Δημήτρης Λοττίδης
Το κύριο ζήτημα των εκλογών, που ευτυχώς μας τελείωσαν, ήταν οι «30.000» άνεργοι. Δυστυχώς, για όλους τους επιχειρηματίες και όσους βάζουν την καμπούρα τους κάτω από την τράπεζα για να φτιάξουν εταιρείες και να δώσουν δουλειές, η ανεργία δεν είναι τόσο ψηλά. Αν ήταν τόσο ψηλά και ακόμη παραπάνω, θα συνέβαιναν τα ακόλουθα: Κύπριοι θα πήγαιναν να δουλέψουν γκαρσόνια, Κύπριες θα δέχονταν να γίνουν τηλεφωνήτριες, Κύπριοι θα γίνονταν delivery boys, Κύπριοι θα ήταν στα ταμεία των supermarkets και στους φούρνους, Κύπριοι θα άνοιγαν ταβερνάκια, θα γινόντουσαν μπογιατζήδες και υδραυλικοί. Όσοι βέβαια δεν έχουν δουλεία, αλλά δεν πάνε να παραδώσουν πίτσες, προφανώς, κάποιος τους συντηρεί τον εγωισμό, όσοι παραδίνουν όμως πίτσες, ενώ σπούδασαν λογιστικά, respect.
Οι πιο κακομαθημένοι όμως άνεργοι είστε εσείς αγαπούλες μου, οι όμορφες κοπελίτσες 20-30 ετών. Παίζετε τον μπαμπάκα στα δάκτυλα των χεριών σας και προσαρμόζετε όλο το παζάρι στο μέγεθος του σλιπ σας. Εξηγώ: Ένας πατέρας που έχει κόρη 23 χρόνων είναι συνήθως γύρω στα 50, στην πιο παραγωγική του ηλικία και έχει μάθει να δουλεύει σαν σκυλί για να μην στερηθούν το παραμικρό στο σπίτι. Όταν λέμε να στερηθούν, δεν εννοούμε βέβαια το γάλα και το ψωμί. Στέρηση στο σπίτι για τον Κύπριο μέχρι σήμερα σημαίνει να μην έχει η κόρη μια LV για να σουλατσάρει μαζί της στα cafe, σημαίνει και να μην έχει εξοχικό, να μην έχει πισίνα στο σπίτι του, να μην έχει αλλάξει το αυτοκίνητό του εδώ και πέντε χρόνια. Στέρηση, επίσης, είναι να θέλει η γυναίκα του να πάει να φτιάξει το στήθος της και να μην έχει λεφτά (ενώ η γειτόνισσα το έκανε) και να μην πανε όλοι μαζί μία βδομάδα με τη Louis σε ξενοδοχείο στο Ιόνιο. Στέρηση σημαίνει να θέλει η κορού mini cooper και ο παπάς να της αγοράζει Suzuki μεταχειρισμένο.
Επανέρχομαι. Όταν η κορού ψάξει για δουλειά μετά τις σπουδές στο πανεπιστήμιο ή κολέγιο στην Κύπρο, όπου τελείωσε γραμματειακά και της προτείνει μία επιχείρηση τον βασικό μισθό (900 ευρώ) θα έρθει ο μπαμπάκας και θα της πει «κόρη μου κάτσε να στα δίνω εγώ, μέχρι να βρεις κάτι που να σου αρέσει». Τούτο ειπείν τι σημαίνει; Η κορού να πηγαίνει δουλειά στις 8.30, να σχολάνει στις 13.00, να έχει μισθό 1.500 ευρώ και να μην πολυκουράζεται. Παλιά έπαιζαν κάτι τέτοια σενάρια, όταν η κορού ήταν ομορφούλα και ο μάστρος ήθελε μία ωραία γλάστρα στο γραφείο να την «ποτίζει» με 1.500 ευρώ. Σήμερα τα 1.500 ευρώ έχουν άλλη αξία, έχουν βασικά την αξία που είχαν σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, εκτός της Κύπρου. Είναι δηλαδή ένας πολύ καλός μισθός. Βεβαίως, υπάρχει και το άλλο σενάριο. Να δίνεις 1.500 ευρώ σε μία καλή υπάλληλο 30 ετών και να σου απαντά «εγώ έκαμα δάνειο 250.000 ευρώ για να πιάσω σπίτι (με πισίνα) και δεν βγαίνω με κάτω από 2.500!».Εκεί παλιά κτυπούσες το κεφάλι στον τοίχο, ενώ σήμερα απλώς λες να έρθει η επόμενη Καλαμαρού μέσα.
Τα χέρια ψηλά, επίσης, τα σηκώνεις και με κάποιους μεγαλοπαραγωγούς της αγοράς, οι οποίοι στα σαλόνια της Λευκωσίας και απολαμβάνοντας το cabernet τους με ένα Hoyo de Monterrey αναλύουν με στόμφο πόσο χάλια πάει η αγορά και το «παζάρι», ρίχνοντας και 2-3 (κλασικά και γνωστά) ονόματα επιχειρηματιών που «δεν πληρώνουν» ή που «θα βαρέσουν κανόνια». Για αυτές τις περιπτώσεις πιο κάτω είναι ο οδηγός ερωτήσεων για να μάθετε την αλήθεια (με τη βοήθεια του cabernet πάντα).
Ρωτάτε: Το 2008 ήταν όντως η καλύτερή σας χρονιά στην αγορά; Θα σας απαντήσει σίγουρα και με χαμόγελο, αναπολώντας: «Τέτοια χρονιά δεν θα ξαναδούμε».
Ερώτηση Νο 2: Το 2009 πόσο πιο κάτω ήταν από το 2008; Θα σας απαντήσει με περηφάνια πως το 2009 ήταν το ίδιο με το 2008, παίρνοντας το ύφος το κακόμοιρο στο τέλος λέγοντας πως «δεν είχαμε όμως αύξηση».
Ερώτηση Νο 3: Το 2010 πόσο κάτω ήσασταν από το 2009; Θα πάρει μία μεγάλη αναπνοή, ξεφυσώντας δακτυλίδια από το Hoyo και θα σας απαντήσει με δραματικό τόνο πως είχε μείωση τζίρου 5%! Όταν πάρετε την απάντηση τον τελειώνετε τον τύπο με το αυτονόητο: Όταν κατέρρεε το σύμπαν στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, η κυπριακή κατανάλωση έπεσε κατά 5% σε δύο χρόνια, οι μεγαλοπαραγωγοί που θα έπρεπε να στηρίξουν με τη ψυχολογία τους την αγορά είναι οι πρώτοι που διογκώνουν το πρόβλημα. Συμπέρασμα: Όποιος σας μιλά για κρίση και καταστροφή, στείλτε τον ένα ταξίδι στην Αθήνα να δουν τι σημαίνει ύφεση. Όλα τα πιο πάνω βέβαια δεν αφορούν τους τομείς των αυτοκινήτων και της οικοδομής, στους οποίους όμως και εκεί υπάρχουν εξηγήσεις.
Βέβαια το πιο παλαβό είναι να ακούς δημόσιους υπάλληλους να μιλούν για κρίση! Ναι, ναι! Δεν σας έχει τύχει; Εσείς αγαπούλες δημόσιοι υπάλληλοι δεν σας ξέφυγε ποτέ αυτή η βρισιά για να είστε και εσείς trendy, μιας και είναι trendy να μιλάμε όλοι για κρίση; Κρίση ΘΑ έχουμε αν ο Σταυράκης συνεχίσει να δανείζεται για να πληρώνει αυξήσεις στον Χατζηπέτρου, κρίση ΘΑ είχαμε αν δεν γινόταν το έλα να δεις φέτος με τους τουρίστες.
Βέβαια, υπάρχει το φρούτο του ΑΚΕΛ, που θέλει να φορολογήσουμε τον «πλούτο». Εδώ τα πράγματα είναι cool. Είδατε ποτέ κάποιον να φορολογεί τον εαυτό του; Δηλαδή θα έρθει ο Άντρος και ο Κατσουρίδης να φορολογήσουν τον Όμιλο Λαϊκού ή τον Κυρ Μίλτη; Αφού αυτοί μαζεύουν εδώ και οκτώ χρόνια τον πλούτο, τώρα που θα τρέχουν οι αγωγοί δολάρια θα έρθουν να φορολογήσουν τον εαυτό τους; Μην τρελαθούμε.
Ίσως είναι στο DNA επιβίωσής μας το κλαψούρισμα και η έγνοια μας για τα οικονομικά. Ίσως αυτό μας διαφοροποιεί από τους ομοεθνείς μας στην Ελλάδα, όπου έχουν ήδη πτωχεύσει και συνεχίζουν οι περισσότεροι να ζουν λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Ίσως η συγκυρία να μας βγει τελικά (πάλιν) αφού όλο και περισσότεροι φιλότιμοι άνεργοι εξ Ελλάδος αδερφοί θα μετοικήσουν στη νήσο των Αγίων και των μπούκικων, ψάχνοντας τη γη της επαγγελίας. Ίσως έτσι πιάσουμε λίγο από τα καλά του DNA τους, την ευγένεια ως γκαρσόνια, την αισθητική ως μαγαζάτορες, το καλό φαγητό ως ταβερνιάρηδες, τη σωστή ομιλία της γλώσσας, την ορθή γραφή, τη γνήσια χωριάτικη σαλάτα, το ερωτικό βρισίδι τους. Είναι και αυτό μία ευκαιρία που ίσως μας βγει σε καλό, μιας και έχουμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Έτσι, ο μπαμπάς θα συνεχίσει να δίνει τα χίλια ευρώ για να μην δουλεύει η κόρη του πωλήτρια και αυτή θα ερωτεύεται τους γλυκούς καλαμαράδες που κατέβηκαν για δουλειά.
Και ζήσαμε όλοι καλά και οι τραπεζίτες καλύτερα.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
