.
Όντας ένας δεκάχρονος μαθητής μιας μικροαστικής οικογένειας μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Είχα ήδη προλάβει τα συσσίτια στο σχολείο. Πόλυπιφ και ρυζόγαλο.Το ένα τηλέφωνο ανά γειτονιά και το ημερίσιο και βραδινό σχολείο. Μετά αυτά σταμάτησαν. Ήρθε η ανάπτυξη, το χρήμα , οι επαύλεις, τα 2-3 αυτοκίνητα ανά οικογένεια. Οι «καλαμιές» είχαν ξανασηκωθεί όρθιες στον κάμπο. Ο «παλιόκαιρος» είχε περάσει. Οι Κύπριοι έκαναν το θαύμα τους παρά το 40% της χώρας τους υπό κατοχή και τα συντρίμια μιας εισβολής.
«Εμείς γιέ μου επεράσαμεν Εγγλέζους, επεράσαμεν πραξικόπημα και εισβολή και αντέξαμε , θα φοβηθούμε τωρά;» μου είπε προχτές μια ηλικιωμένη γειτόνισσα και αμέσως θυμήθηκα ξανά τις «καλαμιές»... Γι ακόμη μια φορά φαίνεται ότι λυγίζουμε αλλά ένα είναι το σίγουρο: θα ξανασηκωθούμε. «Ας μου πιάσουν 14% από τη σύνταξη μου αλλά να φύει η τρόικα» είδα έναν ηλικιωμένο να λέει σε ένα δελτίο ειδήσεων.
Τα «κύτταρα» έχουν μνήμη και η μνήμη έχει «ξυπνήσει». Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας έλιωναν τα χρυσαφικά τους για να τα στείλουν στη μητέρα πατρίδα το 1940 και μετά για την ΕΟΚΑ. Ο νοικοκύρης Κυπραίος των 70’s και 80’s αγόραζε ομολογίες για να αναχρηματοδοτήσει το κράτος του.
Τώρα εμείς οι καλοαναθρεμένη γενιά των masters και των μηδενικών σχεδόν δυσκολιών που αντιμετωπίσαμε μέχρι σήμερα θα πρέπει να τους δείξουμε ότι είμαστε πραγματικά απόγονοι τους. Ναι, αυτή η γενιά που γεννήθηκε μετά το 1974 , μέχρι τώρα δεν έζησε ιδιαίτερες δυσκολίες.
Μεγάλωσε άνετα , σε μια εύρωστη οικονομία και σε ένα κράτος σχεδόν πρότυπο που μέχρι το 2008 είχε ένα μεγάλο πλεόνασμα. Όμως σε κάθε γενιά αναλογεί – όπως φαίνεται – και μια δοκιμασία. Εμείς δεν είχαμε εμφύλιο, πόλεμο, πραξικόπημα, πείνα και «κρέας κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα». Εμάς μας έτυχε ο οικονομικός πόλεμος , οι περικοπές , οι μειώσεις μισθών και η ανεργία.
Θα λυγίσουμε; Θα ξενερώσουμε; Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε τις αντοχές μας. Το οικονομικό θαύμα του 80 δεν είχε καμία σχέση με το χρηματοπιστωτικό τομέα. Αντιθέτως αυτός ο τομέας κτίστηκε πάνω σ αυτό το οικονομικό θαύμα. Αυτή η εξίσωση μπορεί να δείχνει ότι ένα νέο οικομικό θαύμα μπορεί να ξαναγίνει. Το υπόβαθρο το έχουμε. Τον τρόπο τον ξέρουμε. Το έχουμε ξανακάνει. Πάμε ξανά στα θαύματα λοιπόν...
Υ.Γ Το τραγούδι του Μάριου Τόκα σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου «Τούτος ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια , σωπαίνει , ακούει και όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Και κάποιο βράδυ πες σαν χτες υψώνει το κεφάλι και ατράφτουνε τα μάτια του , και αστράφτει ο νους πάλι. Νάτος περνάει αλύγιστος...» ήταν από τα πιο πολυπαιγμένα στο κρατικό ραδιόφωνο του ΡΙΚ τη δεκαετία του 80. Το θυμήθηκα πάλι σήμερα. Καθόλου παράξενο. Τα λόγια των ποιητών είναι διαχρονικά γιατί είναι πάντα επίκαιρα.
Τάσος Τρύφωνος
