Η μοναξιά του φιλελεύθερου

Στην πρώτη μου πολιτική ανάμιξη και πολιτική εκστρατεία, ήμουν δευτεροετής φοιτητής Νομικής Αθηνών. Με το σύνθημα «είμαι φιλελεύθερος, είμαι Πρωτοπορία» βγήκαμε στους δρόμους να πείσουμε τους Κύπριους φοιτητές πως θέλουμε λύση του Κυπριακού με βάση τη διζωνική, πως πιστεύουμε στην ισότητα των δύο φύλων, στον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, στην αποδοχή της γκέι κοινότητας. Ήμασταν υπέρ της φιλελεύθερης οικονομίας και της ελεύθερης έκφρασης απόψεων και ιδεών. Τότε η μάχη ήταν απέναντι στο συντηρητικό ακροδεξιό Δράσις – Κες και στην «προοδευτική» παράταξη του ΑΚΕΛ. Τα χρόνια πέρασαν, η μάχη όμως συντηρητικών ιδεών, φιλελευθερισμού και προοδευτισμού, όχι μόνο δεν καταλάγιασε, αλλά έχει οξυνθεί περαιτέρω. Οι φιλελεύθεροι στη χώρα μας ζουν σήμερα μια τεράστια ήττα. Μια συμπίεση ανάμεσα στη μεγάλη μάζα των συντηρητικών και στους λιγότερους –αλλά πλέον θορυβώδεις– προοδευτικούς. Οι τελευταίοι με την συμπεριφορά τους, τη μη ανοχή της αντίθετης άποψης και την στοχοποίηση στα ΜΚΔ, φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα, σπρώχνουν τους φιλελεύθερους στον συντηρητισμό. Ας πάρουμε το παράδειγμα των δύο φύλων. Ο όρος «αυτοπροσδιορισμός» του φύλου είναι ίσως η μεγαλύτερη μαλακία που έχει ακουστεί τα τελευταία χρόνια. Η μη αναγνώριση της πραγματικότητας πως η ανθρώπινη φύση με τη γέννηση της καθορίζει βιολογικά το φύλο σου, αλλά μπορείς να αυτo-τοποθετήσε απλά ως ό,τι θες, είναι πράγμα τόσο εξωφρενικό που με σπρώχνει να γίνω συντηρητικός. Και εδώ είναι που χάνουμε την μπάλα. Πιστεύω βαθιά στην ισότητα των ανθρώπων, των ευκαιριών, των δύο φύλων. Διαφωνώ όμως ιδεολογικά με τις ποσοστώσεις με βάση το φύλο, το χρώμα δέρματος, τη σεξουαλική κατεύθυνση. Σε όλη μου τη ζωή δεν φίλτραρα αποφάσεις στην εργασία μου με βάση το αν κάποιος είναι γυναίκα ή άντρας, γκέι ή στρέιτ, ξένος ή Κύπριος. Γι’ αυτό, πριν είκοσι χρόνια, όταν υπήρχαν εργασιακά ταμπού, εμείς είχαμε το μεγαλύτερο ποσοστό γκέι στα ΜΜΕ της χώρας, και σίγουρα δίναμε πάντα ευκαιρίες εργοδότησης και καριέρας σε ταλέντα, ανεξαρτήτως ηλικίας και καταγωγής. Όμως, το να λέει ο πρόεδρός μας πως θα έχει 50% γυναίκες στο Υπουργικό του, απ’ όλες τις επαρχίες, είναι ο ορισμός του ρατσισμού. Αποκλείει, με καλές επικοινωνιακές προθέσεις, ανθρώπους να στελεχώσουν τη διακυβέρνηση της χώρας επειδή δεν γεννήθηκαν γυναίκες ή επειδή δεν γεννήθηκαν στην τάδε επαρχία!

Η διαφορά των liberals με τους woke προοδευτικούς έγινε πιο έντονη στον πόλεμο της Γάζας, όπου οι προοδευτικοί βγήκαν στους δρόμους να υποστηρίξουν τη σφαγή των αμάχων από τη Χαμάς, ως δικαίωμά της απέναντι στα δεινά που προκαλούν στους Παλαιστίνιους οι Ισραηλινοί. Απέναντί τους είχαν τον συντηρητικό κόσμο που στέλνει όπλα στο Ισραήλ και την φιλελεύθερη προσέγγιση που καταδικάζει τις σφαγές απ’ όπου και να προέρχονται. Όμως, το κίνημα woke στη χώρα μας βρήκε ως έκφραση όχι τα δύο φύλα, όχι βέβαια τη Χαμάς, ούτε και τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου. Βρήκε πλατφόρμα την εμπέδωση πως όλοι όσοι είναι επιτυχημένοι στη ζωή τους, είναι διεφθαρμένοι. Η στοχοποίηση της επιτυχίας και του κέρδους, δεν είναι κάτι καινούργιο ως συμπεριφορά από τους προοδευτικούς –αυτό χρονολογείτε από τις αρχές του 20ού αιώνα. Είμαστε, λοιπόν, σύμφωνα με τους προοδευτικούς της χώρας μας, οι πλέον διεφθαρμένοι στον κόσμο και όποιος έχει αντίθετη άποψη είναι και αυτός διαπλεκόμενος και διεφθαρμένος. Σε μια χώρα που όποιος θέλει φτιάχνει εταιρεία σε τρείς μέρες, ενοικιάζει ένα γραφείο και δουλεύει χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς. Σε μια χώρα που όποιος θέλει αγοράζει ένα κομμάτι γης χωρίς να λαδώσει, βγάζει άδειες πολεοδομίας χωρίς να πάρει τηλέφωνο και πληρώνει φόρους χωρίς φακελάκι σε εφοριακό, ενώ παράλληλα έχει ίσες ευκαιρίες στην υγεία. Αυτή η χώρα είναι η «πλέον διεφθαρμένη στην Ευρώπη». Ε, προφανώς, δεν έζησαν σε Ελλάδα, Ιταλία ή Γαλλία.

Δυστυχώς οι μετριοπαθείς φιλελεύθεροι μπήκαν από τα ΜΜΕ κάτω από την ταμπέλα της «αστικής δεξιάς», μιας λανθασμένης ορολογίας η οποία πυρήνα της έχει την πλάνη πως στη χώρα έχουμε μια ελίτ μπουρζουαζία με φιλελεύθερες ιδέες, στα πρότυπα της Γαλλικής Επανάστασης και της Ελληνικής Αναγέννησης. Στην ουσία όμως, αυτό που λέμε «αστική δεξιά» είναι τα πολιτικά παιδιά και οι οπαδοί του Κληρίδη που δημιούργησαν το ευρωπαϊκό κίνημα μετριοπάθειας της χώρας, στις αξίες του οποίου εδραιώθηκε το σύγχρονο κυπριακό κράτος, ελέγχοντας τις κραυγές της άκρας δεξιάς των υπερβολών και των ρίσκων. Ιδιωτικά πανεπιστήμια, ελεύθερη αγορά, ελάχιστος κρατικός παρεμβατισμός, ισότητα των δύο φύλων, ευρωπαϊκές αξίες ουμανισμού, αυτά είναι κατακτήσεις που έγιναν πρόσφατα στη χώρα μας, μόλις πριν ένα τέταρτο του αιώνα. Θυμόμαστε οι πιο παλιοί το «ΕΟΚ-ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο» των τότε προοδευτικών, όπως και την αντίθεση για ξενόγλωσσα ιδιωτικά πανεπιστήμια από τους συντηρητικούς.

Εκεί λοιπόν που οι φιλελεύθεροι έχουν στον πυρήνα της φιλοσοφίας τους την αποδοχή της διαφορετικότητας και την ιδεολογική σύνθεση, οι προοδευτικοί ζητούν επιβολή της διαφορετικότητας και την ιδεολογική καθαρότητα γύρω τους. Σ’ ένα κόσμο λοιπόν που κυριαρχούν οι κραυγές και η επιβολή της άποψης του ενός άκρου στο άλλο, οι φιλελεύθεροι, ως η φωνή της μετριοπάθειας, της λογικής και της σύνθεσης, νιώθουν ολοένα και πιο μόνοι.