Δημήτρης Λοττίδης
Ο τίτλος δεν μου ανήκει, είναι παρμένος από τη στήλη του Αντώνη Πανούτσου στη Sportday, του οποίου διατελώ θαυμαστής και αναγνώστης ως προς τη φιλοσοφική διάθεση πραγμάτευσης όλων των θεμάτων συζήτησης, αλλά και για το μέγεθος σε όγκο των άχρηστων ειδήσεων που έχει συσσωρεύσει στο hard disc του σώματός του, τις οποίες ανασύρει κατά το δοκούν στα κείμενα και στην καθημερινότητά του.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους (μαζόχες) συνοδοιπόρους της στήλης που την διαβάζουν αυτή την εποχή, με ανέχονται να μιλώ (boring) περί πολιτικής και τους αρέσει που, πηγαίνοντας ενάντια στο ρεύμα, αισιοδοξώ. Γράφω το κείμενο τη Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου, μια μέρα δηλαδή μετά τη νίκη Αναστασιάδη στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, σε μια χώρα στην οποία επικρατεί ευφορία όχι τόσο επειδή αναλαμβάνει ο Νίκος Αναστασιάδης το τιμόνι του Προεδρικού, αλλά πρωτίστως επειδή φεύγει από το τιμόνι ο (ανεκδιήγητος) Δημήτρης Χριστόφιας.
Στην προεκλογική, αν ξεχώρισε κάτι είναι η συνεχιζόμενη άγνοια των εξ Ελλάδος επισκεπτών (παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, τραγουδιστές, ηθοποιοί, σταρλετίστες κ.ά.) για την κυπριακή πραγματικότητα. Συνδέουν οι αδερφοί ημών (με ή χωρίς εισαγωγικά), την κατάσταση της Ελλάδας και το χάλι που βιώνουν όλοι οι Έλληνες με το πρόβλημα της Κύπρου. Συγχέουν τα ίδια και οι ξένοι και τα ξένα ΜΜΕ, τα οποία τρέχουν και αυτά πίσω από τους παχύς τίτλους ειδήσεων με το ελληνικό «ζήτημα». Ξεχνούν όλοι πως ήδη εμείς ως χώρα ζούμε σε μνημονιακό καθεστώς, μιας και έχει ήδη ψηφιστεί και εφαρμόζεται το πακέτο της οικονομικής λιτότητας και των περικοπών. Ξεχνούν, επίσης, οι Ευαγγελάτοι που ήρθαν να μιλήσουν καθ’ έδρας πως το βασικό μας οικονομικό πρόβλημα είναι εισαγόμενο από την έκθεση της χώρας στην ελληνική οικονομία μέσω των τραπεζών μας. Ξεχνούν ακόμη οι της FT πως οι WSJ και των λοιπών φερέφωνων της διεθνούς αγοράς κρατικών χρεών πέρασαν τα νομοσχέδια-τσεκούρια από την κυπριακή Βουλή τον Δεκέμβριο, χωρίς να σπάσει μύτη εντός του κτηρίου της και χωρίς να γδαρθεί τοίχος έξω από αυτό.
Όλα βέβαια, δεν είναι ευχάριστα, όπως είναι ιδιαίτερα αποκρουστικά τα εκατοντάδες άδεια καταστήματα στα κέντρα των πόλεων, στη θέα των οποίων αναρωτιόμαστε τι τα θέλαμε τόσα καταστήματα σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε κτήριο. Έχω, μάλιστα, την αίσθηση πως ο μόνος τρόπος να γεμίσουν όλα αυτά τα άδεια καταστήματα την ώρα που κτίζονται (!) κι άλλα κτήρια, είναι να μετατραπούν σε διαμερίσματα, ή έστω εσωτερικές αυλές με free wifi.
Είμαι αισιόδοξος; Είμαι ακόμη περισσότερο από τον προηγούμενο μήνα. Αυτό γιατί νιώθω πως μετά το στραπάτσο της ανιδεότητας που πάθαμε, οι πολιτικοί στρέφονται σιγά-σιγά στους ικανούς της αγοράς για ιδέες και διαχείριση της κατάντιας. Πιάσαμε πάτο; Εγώ πιστεύω ναι. Το ίδιο, επίσης, πιστεύουν και οι ξένοι, οι οποίοι ψάχνοντας σαν τρελοί για να αγοράσουν κυπριακό χρέος (άρα δεν φοβούνται πτώχευση), έριξαν την απόδοσή του στα επίπεδα πριν το Μαρί, γύρω δηλαδή στο 9% (πριν έξι μήνες ήταν 20%). Έχουμε να φάμε ξύλο ακόμη; Ναι έχουμε, αλλά μπορούμε και να δώσουμε λίγο ξύλο αν διαχειριστούμε με άνεση την επιχειρηματολογία μας όπως και το δαιμόνιο του κυπριακού μυαλού. Θα πέσει πείνα; Ναι όπως ήδη πέφτει, αλλά κάποια μικρά-μικρά θετικά νέα που θα αρχίσουν να εμφανίζονται στον ορίζοντα θα μας αλλάξουν τη διάθεση από το καλοκαίρι.
Πότε θα επιστρέψουμε στις παλιές καλές εποχές; Ποτέ! Όσοι ονειρεύονται την εποχή του χρηματιστηρίου και των παχιών αγελάδων το 2004-2008, να τις ψάξουν σε άλλες ζωές. Σύντομα, από το 2014 θα αρχίσουμε να ζούμε καλά και όμορφα αλλά ποτέ ξανά σπάταλα και υπεροπτικά. Και η ζωή μας; Η ζωή μας είναι ήδη ερωτεύσιμη, πιο αγαπησιάρα, πιο moody, πιο ποιοτική. Θα την πέσουν οι συντεχνίες του Νίκαρου με απεργίες; Πολύ το αμφιβάλλω μετά την εκλογή του με 57.5% - το ψηλότερο που πήρε ποτέ υποψήφιος πρόεδρος μετά τον Μακάριο και τα γιαούρτια του. Και η αγορά; Η αγορά επιβιώνει γιατί μαθαίνει σιγά-σιγά να ζει χωρίς αυξήσεις διψήφιες κάθε χρόνο όπως ζούσε για δεκαετίες. Η μόδα και η ομορφιά θα αρχίσουν να παίρνουν τα πάνω της, γιατί μπορείς να ζήσεις χωρίς ταξίδι στην Αθήνα και χωρίς διακοπές στη Μύκονο, χωρίς όμως γκόμενο και σεξ δεν μπορείς. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, και προτεραιότητά μας πλέον είναι να ξαναστήσουμε τη χώρα μας όπως πρέπει, να περνάμε καλά στο σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στο κρεβάτι, στην παραλία, στο βουνό, στο καφέ και στην ταβέρνα, και να έχουμε την υγεία μας (γιατί στοιχίζει πολύ όταν δεν την έχεις). Ο κόσμος όμως που κτίζουμε πλέον είναι πολύ απαιτητικός και ανταγωνιστικός. Ο θάνατός σου είναι η ζωή μου και η επιτυχία από την αποτυχία χωρίζεται από μια (πολύ) λεπτή γραμμή. Καλό να το ξέρουν αυτοί που φτιάχνουν start ups αυτό τον καιρό, αλλά και αυτοί που νομίζουν πως ζουν με τα βουνά.
Ίσως ένας τρελός τύπος που ρίχνει τασάκια να είναι και ό,τι χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter:@dlottides
