ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Ο εύκολος δρόμος της αφίσας

Δημήτρης Λοττίδης

Δημήτρης Λοττίδης

Τον τελευταίο μήνα ταξίδεψα πολύ με το αυτοκίνητο εντός Κύπρου. Από την Πόλη Χρυσοχούς μέχρι τον Πρωταρά, ένα είναι το μήνυμα που παίρνεις από τους δρόμους: Τα ιδιωτικά πανεπιστήμιά μας έχουν πολύ δρόμο μέχρι να γίνουν «πανεπιστήμια». Ως άνθρωπος που πήγε τρία σχολεία στο εξωτερικό, όχι πολύ σπουδαία η αλήθεια, μόνο προβληματισμό μου δημιουργεί η εικόνα της αφισορρύπανσης (όλων) των κυπριακών πανεπιστημίων από άκρη σε άκρη της Κύπρου, σε πόλεις και χωριά. Μόνο από το αντιαισθητικό στοιχείο των κλισέ διαφημίσεων (τα ίδια μοτίβα εδώ και δεκαετίες), των ομοιόμορφων χρωμάτων και προσεγγίσεων, την απόγνωσή τους να ξοδέψουν για να φτιάξουν περιτύλιγμα, που κανείς πρύτανης, CEO, μάρκετινγκ μάνατζερ δεν σκέφτηκε να πορευτεί έναν πιο ποιοτικό δρόμο επικοινωνίας, μόνο από αυτά εγώ δεν θα έστελνα τα παιδιά μου σε κυπριακά ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Αυτοί δεν το βλέπουν; Τους αρέσει το τσίρκο που δημιούργησαν στους δρόμους, το χαίρονται οι καθηγητές επικοινωνίας τους, οι οποίοι φαντάζομαι ότι αποφασίζουν και για το μάρκετινγκ; Πού το έχουν ξαναδεί αυτό το φαινόμενο του πανεπιστημιακού διαφημιστικού καβγά, σε ποια χώρα του κόσμου; Στο Λονδίνο; Στη Νέα Υόρκη; Στο Παρίσι; Πλακώνεται η Οξφόρδη με το Κέιμπριτζ για το ποιος θα βάλει περισσότερες αφίσες στους δρόμους, το Στάνφορτ διαγωνίζεται με το MIT για το ποιος θα γράψει πιο «Mar tin Luther King» διαφημίσεις που μιλούν για τον άνθρωπο και τα όνειρά του σε μοτίβο «I have a dream»; Θα αποφύγω τον μεγάλο πειρασμό να ξεφτιλίσω συγκεκριμένες διαφημίσεις πανεπιστημίων και να ξεφλουδίσω την ουσία της έλλειψης επικοινωνιακής στρατηγικής, γιατί δεν είναι αυτός ο λόγος του κειμένου. Ο σκοπός που το γράφω είναι μπας και ευαισθητοποιηθεί κάποιος από τα πανεπιστήμια αυτά και δει τη ζωή του αλλιώς, μεταφέροντας τα εκατομμύρια που ξοδεύει σε αφίσες και βαρύγδουπα σποτάκια σε έρευνα για εφαρμοσμένη επικοινωνία, τεχνολογική ανάπτυξη και επιμόρφωση των νέων για τις πραγματικές ανάγκες γνώσης του τόπου. Μπορεί κάποτε αντί να ξοδεύουν από ένα εκατομμύριο σε αφίσες και τηλεόραση, να το δίνουν δωρεά στα λύκεια για δημιουργία ερευνητικών προγραμμάτων ανακυκλώσιμης ενέργειας, βιοκαλλιέργειας, ή για τη δημιουργία της ημέρας μαθημάτων γραψίματος κώδικα. Όπως δηλαδή ξοδεύει τα λεφτά του μάρκετίνγκ του το Κέιμπριτζ (@codingweek, nationalcodingweek.com), όπου απόφοιτοί του θα διδάξουν στις 21 Σεπτεμβρίου σε όλο το ΗΒ πώς να γράφει κώδικα. Επενδύοντας, δηλαδή, τα λεφτά της επικοινωνίας στο παρόν και το μέλλον της εκπαίδευσης.

Πάντα όμως το πρόβλημά μας ως χώρα και κοινωνία ήταν η επιφάνεια και η έλλειψη βαθιάς γνώσης και επιλογής τρίτων δρόμων πέραν των τετριμμένων. Αφίσες βάζαμε το 2000 ως πανεπιστήμια, αφίσες βάζουμε και ακόμα περισσότερες το 2015! Αυτά ξέρουμε, αυτά εμπιστευόμαστε κύριοι πρύτανεις και μέτοχοι των πανεπιστημίων.

Η παιδεία δεν μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε επιχείρηση που σκοπό έχει να βγάλει απλά κέρδος, η παιδεία μας έχει στρατηγικό ρόλο και τοποθέτηση στις επόμενες γενιές και την προσπάθεια μετατροπής μας από μια αδιάφορη χώρα που ξεπλένει τα χρήματα Ρώσων, Άγγλων και Πορτογάλλων, σε χώρα παραγωγής ιδεών και ανθρώπων που προσφέρουν στην ανθρωπότητα και τον τόπο τους. Αυτό τον ρόλο φοβάμαι πως δεν τον έχουμε αντιληφθεί στα βολεμένα μας ιδρύματα, τα οποία φαντάζουν ως σφραγισμένα παλάτια από την πραγματική κοινωνία και τον έξω κόσμο. Είμαι άδικος και απόλυτος; Δεν νομίζω. Σκεφτείτε μόνο αν ένα από τα εν λόγω πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια δεν ξόδευε τα λεφτά του στις αφίσες και τις τηλεοπτικές διαφημίσεις και τα έριχνε σ’ ένα συγκεκριμένο τμήμα του αναβαθμίζοντάς το σε επίπεδο world class στα top 100 του κόσμου. Σκεφτείτε την εθνική υπεραξία στη χώρα, στην αξία εικόνας σε όλο το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, σκεφτείτε τα παραδείγματα που θα είχαν δημιουργηθεί στην υπόλοιπη κυπριακή παιδεία. Αυτή όμως η στρατηγική είναι επίπονη, δύσκολη και θέλει σθένος. Δεν είναι ο εύκολος δρόμος της αφίσας, κι αυτό είναι το πρόβλημα.

Η επιλογή του δύσκολου δρόμου που προνοεί όραμα, προσήλωση και δημιουργικότητα είναι παντού το ζητούμενο σήμερα και θα συνεχίσουμε να τον δείχνουμε έστω κι αν κάποιοι θιχτούν και μουρμουρίσουν. Γιατί αν δεν ξεκινήσουμε μερικοί να δείχνουμε και τις άλλες επιλογές, ο εύκολος δρόμος θα παραμείνει ως ο μόνος.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

must έποψη: Τελευταία Ενημέρωση

Gossip Girls 2.0

Gossip Girls 2.0

Όταν οι λεγεώνα των troll γίνεται η νέα κατίνα της γειτονιάς
Δημήτρης Λοττίδης
 |  MUST ΕΠΟΨΗ
Αγιανάπα Α'

Αγιανάπα Α'

Όπου και να γυρίσεις, όπου και να μιλήσεις, η Κύπρος σε πληγώνει
Δημήτρης Λοττίδης
 |  MUST ΕΠΟΨΗ
X