Μεσάνυχτα και κάτι

Τελικά λεφτά υπάρχουν; Ή τα φάγαμε όλα στα μπουζούκια και στις πισίνες; Οι Ρώσοι έφυγαν ή είναι εδώ και ξοδεύουν τα ευρώ με τον κουβά; Οι Αθηναίοι έρχονται και αυξάνονται ή δεν τους θέλουμε και τους δίνουμε τα παπούτσια στο χέρι; Νιώθετε ως το κέντρο του κόσμου ή είναι η ιδέα μου; Κι αυτή η μόδα; Φέτος της ήρθε να φορέσει στρας, λαμπερά και φωναχτά χρώματα; Και η αισθητική; Αν αρχίσεις τις θεραπείες και τα bottox, μπορείς να τα σταματήσεις λόγω κρίσης ή θα «κρεμάσεις» χωρίς επιστροφή;

Ok, από τη φύση μου είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, κάποτε υπερ-αισιόδοξος. Γιατί, όμως, τώρα να είμαι τέτοιος, σαν το χαζό παιδί χαρά γεμάτο; Γιατί τα πρωινά χαμογελώ έχει λίγες μέρες, περισσότερο από ποτέ; Ίσως επειδή τα έχω παίξει από την πολλή δουλειά και τα excel σε αριθμούς που δεν «βγαίνουν»; Καταρχάς, έχω καταντήσει, όπως πιστεύω και οι περισσότεροί μας, όπως τους στρατιώτες που μετράνε μέρες να απολυθούν. Μετράμε όλοι μέρες για να περάσει το κακό που μας συμβαίνει, μετράμε μέρες για να φύγει μια ομολογουμένως κακή διακυβέρνηση, μετράμε μέρες για να «καθίσει» η σκόνη να δούμε καθαρά το τοπίο. Είμαι δε αισιόδοξος και ειδικά για τη δουλειά που κάνω, είμαι όμως αισιόδοξος και για το μέλλον μας ως κοινωνία και ως χώρα. Πρώτα απ’ όλα είμαι αισιόδοξος γιατί πιάσαμε πάτο. Αυτό σημαίνει πως βρήκαμε το χώμα, πατάμε και ξέρουμε πως (μάλλον) δεν έχει να πέσουμε άλλο.

Γνωρίζω πως πολλές οικογένειες περνούν δύσκολα, βλέπω σε πολλά πρόσωπα την απορία και την απόγνωση. Όμως αποφύγαμε φαίνεται τα χειρότερα κι αυτό είναι μια μεγάλη νίκη. Την ίδια ώρα βλέπω, δυστυχώς, και ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται στο συννεφάκι τους και πιστεύουν πως αυτό που συμβαίνει δεν τους αγγίζει. Είναι το κλασικό παράδειγμα του Κύπριου και της Κύπριας που έχουν το φαινόμενο του «τρίτου προσώπου», δηλαδή η καταστροφή θα πλήξει το γείτονά μου αλλά όχι εμένα. Αυτοί θα είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Δεν θα καταλάβουν πότε και πώς βρέθηκαν στο δρόμο. Τους αξίζει όμως;

Επίσης, είμαι αισιόδοξος γιατί τα περισσότερα νέα παιδιά πατούν γερά στα πόδια τους, στηρίζουν και στηρίζονται. Οι χαμογελαστές φατσούλες υπάρχουν και θα πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα. Ναι έχουμε ανεργία, ναι μας μείωσαν 20% από το εισόδημά μας, κάποιους και 30%, αλλά όσο έχουμε την υγεία και τη χαρά δίπλα μας θα προχωρούμε. Βλέπω το 2013 μπροστά μου θετικά, γιατί μάθαμε να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις αυτές.

Ωστόσο, κάποιες φούσκες πρέπει να σπάσουν για να ανοίξει ο δρόμος και να φανεί όλο το τοπίο. Πρώτα απ’ όλα κάποια σουπερμάρκετ πρέπει να κλείσουν ή να μαζευτούν αλλά και να ρίξουν τιμές, καταστήματα που πουλούν τα ρούχα πέντε φορές πάνω από όσο τα αγοράζουν στα flea markets του Λονδίνου έχουν πάρει ήδη το μάθημά τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν partime το πρωί για να ανοίγουν full time περίπτερα και καταστήματα, πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν από τη ζωή.

Οι γιατροί που χρεώνουν το βήξιμο και τα νοσοκομεία που προσφέρουν υπηρεσίες καταγωγίου σε τιμές Meridien Spa, θα πρέπει να κλείσουν. Οι κομμωτές που χρεώνουν €200 το κόψιμο ψάχνουν πελάτες. Οι οικοδόμοι που έγιναν developers κατέβηκαν (ως οικοδόμοι, όχι ως developers) για απεργία. Το πάρτι γενικά τελείωσε και το επόμενο ξεφάντωμα θα είναι πολύ διαφορετικό. Και οι άνεργοι; Μα αυτοί πρέπει να δουν τον εαυτό τους από άλλη σκοπιά. Η μαγική λέξη λέγεται «startup». Δηλαδή, κάνω μια ιδέα μου πράξη, παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου, δουλεύω με λίγο κεφάλαιο και χωρίς ωράρια, μέχρι να πέσω ξερός και το γουστάρω. Αυτός είναι ο τρόπος να βγούμε από αυτό το χάλι. Νέες ιδέες, χαμηλά κόστα, ρίσκο, άγνοια κίνδυνου και προσοχή στη λεπτομέρεια. Θα πέσεις, αλλά θα ξανασηκωθείς και κάποτε θα νικήσεις.
Το πλέον σοβαρό από τα μέτρα της Τρόικας είναι το γεγονός πως φτιάχνουν το προφίλ κακού εργοδότη για τη δημόσια διοίκηση. Με λίγα λόγια, θα σταματήσουν τα καλύτερα μυαλά να θέλουν να αράξουν στα γραφεία του δημοσίου επειδή προσβλέπουν σε μια ζωή με εφάπαξ, ΑΤΑ, ωράριο μέχρι τις 14:30 και άγιος ο θεός. Τα ταλέντα και τα μυαλά του τόπου μ’ αυτό το τρόπο σπρώχνονται στη σωστή τους εκμετάλλευση, στη δημιουργία αλλά και το lifestyle του έξω κόσμου. Μ’ αυτό τον τρόπο θα ξεχωρίσουν και τα ξερά από τα χλωρά και στο δημόσιο θα πιεστούν να δουλέψουν - αυτοί τα «κνίζουν» χωρίς τελειωμό. Σε πέντε χρόνια προβλέπω πως ο ιδιωτικός τομέας θα δίνει υψηλότερους μισθούς και ωφελήματα από τον δημόσιο, και οι περιπτεράδες θα είναι πρώην άνεργοι και όχι νυν υπάλληλοι του κτηματολογίου.  

Κάποιοι, και με το δίκιο τους ίσως, καταθέτουν την απορία στη σελίδα facebook του must (facebook/mustmagazinecy) γιατί κάνουμε φέτος μέσα σ’ αυτή τη «μιζέρια» τις «περικοπές» και την «κατάθλιψη» τα Gliss Style Awards. Καταρχάς, πιστεύω πως δεν υπάρχει μιζέρια, υπήρξε μεγάλη αβεβαιότητα που σκότωσε την ψυχολογία όλων και αν υπάρχει μιζέρια ή όχι, την απάντηση τη βρίσκει κάποιος αν βγει από το σπίτι του μεσάνυχτα και κάτι. Ειδικά, όμως, φέτος είναι ακόμη πιο σημαντική η ύπαρξη ενός πάρτι για το στυλ. Ειδικά φέτος ο κόσμος το έχει περισσότερη ανάγκη, ειδικά φέτος η αγορά το έχει περισσότερη ανάγκη, ειδικά φέτος εμείς τα περιοδικά το έχουμε περισσότερη ανάγκη. Η ομορφιά, το στυλ, η θετική ενέργεια, το σεξαπίλ τέτοιο καιρό έχουν μεγαλύτερη αξία, που τα όμορφα πάρτι σπανίζουν και παίρνουν επιτέλους τις διαστάσεις που πάντα θα έπρεπε να έχουν. Ειδικά φέτος, με την παγκόσμια ανασφάλεια να επιστρέφει, η μόδα δίνει θετική ενέργεια γιατί οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο το έχουν ανάγκη. Το πλέον σημαντικό, που εσείς οι αναγνώστριες του must, με βάση τη φετινή σας ανταπόκριση, φαίνεται πως το θέλετε περισσότερο από ποτέ. Να χαμογελάτε και να τα αφήσετε όλα στην άκρη, γιατί πάνω απ’ όλα το στυλ και η ομορφιά εκπέμπουν υγειά. Το πολύτιμο αγαθό και ακόμη περισσότερο πολύτιμο αυτή τη στιγμή.

Δημήτρης Λοττιδης

demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides