ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Μια πονεμένη ιστορία

Δημήτρης Λοττίδης

Δημήτρης Λοττίδης

Για τις Κυπριακές Αερογραμμές, τα χάλια τους και την ανάγκη να κλείσουν, ήμουν από τους λίγους που έγραψαν χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Γιατί, όπως και για άλλους τομείς της χώρας μας, η εταιρεία ήταν ένα μελίσσι ρουσφετιών, ίντριγκας και αναποτελεσματικότητας, μία τρύπα όπου ρίχναμε λεφτά χωρίς να υπάρχει πάτος. Όπως είχα προβλέψει τότε, η απουσία των δρομολόγιων της Cyprus Airways δεν έγινε ποτέ αισθητή, μιας και νέες εταιρείες μπήκαν και κάλυψαν το κενό, με καλύτερο μάλιστα τρόπο. Όμως (γιατί πάντα υπάρχει ένα όμως), αυτό που συμβαίνει σήμερα από κάποιες συγκεκριμένες αεροπορικές εταιρείες είναι πέραν της λογικής. Τις προάλλες, για παράδειγμα, έπρεπε να ταξιδέψω επειγόντως στην Αθήνα για μια δουλειά. Ψάχνοντας για εισιτήριο, οι επιλογές μου ήταν δύο: Η Blue Air με λίγα περισσότερα από διακόσια ευρώ και η Aegean με λίγα περισσότερα από… τετρακόσια ευρώ! Ναι, ναι καλά διαβάσατε, στην οικονομική θέση της Aegean ζητούσαν τετρακόσια ευρώ για ταξίδι στην Αθήνα. Προσωπικά πήγαινα για δουλειά, άρα πλήρωσε κάποια εταιρεία, σκεφτείτε όμως έναν απλό άνθρωπο που θα του τύχαινε ένα πρόβλημα υγείας και θα έπρεπε να ταξιδέψει αμέσως χωρίς να κλείσει το εισιτήριο τρεις μήνες πριν για να πάρει τα φτηνά-κράχτες-άλλοθι εισιτήρια.
Σκεφτείτε έναν από τους πολλούς Αθηναίους που βρήκαν εδώ δουλειά και του έτυχε ένα επείγον οικογενειακό πρόβλημα. Σκεφτείτε μια εταιρεία που θέλει να επενδύσει στην Αθήνα και πρέπει τα στελέχη της να πηγαινοέρχονται ενάμιση ώρα ταξίδι κάθε βδομάδα, όπως δηλαδή χιλιάδες ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν δραστηριότητες εντός Ευρώπης, και για το αντίστοιχο ταξίδι, π.χ. Φρανκφούρτη-Βαρκελώνη, πληρώνουν εκατό ευρώ.
Αυτό που με πληγώνει με την Aegean είναι πως περίμενα περισσότερη ευθύνη και στρατηγική ευαισθησία από μια ιδιωτική εταιρεία κυπριακών, μάλιστα, συμφερόντων. Αυτό που βλέπω με την Blue Air είναι πως πρέπει να αποφασίσει αν είναι χαμηλού κόστους εταιρεία και να ρίξει κι άλλο τις τιμές της, ή είναι κανονική mainstream που πρέπει να βελτιώσει (λίγο) το σέρβις και το image της. Αυτό που περιμένω είναι πότε θα μπει στο παιχνίδι η Ryan Air με πτήσεις από Λάρνακα προς Αθήνα, για να μπουν και τα πράγματα στη θέση τους.
Από την άλλη, αυτό που περίμενα από την κυβέρνηση Αναστασιάδη είναι πως, επιτέλους, θα αναγνώριζε το αυτονόητο: Είμαστε ένα νησί όπου ο κόσμος δεν έχει άλλες επιλογές για να ταξιδέψει, άρα οφείλει ως κράτος να εξασφαλίσει πολλές και φτηνές επιλογές, αλλά και να ελέγχει την αισχροκέρδεια των αεροπορικών εταιρειών. Θα μου πείτε, έχουμε ελεύθερη οικονομία, δεν το επιτρέπει η ΕΕ και άλλες μπούρδες. Είμαι σίγουρος πως αν η Κύπρος πήγαινε και ζητούσε εξαιρέσεις σε αυτό το θέμα ως χώρα-νησί στην άκρη της Ευρώπης, θα την έπαιρνε. Όπως παίρνουν οι Πορτογάλοι για τις σαρδέλες και οι Σουηδοί για την ξυλεία. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος: Θέλουμε φτηνές και πολλές επιλογές για ταξίδια προς Αθήνα, που είναι η φυσική προέκταση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του κράτους μας.
Αυτό που επίσης με εκνευρίζει με την Aegean είναι πως μετέχει και κερδοφορεί στο ολιγοπώλιο Αθήνας-Λάρνακας, αλλά δεν επιστρέφει, απ’ ό,τι γνωρίζω, ούτε ένα ευρώ στην κυπριακή κοινωνία με πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης. Προφανώς, οι ευαισθησίες της εταιρείας εξαντλούνται στις δημόσιες σχέσεις που αναπτύσσουν οι (Κύπριοι) μέτοχοί της με το Προεδρικό μας Μέγαρο. Αυτό είναι ένα πολύ κακό σημάδι για το μέλλον.
Η κρίση σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας «έβαλε μυαλό», πολλές στρεβλώσεις έχουν διορθωθεί ή διορθώνονται καθημερινά και η χώρα, ας είμαστε ειλικρινείς, βαδίζει σιγά, αλλά σταθερά, προς το καλύτερο. Κάποιοι, όμως, πέραν των αεροπορικών εταιρειών, δεν βάζουν νερό στο κρασί της απληστίας και της υπερβολής. Ας πάρουμε τα ξενοδοχεία της Λευκωσίας. Η πρωτεύουσα της Κύπρου είναι ίσως η μοναδική στην Ευρώπη με τόσο λίγα ξενοδοχεία για να φιλοξενεί τους επισκέπτες της. Αυτό δεν γίνεται χωρίς λόγο, μιας και οι επισκέπτες στη Λευκωσία είναι κάτι aliens που έρχονται αλλά δεν ξέρουν γιατί έρχονται, μιας και δεν υπάρχει αξιοθέατο να δουν ή διασκέδαση να απολαύσουν. Άρα, βασικά είναι λιγοστοί επιχειρηματικοί επισκέπτες και Αθηναίοι καλλιτέχνες που βγάζουν τα προς το ζην στην Κύπρο.
Πρόσφατα, στη διοργάνωση των μουσικών βραβείων Cytamobile Vodafone Mad Music Awards, The Concert, χρειαστήκαμε ενενήντα (!) διαμονές στη Λευκωσία. Το Hilton Park απάντησε πως όση και να είναι η ποσότητα διαμονής δεν πέφτει η τιμή κάτω από εκατό είκοσι ευρώ από την αρχική που είναι… διακόσια ευρώ. Και σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και των αεροπορικών εταιρειών, συναντούμε κλασικές
συμπεριφορές ολιγοπωλίων, όπου το (τετράστερο) Hilton Park, ένα μέτριο ξενοδοχείο ενοικιασμένο από την Αρχιεπισκοπή, ζητά διακόσια ευρώ το βράδυ διαμονή τον Οκτώβριο, την περίοδο δηλαδή που δεν κινείται κουνούπι. Όσα δηλαδή ζητά το Opera Intercontinental στο Παρίσι, ένα από τα πλέον πολυτελή ξενοδοχεία στον κόσμο, με το κτήριο-παλάτι να χρονολογείται στην εποχή του Ναπολέοντα.
Η λύση και εδώ είναι μία: Να δοθούν άδειες νέων ξενοδοχείων στην πρωτεύουσα, να σπάσουν τα ολιγοπώλια, να αναγκαστούν οι κύριοι να ρίξουν κόστα και να ανεβάσουν επίπεδο με χαμηλότερες τιμές. Και πάλι όμως θα περιμένουμε το νέο που θα είναι φρέσκο και ωραίο.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

must έποψη: Τελευταία Ενημέρωση

Gossip Girls 2.0

Gossip Girls 2.0

Όταν οι λεγεώνα των troll γίνεται η νέα κατίνα της γειτονιάς
Δημήτρης Λοττίδης
 |  MUST ΕΠΟΨΗ
Αγιανάπα Α'

Αγιανάπα Α'

Όπου και να γυρίσεις, όπου και να μιλήσεις, η Κύπρος σε πληγώνει
Δημήτρης Λοττίδης
 |  MUST ΕΠΟΨΗ
X