Δημήτρης Λοττίδης
Πριν ένα μόλις χρόνο, έγραφα από αυτή τη στήλη πόσο χάλια και απεριποίητη είναι η είσοδος της Λευκωσίας και διερωτόμουν πόσο δύσκολο είναι να ξεχορτίσει κάποιος υπεύθυνος τις νησίδες στις λεωφόρους, να φυτέψει λίγα λουλούδια κι ένα κομμάτι γρασίδι. Προφανώς και δεν είναι δύσκολο, μάλιστα, φαίνεται πως δεν είναι δύσκολο τελικά όλες οι γωνιές στις πόλεις μας να αστράφτουν, να μυρίζουν και να είναι όμορφες.
Ας είναι καλά η κυπριακή Προεδρία, αφού μάθαμε πως όλα γίνονται χωρίς πολύ κόπο και χωρίς πολλά λεφτά. Φροντίδα χρειάζεται και αισθητική. Θα μου πείτε πού βρήκε την αισθητική αυτή η κυβέρνηση για να τη βάλει στις πόλεις μας; Μα και βέβαια, οι καθαριότητες του τελευταίου μήνα και τα λουλούδια με τα γρασίδια δεν είναι αισθητική της κυρίας Έρσης και του Δημήτρη, όμως, η σπουδή στη φροντίδα αυτής της πτυχής της Προεδρίας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει έγνοια εκ μέρους του ζευγαριού. Μπας και τελικά θα ήταν καλός ο πρόεδρός μας ως κηπουρός ή έστω ως υπουργός Γεωργίας;
Εγώ κατανοώ πού έχει μπλέξει το ΑΚΕΛ, κάπου δηλαδή μεταξύ της ρήσης «το κόμμα πάνω απ’ όλα» από τη μια και της υστεροφημίας του πρώτου Ακελικού (και αποτυχημένου) προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι, όμως, σώφρον να δουν ο Άντρος και ο Νίκος και λίγο τα στελέχη τους. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια αποτυχημένη δήμαρχος Λευκωσίας μπορεί να αναβαθμίζεται μετά την αποτυχία επανεκλογής σε υπουργό Εσωτερικών και να θεωρείται από το κόμμα του λαού ως βασική εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής, την ώρα που επί των ημερών της δεν κατάφερε να αποφασίσει τι θα κάνει με το χώρο του ΓΣΠ, ως αποτέλεσμα ένα κτίριο-κόσμημα σε μια σύγχρονη πόλη όπως είναι το νέο θέατρο του ΘΟΚ, θα λειτουργήσει τον Σεπτέμβριο με πρόσοψη ένα μαντρότοιχο και θέα υπαίθριο πάρκινγκ. Για να μην μιλήσουμε για πράγματα πιο εύκολα και βασικά όπως η καθαριότητα σε Λήδρας και Ονασαγόρου ή και η ασφάλεια στους συγκεκριμένους δρόμους.
Αυτή η κυρία Μαύρου θα έπρεπε επί δημαρχίας της αλλά και επί δημαρχίας του ανεκδιήγητου κ. Ηλιοφώτου στον Στρόβολο, να είχαν οι δυο τους την έγνοια ώστε η είσοδος της πρωτεύουσας να ήταν πάντα όμορφη και βιτρίνα («vitrine», όπως θα έλεγε και ο Χριστόφιας). Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι στις κρίσεις μας: Οι μετριότητες όπως είναι η Ελένη Μάυρου, οι άνθρωποι με εμμονές όπως είναι ο Χριστόφιας, οι συγκρουσιακοί τύποι όπως είναι ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Θανάσης Ορφανίδης (ο οποίος δίνει την εντύπωση πως τσακώνεται κάθε βράδυ με τον εαυτό του), υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, σε όλες τις δουλειές, σε όλες τις γωνιές της κοινωνίας μας. Είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε να κρατάνε τις τύχες μας στα χέρια τους τέτοιοι. Είναι στο χέρι μας να περάσουμε το μήνυμα στον Άντρο, τον Μάριο και τον Νίκο Αναστασιάδη πως δεν θα ανεχτούμε πλέον να ξεπληρώνουν γραμμάτια κομματικής νομιμοφροσύνης σε άσχετους και ούτε είναι αποδεκτές πλέον συμπεριφορές που μετατρέπουν την πολιτική σε επιχείρηση και, by the way, ολίγον κοινωνικό έργο. Είναι στο στόμα μας να πούμε στα μούτρα στον Νικόλα Παπαδόπουλο πως αυτός μας φόρτωσε τον Χριστόφια και δεν δικαιούται να ομιλεί αν δεν πει «mea culpa». Αν πει «συγγνώμη», κανείς δεν είναι αλάθητος, αν δεν πει, κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής.
Αυτό που γίνεται φέτος εν μέσω κρίσης στον τομέα της αισθητικής και του ρυθμού στην κοινωνία μας, είναι ο οδηγός μας προς ανάκαμψη και μας δείχνει το δρόμο σε όλους τους τομείς. Νέα value for money εστιατόρια ανοίγουν, οι ευγενικοί μαγαζάτορες πληθαίνουν, η αισθητική και η δημιουργία αποκτούν λεπτομέρεια και η τέχνη πάει στο λαό. Χαίρομαι για τη μετεξέλιξη του Μακένζυ από παραγκούπολη σε hip παραλία, απολαμβάνω το σουβλάκι σε μικρά σουβλακερί όπως το Γραβέλα τζιαι Καπνιά, τα Σούξου Μούξου Μανταλάκια αλλάζουν όλη την Ονασαγόρου σε πείσμα των καρεκλοκενταύρων και των παρακμασμένων μαγαζατόρων, οι εκσκαφείς στην Πλατεία Ελευθερίας δείχνουν πως κάτι κινείται στη χώρα κι ενώ η Αγία Νάπα προσπαθεί πολύ με τον Πρωταρά να ακολουθήσουν, η προσπάθειά τους έχει ακόμα τη μυρωδιά της άρπα κόλα. Εννοείται πως η Λεμεσός ζει από καιρό στους δικούς της ρυθμούς, αλλά φοβάμαι πως η πλαστικοποιημένη ευμάρεια made in Russia, κάπου θα έχει ένα (άσχημο) τέλος.
Η κατακραυγή και η ισοπέδωση του «τραγουδιού της Προεδρίας» και των απαράδεκτων «δημιουργών» του από τα social media, όπως και η αλλαγή σκηνικού στην ενημέρωση που από την τηλεόραση πήγε σε μια μέρα στο κινητό, όλα είναι σημάδια που δείχνουν πως ένας νέος κόσμος γεννιέται στην Κύπρο. Νιώθω πως γεννιέται κι επειδή έχουμε προσελκύσει ταλαντούχα κομμάτια της ελληνικής νεολαίας που προσγειώνονται στο νησί μας καθημερινά φέρνοντας ένα έξτρα αέρα φιλοτιμίας και αισθητικής. Μέσα σ’ όλο αυτό το πράγμα που ανατέλλει σιγά-σιγά, και θα ανατέλλει μέσα από πολύ αγώνα για πολύ καιρό ακόμα, χαίρομαι που συμβάλαμε κι εμείς με τις εκδόσεις μας στη νέα ψηφιακή εποχή και ειδικότερα στο ipad, τη διαβολική αυτή συσκευή που έχει αλλάξει ξαφνικά τη ζωή μας. Η ανταπόκριση της νέας γενιάς στη hip διάσταση των ΜΜΕ είναι απίστευτη.
Γι’ αυτό, στη νέα αρχή όπου δεν συγχωρεί κανείς τα λάθη, αποκτούν επίσης ξανά σημασία βασικά πράγματα που ξεχάσαμε. Μια καλή κουβέντα στον δίπλα, ένα άγγιγμα στο παιδί, η βεράντα, το γιασεμί, οι φίλοι, η υγεία μας, το καλό καρπούζι και οι άνθρωποι που μας κάνουν να χαμογελούμε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας. Το οφείλουμε στον τόπο.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
