Πάρις Δημητριάδης
Προβάλλεται αυτή την περίοδο στους κινηματογράφους η ταινία «The Whale» κι αν πας να τη δεις, που αναμφίβολα αξίζει δαγκωτό να πας να τη δεις, θα καταλάβεις γιατί πυροδοτεί -διεθνώς- πρωτοφανές και τεράστιο ντόρο, τόσο από θεατές που πλέκουν εγκώμια και δημοσιεύουν διθυραμβικές κριτικές -κυρίως για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή ηθοποιού- όσο και από άλλους που... κράζουν την ταινία ανελέητα, κάνοντας λόγο για πρωτοφανή και εξωφρενικά προσβλητική χονδροφοβία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η νέα ταινία του Νεοϋορκέζου σκηνοθέτη Darren Aronofsky, ο οποίος μέχρι τώρα ήταν διεθνώς γνωστός από τις δημοφιλείς του ταινίες «Requiem for a Dream», (2000), «The Wrestler» (2009) και «Black Swan» (2010), αποκλείεται να περάσει από μπροστά σου και «να μην ακουμπήσει». Με τίποτα! Αντιθέτως, ανεξαρτήτως αν σ’ αρέσει ή όχι, πρόκειται για μια ταινία που θα τη δεις και θα τη θυμάσαι για πάντα και που θα κάνει να νιώσεις πολύ έντονα συναισθήματα. Φρόντισε μόνο να έχεις μαζί σου κάμποσα χαρτομάντηλα: Το πιθανότερο είναι ότι θα τα χρειαστείς.
Δείτε το τρέιλερ:
Πρωταγωνιστής στο «The Whale» είναι ο δημοφιλής ηθοποιός Brendan Frayser, ο οποίος μετά από αποχή κάνει το μεγάλο του comeback και είναι το μεγάλο φαβορί για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Στην ταινία υποδύεται τον Τσάρλι, έναν ακραία υπέρβαρο καθηγητή συγγραφής, 250 κιλών, ο οποίος διδάσκει από το σπίτι, έχοντας πάντοτε στο μάθημά του την κάμερά του κλειστή, αφού ντρέπεται να δουν οι μαθητές του το πώς είναι εμφανισιακά.
Για τον πανδύσκολο αυτό ρόλο, ο ηθοποιός έπρεπε να μεταμορφωθεί, βάζοντας δεκάδες προσθετικά -και όχι μόνο- κιλά, κι αν συγκρίνεις μια φωτογραφία του Τσάρλι με τον πανέμορφο, καλλίγραμμο μακρυμάλλη… George of the Jungle, που ήταν ο ίδιος ηθοποιός, θα τρίβεις ξανά και ξανά τα μάτια σου για να πειστείς πως πρόκειται για το ίδιο άτομο!
Δεν είναι λίγες, πάντως, οι φωνές, που λένε ότι ο Brendan Frayser πρέπει να σαρώσει στα επικείμενα Οscars, καθώς πέραν της εντυπωσιακής σωματικής του μεταμόρφωσης, η ερμηνεία του στην ταινία είναι καθηλωτική. Χωρίς να βγαίνει ποτέ από το κλειστοφοβικό, σκοτεινό και βρώμικό του σπίτι, ο ακραία παχύσαρκος, αυτοκαστροφικός και βαθιά καταθλιπτικός, Τσάρλι, καταφέρνει να σε μαγνητίσει μόνο και μόνο με τους μορφασμούς, το βλέμμα και τις εκπληκτικές του χειρονομίες.
Σημαντικό ρόλο στην ταινία έχει η βαθιά πληγωμένη, φουριόζα και μονίμως θυμωμένη έφηβη κόρη του Τσάρλι, η οποία είχε εξαφανιστεί από τη ζωή του πατέρα της στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών καθώς και μια κολλητή του φίλη, νοσοκόμα, με την οποία έμελλε να βιώσουν στο παρελθόν μια τραγωδία που υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή και πορεία τους.
Την πλοκή, που θα διαρκέσει όλες και όλες πέντε μέρες, θα συμπληρώσουν ένας τυχαίος ιεροκήρυκας που βρέθηκε στην περιοχή, η πρώην γυναίκα του Τσάρλι και οι διαδικτυακοί του μαθητές, που ποτέ δεν έχουν δει το πρόσωπο του καθηγητή τους. Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, αυτό που μοιάζει με ένα μικροσκοπικό σπίτι εξελίσσεται σε ένα ευρύ πεδίο μάχης, όπου το παρελθόν το παρόν και το αβέβαιο μέλλον συγκρούονται συνεχώς.
«Η ταινία εξερευνά τον αγώνα ενός άντρα με το αβάσταχτο βάρος της μεταμέλειας, με το καθήκον της πατρότητας και τη σκοπιμότητα της καλοσύνης. Στον πυρήνα της, η Φάλαινα είναι μία ιστορία για τη μεταμόρφωση και την υπέρβαση, την οδύσσεια εντός και εκτός του σώματος και ένα ταξίδι στα βάθη του πένθους με προορισμό την πιθανότητα της σωτηρίας».
Στη δική του κριτική της ταινίας, το ελληνικό Flix γράφει πως μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται πως η «Φάλαινα» έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες ταινίες του δημιουργού της, όπως για παράδειγμα το ότι εκτυλίσσεται ολόκληρη σε τέσσερις μόνο τοίχους αλλά και στο ότι ο πρωταγωνιστής ηθοποιός διέρχεται μιας εντυπωσιακής μεταμόρφωσης, ωστόσο αυτή τη φορά απουσιάζουν στοιχεία όπως η σαρωτική υπερβολή, η υστερική εξωστρέφεια και ο διδακτισμός.
Μια ανάγνωση που μάλλον δεν συμμερίζονται όλοι, αφού σημαντική μερίδα ανθρώπων κάνει λόγο για κατάφωρη και προσβλητική χονδροφοβία που αναπαράγει στερεότυπα προβαίνοντας και προκαλώντας επιζήμιες και προβληματικές, αδόκιμες γενικεύσεις. Ο ίδιος πάντως ο ηθοποιός, στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, δήλωσε συγκινημένος πως η ενσάρκωση ενός σοβαρά παχύσαρκου ανθρώπου τον δίδαξε πως όσοι έχουν παρόμοια σώματα είναι ασύλληπτα δυνατοί, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.
Παρόλο που βασικό ζήτημα που θίγεται στην ταινία είναι η παχυσαρκία ως ασθένεια και η εύλογη συσχέτισή της με θέματα ψυχικής υγείας, η πλοκή μπορεί να λειτουργήσει αλληγορικά και για ένα σωρό άλλες ανθρώπινες καταστάσεις, με την ταύτιση σε σημεία ή ακόμη και ολοκληρωτικά με τον πρωταγωνιστή να γίνεται σχεδόν αναπόφευκτη: Εδώ έγκειται ίσως η μεγάλη επιτυχία της ταινίας, που κατορθώνει να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα και βαθιά συγκίνηση σε φοβερά ετερόκλητο και μαζικό κοινό.
Να σημειωθεί ότι η ταινία έχει βασιστεί στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Samuel Hunter.
