Δημήτρης Λοττίδης
Είμαι πολύ χαρούμενος και πρέπει να το πω. Όχι επειδή το must και οι Ειδικές Εκδόσεις δεν αγκομαχούν όπως οι υπόλοιπες εταιρείες ούτε επειδή αγνοώ τους 80.000 ανέργους στον τόπο μας. Δεν είμαι χαρούμενος επειδή έχουμε πολιτικούς που μας αξίζουν, το αντίθετο μάλιστα. Ούτε είμαι θετικός γιατί ήρθαν «επενδύσεις» και αύριο θα αρχίσουμε να τρώμε με χρυσά κουτάλια, μάλλον μούφα μου φαίνονται όλα. Δεν είμαι, επίσης, χαρούμενος για τις οικογένειες που δεν έχουν τα βασικά προς το ζην. Αυτό το τελευταίο πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας ως κοινωνία.
Γιατί λοιπόν είμαι χαρούμενος; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με την έκρηξη στο Μαρί ο τόπος βίωσε έναν πρόεδρο και μια κυβέρνηση υπό κατάρρευση, ξεκίνησε μια πορεία προς την άβυσσο χωρίς φρένα. Φρένo θα μπορούσε να ήταν το ΑΚΕΛ, αν ήταν πιο σοβαρό και αν είχε τη δύναμη να επιβληθεί στον ανήμπορο (για να μην πω άσχετο) Πρόεδρο που μας κυβερνούσε.
Φρένο θα μπορούσε να ήταν η Βουλή, αν και αυτή ήταν σοβαρή, και όχι ένα τσίρκο που ψάχνει κόλπα για να βγει στην τηλεόραση. Φρένο θα ήταν ο ίδιος ο Αναστασιάδης αν ήταν πιο ψύχραιμος και προετοιμασμένος γι’ αυτά που νομοτελειακά θα αναλάμβανε από την 1η Μαρτίου. Φρένο θα μπορούσε να ήταν αν δεν μας κυβερνούσε μια παρέα από λαμόγια τραπεζίτες, που τα έκαναν πλακάκια με απαίδευτους ντιβέλοπερ και μεγάλους δανειζόμενους. Φρένο θα μπορούσε να ήταν ο κεντρικός τραπεζίτης, αν δεν ήταν ο Ορφανίδης, ο οποίος αποδείχθηκε τελικά ο πιο ψυχάκιας από όλους. Τελικά, δεν υπήρξε φρένο και μπήκαμε στην άβυσσο.
Δεν θα επαναλάβω αυτά που έγραψα όχι μία, αλλά πολλές φορές. Γιατί λοιπόν είμαι χαρούμενος; Γιατί ως κοινωνία δείξαμε και δείχνουμε σωφροσύνη, αντοχές και αγάπη. Σωφροσύνη να μην ανατινάξουμε τη χώρα την ώρα του πανικού, αντοχές γιατί μάθαμε να λειτουργούμε πολύ γρήγορα με λιγότερα λεφτά και αγάπη -γιατί ξεχειλίζει από παντού σε αυτούς που έχουν ανάγκη- γιατί επιστρέψαμε πίσω στα βασικά που μας κρατούν όρθιους και το ’74. Αυτά όμως τα είπαμε ξανά δεν είναι; Ναι.
Νιώθω πως τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά. Ο κατήφορος έχει σταματήσει και όποιος δεν το βλέπει αυτό θα το δει στους επόμενους μήνες. Μάλιστα, μια αχτίδα φωτός άρχισε να φαίνεται. Το Κυπριακό και οι συζητήσεις δημιουργούν την αίσθηση πως επιτέλους φύγαμε από την εσωστρέφεια του Τάσσου και την αδυναμία του Χριστόφια. Το παιχνίδι με τους Αμερικάνους και το Ισραήλ τιμωρεί τη Μέρκελ, η οποία άρχισε να μας παίρνει περισσότερο στα σοβαρά. Ο Χάρης εξελίσσεται σε terminator, οι αποκρατικοποιήσεις θα προχωρήσουν όχι για να χάσει κόσμος τη δουλειά του αλλά για να δημιουργηθούν νέες δουλειές, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Ο Νίκαρος ξεπέρασε τα λάθη που έκανε στον ΔΗΣΥ, όπου άφηνε να τον περιτριγυρίζουν άσχετοι, και οφείλουμε ένα respect τόσο στον ίδιο όσο και στην ομάδα που δημιούργησε (Κασουλίδης, Στυλιανίδης, Γεωργιάδης, Πετρίδης, Χριστοδουλίδης, Βίκτωρας).
Επίσης, επιτέλους σταμάτησε ο Νίκαρος τις γελοίες κοκορομαχίες με τον Δημητριάδη. Ψώνια σε καίριες θέσεις ακόμα υπάρχουν, όπως και άχρηστοι, αλλά τα λαμόγια έχουν κρυφτεί, μιας και για να γαλέψεις πρέπει να υπάρχει γάλα.
Όχι, δεν έγινα γλυφτρόνι του Αναστασιάδη, και όποιοι με παρακολουθούν γνωρίζουν πως λίγοι διαχρονικά είχαν αντιπαραθέσεις μαζί του όπως εγώ. Το σωστό και το καλό όμως πρέπει να λέγονται.
Όμως δεν είμαι χαρούμενος για τις κλισέ πιο πάνω θετικές σκέψεις. Είμαι χαρούμενος και δεν θα σταματήσω να το κρύβω, επειδή η σταθερότητα που δημιουργείται πιο γρήγορα από ό,τι περιμέναμε ευνοεί τις συνθήκες να ασχοληθούμε μετά από καιρό με τα σοβαρά της ζωής. Αυτά είναι πώς να φτιάξουμε καλύτερο το περιοδικό μας, πώς να φέρουμε νέα εξώφυλλα, πώς να έχουμε διαβαστερά κείμενα, πώς να γράψουμε καλύτερες ιστορίες. Είμαι χαρούμενος, επίσης, επειδή άρχισα να βλέπω ανθρώπους να χαμογελούνε, να ερωτεύονται, να κουτσομπολεύουν, να ψωνίζουν ρούχα, να αγοράζουν καλλυντικά. Οι συζητήσεις πλέον δεν είναι «πόσο κουρεύτηκες» αλλά πόσο «θα μεγαλώσεις το στήθος» και ποιος νέος πλαστικός ήρθε στην πόλη. Το talk of the town δεν είναι τι είπαν οι ειδήσεις αλλά τι νέο μαγαζί άνοιξε στην Ονασαγόρου και τι έγραψε η Kate στο Beautiful People. Όλα τα πιο πάνω δείχνουν μια υγεία, ότι αρχίσαμε να ασχολούμαστε με τη ζωή μας και όχι με την επιβίωση.
Θα μου πείτε, δηλαδή, πάλι θα αρχίσουμε με τις ίδιες και τα ίδια; Όχι, γιατί εν τω μεταξύ ενώ εμείς ασχολούμασταν με την πτώχευση, ήρθαν το Instagram και το Viber και δημιουργούν νέες προοπτικές σοβαρών ενασχολιών τόσο για μας στα Μέσα όσο και για σας τις αναγνώστριες.
Γι’ αυτό είμαι χαρούμενος. Με αδικείτε;
