Αφροδίτη Δερματά
Ήμουν 28 χρονών όταν πρωτοξεκίνησα την ψυχοθεραπεία. Την πρώτη φορά σαν θεραπεία ζεύγους όπου στο τέλος κατέληξα να συνεχίσω μόνη μου. Ύστερα περιστασιακά σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου και πλέον σε μόνιμη βάση εντούτοις όχι εντατικά, αλλά μια με δυο συνεδρίες τον μήνα. Οφείλω να ομολογήσω ότι κάποιες φορές αμφισβήτησα τα οφέλη της. Συνειδητοποίησα όμως ότι τελικά χρειάστηκε να βρω τον κατάλληλο ψυχαναλυτή που να μου ταιριάζει και να με εμπνέει ώστε να μπορέσω να δω ουσιαστικά αποτελέσματα και να πετύχω την λεγόμενη επανεκκίνηση. Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν τους υπολογιστές. Μπορεί να έχουμε εφαρμογές εγκατεστημένες από παλιά που δεν χρησιμεύουν κάπου πλέον, μπορεί ο σκληρός μας δίσκος να έχει φθαρεί και να θέλει αλλαγή, μπορεί να έχουμε πολλά αρχεία παλιά που θέλουν καθάρισμα. Έτσι αρχίζουμε να "βαραίνουμε" και δεν λειτουργούμε σωστά. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να επανέλθουμε είναι να γίνει το λεγόμενο «format». Το «format» είναι η διαγραφή και η ανακατανομή των δεδομένων στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή. Η διαδικασία format επαναφέρει τον αποθηκευτικό χώρο σε μια κατάσταση που μπορεί να δεχτεί νέα δεδομένα. Σημείωσε ότι αυτή η διαγραφή είναι μόνιμη και μη αναιρέσιμη. Έτσι λοιπόν τα τελευταία δυο χρόνια κάνω εντατικό “format” στον εαυτό μου. Σβήνω πεποιθήσεις, σβήνω αχρείαστα δεδομένα, καθαρίζω cookies που έχω αποδεχτεί και γενικά σκάβω μέχρι να εντοπίσω τον καθαρό ανάλαφρο εαυτό μου. Η όλη διαδικασία μου φέρνει στο μυαλό την ένα απόσπασμα της Ασκητικής του Καζαντζάκη.
— Σκάψε! Τι βλέπεις;
— Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες!
— Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
— Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
— Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
— Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θα ’ναι ο θάνατος.
— Σκάψε ακόμα!
— Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλον όχτο!
— Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!
Και αφού σκάβω ακατάπαυστα μετά από τόσα χρόνια, ήρθε ή ώρα να κάνω τον απολογισμό. Τι πήρα; Τι έμαθα για εμένα; Ποια είναι αυτά τα κομβικά σημεία, οι κομβικές κουβέντες που με έφεραν πιο κοντά στον καθαρό εαυτό μου, που με βοήθησαν να ξεσκαρτάρω τον σκληρό μου δίσκο, να σκάψω λίγο πιο βαθιά από εκεί που μου είπαν ότι φτάνω και να κάνω την πολυπόθητη επανεκκίνηση, να γίνω αυτό που θέλω ουσιαστικά να είμαι;
1. Έμαθα λοιπόν να μην μετανιώνω για κάτι που έκανα ή για κάτι που δεν έκανα γιατί ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω την δεδομένη στιγμή.
2. Να δέχομαι τον πόνο με τον ίδιο τρόπο που δέχομαι την χαρά. Σαν φυσιολογικό κομμάτι της ζωής μου.
3. Να αποδέχομαι την απώλεια και να μην την μετατρέπω σε ενοχή.
4. Ότι όσα με έμαθαν οι γονείς και η κοινωνία από μικρή, δεν είναι όλα σωστά και ότι πρέπει να βρω τις δικές μου αλήθειες. Αν ακολουθήσω την γραμμή που μου έδειξαν ότι δήθεν είναι σωστή στο τέλος θα καταλήξω να γίνω δυστυχισμένη ακολουθώντας «θέλω» και πεποιθήσεις που τελικά δεν μου ταιριάζουν .
5. Να μάθω να ακούω την καρδιά μου και να μην ντρέπομαι όταν χτυπάει δυνατά για πράγματα που μπορεί να μην ταιριάζουν με όλους.
6. Ότι δεν χρειάζεται να είμαι πάντα το καλό παιδί και να κάθομαι φρόνιμα.
7. Να μ' αγαπώ πολύ, γιατί για να μπορείς να μοιράσεις αγάπη θα πρέπει να έχεις αγαπήσει πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου.
8. Τέλος, ότι πάντα μπροστά μου, στον δρόμο μου απλώνεται ένα δίχτυ ωστόσο πρέπει να είμαι προνοητική, να μην περιμένω να με βρει το μεσονύχτι και να παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου απαλλαγμένη από όλα όσα υποσυνείδητα μου έχουν επιβληθεί. Γιατί ο χρόνος τελειώνει. Όπως όλα άλλωστε.
